- When you look from above .. -

07:30 πμ πάνω από την Γενεύη με την Swiss. Ο ήλιος φαίνεται στο βάθος, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία μου.. Από την άλλη μεριά του αεροπλάνου το φεγγάρι φαίνεται ακόμη…
Πάμε Γενεύη, από εκεί Αθήνα και μετά Πάτρα…
Όποτε ταξιδεύω με αεροπλάνο και βλέπω τα σύννεφα και πόσο μικρά φαίνονται τα σπίτια από ψηλά, σκέφτομαι πόσο μικροί είμαστε…
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού από ΗΠΑ για Ελλάδα, σκεφτόμουν πόσο ξαφνικά φεύγουμε οι άνθρωποι.. Και συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά (γιατί το ξεχνάω συχνά) ότι είμαστε φθαρτοί… Ζούμε λες και θα ζήσουμε αιώνια. Αγχωνόμαστε για μικροπράγματα, παρεξηγούμαστε για χαζομάρες που θεωρούμε και βαφτίζουμε '' σημαντικά '', αλλά η ουσία είναι μια.. Ότι ερχόμαστε και φεύγουμε, είμαστε προσωρινοί και για αυτό πρέπει να ζούμε την κάθε μέρα, να την κάνουμε ξεχωριστή, να δίνουμε αξία στο χρόνο, στην κάθε μέρα…
Ελπίζω να μην σας ρίχνω ψυχολογικά,μέρες που είναι γιατί δεν τα λέω με απαισιοδοξία. Δεν ξέρω πώς θα ακουστεί αλλά η όλη συνειδητοποίηση με έκανε να δω αλλιώς τα πράγματα. Οτι η ζωή είναι σύντομη και κανείς δεν ξέρει για πόσο. Αλλά αυτό με έκανε να θέλω να γίνω καλύτερη ως άνθρωπος..
Δεν έχει νόημα να μαλώνω ή να παρεξηγούμαι. Δεν έχει νόημα να στεναχωριέμαι για χαζά πράγματα ή υλικά πράγματα. Τίποτα δεν θα πάρουμε μαζί μας.. Αυτό που παίρνουμε μαζί μας είναι η αγάπη των ανθρώπων μας, η σκέψη τους, οι αναμνήσεις… Ζούμε για πάντα όχι μέσα απο τα σπίτια που αφήνουμε πίσω, τα χρήματα αλλά από την σκέψη των ανθρώπων, την αγάπη, αυτά που έχουμε κάνει για τους συναθρώπους μας.
Δεν έχει νόημα να σκάμε να μαζέψουμε περισσότερα χρήματα, περισσότερα πράγματα και στο βωμό αυτό να γινόμαστε πιο νευρικοί, πιο εχθρικοί… Όλοι είμαστε συνοδοιπόροι στην ίδια διαδρομή, στην ίδια ζωή. Και νομίζω ότι αν το συνειδητοποιούσαμε κάθε μέρα θα ήταν καλύτερες και οι σχέσεις των ανθρώπων γενικότερα..
Η σύγχρονη Ιθάκη για τον άνθρωπο νομίζω είναι η αποδοχή της απώλειας, του θανάτου. Αν καταφέρουμε να νικήσουμε το φόβο του θανάτου τότε θα γίνουμε και ελεύθεροι απο τους φόβους μας και θέλω να πιστεύω καλύτεροι άνθρωποι…
Αυτές τις μέρες το θυμάμαι και το σκέφτομαι..Δεν αφήνω να με στεναχωρούν μικροπρέπειες, χαζομάρες… Ξέρω ότι σε κάποιες μέρες θα το ξεχάσω πάλι και θα αρχίσω να ζω σαν να είμαι άφθαρτη, αιώνια… Ελπίζω μόνο να μην ξεχάσω να προσπαθώ να είμαι καλύτερος άνθρωπος για εμένα, τους δικούς μου ανθρώπους και τους άλλους γύρω μου γενικότερα…

Θέλω να την αφιερώσω με αγάπη στον φίλο Δημήτρη Νικολιδάκη και να του πω εντελώς φιλικά και ανθρώπινα...Φίλε Δημήτρη,να ευχαριστείς τον Θεό που σου την χάρισε την Στελλίτσα σου και την χάρηκες έστω για αυτά τα 6,5 χρόνια..
Αποχαιρετώ αυτούς που έφυγαν, έχοντας τους πάντα στην καρδιά μου. Κανείς ποτέ δεν φεύγει για πάντα και δεν πρέπει να το βλέπουμε ως έναν μόνιμο αποχωρισμό… Μένουν στις καρδιές μας, στις μνήμες μας, σε πράγματα που κάνουμε…
Να ζούμε δίνοντας αξία στην κάθε ημέρα μας, κάνοντας κάτι καλό για εμάς, για τους άλλους…
Είμαι κοντά σας αυτές τις ημέρες,όπως όλοι οι φίλοι σας..Μη το ξεχνάς!

http://youtu.be/Ro5Nexrf-JY