Η καλύτερη φωτογραφία

[Παναγιώτα]

Ίσως κάποιοι να έχετε ήδη δει το video που ακολουθεί.

Το επισυνάπτω γιατί ειλικρινά με συγκλόνισε!!!

Όταν κάποια στιγμή περάσουμε τη διαχωριστική γραμμή...τότε τι υπάρχει;

 

ΜΌΝΟ ο ίδιος μας ο εαυτός και η συνείδηση μας!!! 

 

http://video.bugun.com.tr/bugunPlayer.swf?file=dagilfilm.flv

 

Φιλικά 

Παναγιώτα

[RaniaPT]

Μου θυμίζει την περίπτωση του Kevin Carter....

 

 

 

Ακολουθεί η ιστορια του:

Τον Μάρτιο του 1993 οΝοτιοαφρικανικής καταγωγής φωτορεπόρτερ, Kevin Carter ταξίδεψε μαζί με τον βοηθό του Γιαο Σίλβα στο νότιο Σουδάν κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου για να φωτογραφίσει τις κινήσεις του τοπικού επαναστατικού κινήματος. Συγκλονισμένος από τις εικόνες φτώχειας και παρακμής που αντίκρισε, άρχισε να προετοιμάζει ένα ρεπορτάζ για τα θύματα της πείνας που συνωστίζονταν στους δρόμους μιας κατεστραμμένης χώρας, “ανεξάρτητης” από το 1956, με δύο εμφυλίους πολέμους, λιμό, γενοκτονίες και την κύρηξη ενός πολέμου το 2005 από το γειτονικό Τσαντ.
Κατά τη διάρκεια του ρεπορτάζ, σε ένα μικρό χωριό της Ayod, λίγα μέτρα πριν το τοπικό κέντρο σίτισης της UNICEF, αντίκρισε ένα μικρό κορίτσι, αποστεωμένο από την πείνα να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του. Ετοιμοθάνατο και γυμνό σερνόταν, όταν ένα αρπακτικό πουλί προσγειώθηκε λίγο πιο πίσω του.

Λίγες μέρες μετά οι New York Times αγόρασαν την φωτογραφία και την έφεραν στην επιφάνεια στο επόμενο τεύχος. Ο δυτικός κόσμος συναντούσε για λίγο τις ενοχές του κι εκατοντάδες άνθρωποι τηλεφώνησαν στα γραφεία της εφημερίδας για να μάθουν την τύχη του κοριτσιού. Ξέρανε μόνο ότι κατάφερε να φτάσει μέχρι τον σταθμό. Κανείς δε γνώριζε τι απέγινε συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Carter, που απομακρύνθηκε αμέσως μόλις τράβηξε τη φωτογραφία.

Στις 23 Μαΐου 1994, 14 μήνες μετά, ο Kevin Carter ανέβαινε στο πλατό της Βιβλιοθηκης Μεμόριαλ του Πανεπιστημίου της Κολούμπια για να παραλάβει το Βραβείο Πούλιτζερ για θεματική φωτογραφία. Δεν έμεινε εστιατόριο και νυχτερινό κέντρο της μόδας, στη Νέα Yόρκη, στο οποίο να μην τον πάνε. Όλοι οι εκδότες εφημερίδων και περιοδικών ήθελαν να τον γνωρίσουν και να κλείσουν συνεργασία μαζί του.

Ο Carter δεν είχε όμως να διαχειριστεί μόνο τη φήμη του, αλλά και τα «ενδότερα βάσανα» που του γέννησε η ίδια του η δουλειά. Η ελευθερία της άγνοιας είχε γίνει βάρος γνώσης. Δεν άκουσε, δεν του μετέδωσαν, αλλά γνώριζε, είδε. Ο ίδιος, παραδέχτηκε ότι όταν προσγειώθηκε το γεράκι λίγα μέτρα δίπλα από το ετοιμοθάνατο κοριτσάκι, περίμενε εκεί, ακίνητος, επί 20 λεπτά, μέχρι να πετύχει «τη καλύτερη πόζα». Είχε πει, μάλιστα, πως ήλπιζε ότι το γεράκι, κάποια στιγμή θα άνοιγε τα φτερά του, και ότι «αυτή θα ήταν η πιο φοβερή φωτογραφία, γιατί θα έμοιαζε σαν να ήταν έτοιμο να σκεπάσει και να εξαφανίσει το παιδί».

Αρκετοί συνάδελφοί του στην Νότιο Αφρική, αλλά και αλλού, επέκριναν τη βράβευση του, χαρακτηρίζοντας την  «ψεύτικη» και έθεσαν πολλά και σοβαρά ερωτήματα για την επαγγελματική του ηθική - γενικά, για την επαγγελματική ηθική πολλών ανθρώπων των μίντια, που κυνηγάνε «την καλή πόζα», με κάθε κόστος. «Ο άνθρωπος που, όπως ο ίδιος παραδέχτηκε, καθόταν εκεί επί 20 λεπτά, εστιάζοντας τον φακό του, και περιμένοντας την καλύτερη σκηνή, είναι και εκείνος ένα άλλο αρπαχτικό, ένα γεράκι στο ίδιο ακριβώς τοπίο», έγραφε, τότε, η εφημερίδα St. Petersburg Times, της Φλόριδα. Ακόμα και επιστήθιοι φίλοι του, αναρωτιούνταν συχνά γιατί ο Κάρτερ δεν είχε βοηθήσει εκείνο το παιδάκι;

Ποτέ δεν μαθεύτηκε τι απέγινε το κοριτσάκι της φωτογραφίας. Γράφτηκε πως ο Κάρτερ το σήκωσε και το πήγε στους γιατρούς, στο κέντρο όπου μοίραζε συσσίτιο η UNICEF, αλλά κανείς δεν ξέρει. Ο ίδιος, όποτε ρωτήθηκε, έλεγε «το πήραν». Ποιοι; Που; Κανείς ποτέ δεν έμαθε. Σε φίλους εμπιστεύθηκε ότι μετάνιωσε που δεν βοήθησε το παιδί μετά και δεν αγνόησε τις γενικές δημοσιογραφικές οδηγίες που θέλουν να μην αγγίζουν δημοσιογράφοι θύματα για το φόβο επιδημιών. “Το να κοιτώ το παιδί και να το φωτογραφίζω, με κάνει ακόμη ένα, πιο σύγχρονο, όρνιο...”

Στις 27 Ιουλίου 1994, δύο μήνες μετά, ο Carter έφτασε οδηγώντας με το αγροτικό του αυτοκίνητο μέχρι τον ποταμό Braamfonteinspruit, τον χώρο που έπαιζε μικρός πίσω από το πατρικό του σπίτι στο Parkmore, στο Γιοχάνεσμπουργκ. Προσάρμοσε ένα λάστιχο στην εξάτμιση του αυτοκινήτου του, και το κατεύθυνε στο εσωτερικό του οχήματος, κλείνοντας τα παράθυρα. Στα 33 του χρόνια αποφάσιζε να φύγει από τη ζωή αφήνοντας πίσω του την 7χρονη κόρη του Megan.

Το σημείωμα που βρέθηκε δίπλα του ήταν πολυσέλιδο και απευθυνόταν στον Γιοάο Σίλβα, τον άλλον αυτόπτη μάρτυρα εκείνης της φωτογράφησης και εκτός των άλλων έλεγε: "Αγαπητέ Θεέ, υπόσχομαι ότι δεν θα πετάξω πια άλλο φαγητό στα σκουπίδια, όσο άνοστο και αν είναι. Προσεύχομαι, ότι θα προστατεύεις την ψυχή αυτού του παιδιού..." "πραγματικά, πραγματικά λυπάμαι," "Ο πόνος της ζωής υπερισχύει της χαράς σε σημείο ότι η χαρά δεν υπάρχει."

Όπως έγραψε ο Σκότ Μακλίοντ, σ’ ένα άρθρο για το περιοδικό Time, «το βάρος της φήμης ήταν μόνο το οριστικό, δραματικό κτύπημα ενός θανάτου που τον είχε «προβλέψει» και προετοιμάσει η ίδια η προσωπικότητα του Κάρτερ, η πίεση να είναι ο πρώτος που θα φτάσει εκεί όπου είναι η δράση, ο φόβος ότι οι φωτογραφίες του ποτέ δεν ήταν όσο καλές θα έπρεπε, η υπαρξιακή διαύγεια που τον κυρίευε όποτε συνειδητοποιούσε ότι εκείνοι που φωτογράφιζε σκοτώνονταν, εκείνος ζούσε, εκείνοι πέθαιναν ανώνυμοι, εκείνος συνέχιζε να ζει αποκτώντας φήμη, εκείνοι έλιωναν από την πείνα, εκείνος από την αχορτασιά φούσκωνε».

«Χωρίς λεφτά για τηλέφωνο, για το νοίκι μου, για να υποστηρίξω το παιδί μου, για να ξεπληρώσω τα χρέη μου, χρήματα, χρήματα, χρήματα, μα πάνω απ’ όλα, οι εφιάλτες από τις ζωντανές θύμησες από δολοφονίες, και πτώματα, και θυμός πολύς, και πόνος ανείπωτος, για παιδιά που πεινάνε, για τρελούς, συχνά και αστυνομικούς, που πατάνε τη σκανδάλη, δεν αντέχω άλλο, φεύγω», ήταν η τελευταία παράγραφος του σημειώματος που άφησε πίσω του.

 

 

[Stelios Kritikakis]

συγκλονιστικές και οι 2 εικόνες,

αλλά αν είναι να βραβεύουμε τη βιαιότητα και την απανθρωπιά έχουμε αποτύχει σαν είδος και είναι εντελώς άστοχη η πρόταση, "lets make the world a better place".

[Giorgos Tsoumpas Photography]

Είναι τρομερό!

Είναι σκέτη φρίκη.Προσωπικά σε ευχαριστώ γιαυτήν την ανάρτηση Παναγιώτα.Σε ευχαριστώ για την προσγείωση.

[Παναγιώτα]

Με τιμά η ανταπόκρισή σας στην συζήτηση και με χαροποιεί η ευαισθητοποίηση που υπάρχει για αυτό το θέμα.

Ράνια, πολύ ενδιαφέρουσα και συγκλονιστική η αναφορά σου στον Kevin Carter...Σε ευχαριστώ!

 

[Νίκος Ντεμίρης]

Είναι συγκλονιστικό, γροθιά στο στομάχι.  Τι ανθρωπιά! τι φως!   από τη μια η φωτογραφία του κοριτσιού και από την άλλη  οι  μαϊμούδες να χαίρονται και να χειροκροτούν για το καταπληκτικό κλικ!!

[DG (Δημήτρης)]

Πράγματι συγκλονιστικό !

[P Chris]

Πραγματικά ένα βίντεο που προβληματίζει έντονα...μαζί με την σχετική παρέμβαση της Ράνιας, δημιουργεί πολλά αισθήματα και ερωτήματα. Ευχαριστούμε και τις δύο.

[ΝΕΛΛΗ]

απιστευτο !!! έχω μεινει αφωνη και με το βιντεακι αλλα και με την παραπανω φωτογραφια !!

δημιουργουν ολα αυτα εντονους προβληματισμους για το μεχρι που πρεπει να φτανει καποιος εχοντας στα χερια του μια φωτογραφικη μηχανη !

πραγματικα συγκλονιστικο !!

[1eaf55yywh4zo]

Πραγματικά είναι συγκλονιστικό. Ίσως πρέπει να αναλογιστούμε οι "σημερινοί" φωτογράφοι τι προτιμάμε... μερικά "καλά" κλικ ή καλή συνείδηση???

[3oa31ipmbt6e1]

amerikanies ....................mono polemos ..........oxi psomi stous ftoxous tzon kenedi,,,,,,,,,,8anatos? stous parabates pou apoklioun apo tin bizna ola ine lefta telika ti krima

[Τάκης Κατωπόδης]

Συγκλονιστικό!!!

[0ef2evvone2p1]

απιστευτες και οι δυο δημοσιευσεις .. συγκλονιστικο!