Ελληνική Λέσχη Φωτογραφίας

- Never Saw Blue -

** Ακόμα μία λήψη από την σειρά '' minimal ''.

Το χρώμα είναι αυτό που μας βγάζει συναισθήματα και μας βοηθάει να εκφραζόμαστε σε κάθε στιγμή της ζωής μας.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,γύρω μου όλα ήθελα να τα βάφω μπλέ.
Όταν ζωγράφιζα στο μπλοκ μου χρησιμοποιούσα όλες τις μπογιές σε μπλε αποχρώσεις που είχα στην κασετίνα μου και καμιά φορά δανειζόμουν κάποια επιπλέον από τη μικρότερη αδελφή μου, που είχε ένα πλήρες σετ ζωγραφικής και πολύ περισσότερα μολύβια και μπογιές από μένα. Οι ζωγραφιές μου ήταν πάντα γεμάτες μπλε σύννεφα, τυρκουάζ λουλούδια, γαλάζιους ανθρώπους, καταγάλανες λίμνες και φανταστικές θάλασσες.

Μεγαλώνοντας η μανία μου φούντωνε όλο και περισσότερο. Τα ρούχα που αγόραζα ήταν όλα μπλε. Γεμάτες οι ντουλάπες και τα συρτάρια μου. Τα σεντόνια μου ήθελα να είναι αποκλειστικά και μόνο μπλε μιας και σκεφτόμουν πως όταν ξάπλωνα πάνω τους ήταν σα να έπεφτα σε θάλασσα, και τα ταξίδια είναι κάτι που λατρεύω, ειδικά στο νερό. Παρατηρούσα τα πουλιά που πετούσαν ελεύθερα στο γαλάζιο ουρανό και ένιωθα ένα αίσθημα απερίγραπτης ευτυχίας απλώς και μόνο με τη σκέψη πως, πιθανότατα, αυτή την ελευθερία και τη χάρη στην κίνησή τους δεν θα την είχαν αν ο ουρανός ήταν βαμμένος με οποιοδήποτε άλλο χρώμα. Τα βιβλία που διάβαζα τα έντυνα πάντοτε με προστατευτικό μπλε χαρτί και, για να τα ξεχωρίζω, στη ράχη τους σημείωνα τον τίτλο και το συγγραφέα. Τα όνειρά μου ήταν μπλε και κάπως έτσι φανταζόμουν μέχρι και το φως του παραδείσου.
Στην εφηβεία μου άκουγα όλα τα τραγούδια που στους τίτλους τους είχαν τη λέξη «μπλε» και όσα συγκροτήματα είχαν αυτή τη μαγική λέξη στο όνομά τους γίνονταν αμέσως τα αγαπημένα μου. Αυτό με βοήθησε να εξερευνήσω διάφορα είδη μουσικής, συνήθως εντελώς διαφορετικά κι αταίριαστα μεταξύ τους. Αυτό όμως δεν με εμπόδιζε να ικανοποιώ την προτίμησή μου και να την αφήνω να με καθοδηγεί όπου ήθελε η τύχη και τα γαλάζια της ενδεχόμενα.

Στο Παρίσι όταν επισκεφτήκαμε το Μουσείο Πικάσο,όταν αντίκρισα τους θεσπέσιους πίνακες της μπλε περιόδου νόμισα πως έμπαινα μέσα σε ένα ζαλιστικό όνειρο. Ο φόρτος συναισθημάτων που αναδύονταν μέσα από τις αποχρώσεις του αγαπημένου μου χρώματος, όλοι εκείνοι οι ακροβάτες, οι αρλεκίνοι, οι μπαλαρίνες και οι πόρνες, οι ζητιάνοι κι οι καλλιτέχνες άνοιξαν μεμιάς μπροστά στα μάτια του τις πύλες του παραδείσου. Βγαίνοντας από το μουσείο είχα για πολλές ώρες την αίσθηση πως η όρασή μου είχε βαφτεί γαλάζια και τα πάντα γύρω μου αντανακλούσαν τη λάμψη των χρωμάτων από κάθε πίνακα που είχα αντικρίσει.
Η ενασχόλησή μου με τη φωτογραφία ξεκίνησε όταν θέλησα να αποτυπώσω το μπλέ της θάλασσας, και κάθε φορά που ανακάλυπτα μία καινούρια απόχρωση του μπλε ένιωθα πως κατάφερνα να βαδίσω λίγο πάρα πάνω στον ανεξάντλητο κόσμο του βασιλιά των χρωμάτων.Το επόμενο βήμα μου ήταν να αγοράσω το αυτοκίνητό μου και να είναι μπλέ.

Η εμμονή μου λοιπόν κρατάει ακόμα με το μπλέ..

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 14 μέλη

Προβολές: 151

Μέγεθος πλήρους προβολής

Ετικέτες;
Άλµπουµ: Minimal
Αγαπημένο 4 ατόμων

Σχόλιο

Πρέπει να είστε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι" για να προσθέσετε σχόλια!

Γίνετε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι"

Σχόλιο από τον/την Dimitra Kouki στις 24 Μάρτιος 2013 στις 14:46: Γιώργος Νικολαϊδης : Σε ευχαριστώ πολύ Γιώργο!

Σχόλιο από τον/την Dimitra Kouki στις 24 Μάρτιος 2013 στις 14:46: Σοφιάννα Αγγελοπούλου (Αφαία): Σοφιάννα μου,σε ευχαριστώ!

Σχόλιο από τον/την Γιώργος Νικολαΐδης στις 23 Μάρτιος 2013 στις 23:58: Υπέροχη!!

Σχόλιο από τον/την Σοφιάννα Αγγελοπούλου (Αφαία) στις 23 Μάρτιος 2013 στις 23:54: Υπέροχη!

Σχόλιο από τον/την Dimitra Kouki στις 22 Μάρτιος 2013 στις 18:03: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΟΣ : Τι να κάνουμε Κωνσταντίνε,καμιά φορά όμως και η φύση ζωγραφίζει μόνη της και θα πρέπει έτσι να την δεχτούμε.Δεν έχω κάνει επεξεργασία στην φωτογραφία μου,έτσι ακριβώς βγήκε με τις ρυθμίσεις και τα φίλτρα που χρησιμοποίησα και προσωπικά μου άρεσε το έτσι λίγο ατμοσφαιρικό και παραμυθένιο που αποτυπώθηκε.Ασε που οι καιρικές συνθήκες ήταν πολύ άσχημες με έντονα μαύρα σύννεφα και βροχή.Όσον αφορά την λήψη,δυστυχώς δε γινόταν πιο αριστερά...δεν με έπαιρνε!Πάντα προσέχω τα κάδρα μου και στην μικρή λεπτομέρεια...δυστυχώς εκεί δεν είχα την καλύτερη δυνατή θέση.Τώρα όσον αφορά το Γ και το Δ,δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοείς...μου εξηγείς?

Σχόλιο από τον/την Dimitra Kouki στις 22 Μάρτιος 2013 στις 17:59: 6th July[Ειρήνη] : Σε ευχαριστώ Ειρήνη!

Σχόλιο από τον/την ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΟΣ στις 22 Μάρτιος 2013 στις 0:37: θα δημιουργουσα ενα Γ και ενα Δ....

Σχόλιο από τον/την ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΟΣ στις 22 Μάρτιος 2013 στις 0:36: εγω μαλλον με τα μπλε δεν τα παω καλα Δημήτρα :) γουστα ειναι αυτα ... το μονο που εχω να πω ειναι οτι θα εκανα τον φακο μου ενα κλικ αριστερα νομιζω....

Σχόλιο από τον/την Dimitra Kouki στις 21 Μάρτιος 2013 στις 20:59: ΛΕΩΝΙΔΑΣ Γ. ΚΟΥΔΟΥΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Σε ευχαριστώ Λεωνίδα!

Σχόλιο από τον/την Dimitra Kouki στις 21 Μάρτιος 2013 στις 19:09: sotiris sarantidis:Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

Φυσικά και μου αρέσει ο πίνακας του Βαν Γκογκ με τον έναστρο ουρανό και μάλιστα τον έχω φωτογραφίσει και στο Άμστερνταμ και στη Νέα Υόρκη.

Όταν επισκέφτηκα το Μουσείο Βαν Γκογκ στο Άμστερνταμ όπου συνάντησα τον πιο βαθύ μπλε νυχτερινό ουρανό που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί άνθρωπος. Τότε κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε ο Ολλανδός καλλιτέχνης λέγοντας πως ποτέ του δεν είχε δυσκολευτεί να εκφράσει τη λύπη και την απόλυτη μοναξιά με τη βοήθεια των πινέλων του. Οι ουρανοί του ήταν μαγικά βασίλεια σιωπής και γαλήνης που ταυτόχρονα μου δημιουργούσαν μια ανατριχιαστική αίσθηση ανησυχίας που έμοιαζε με παγωμένο φύσημα του αέρα στη ραχοκοκαλιά μου. Κοιτάζοντάς τους ένιωθα την απεραντοσύνη του σύμπαντος και διέκρινα ακόμα πιο έντονα τη λάμψη των αστεριών. Ακολούθησαν ο Μανέ, ο Φερμήρ, ο Μπος, ο Γκογκέν, ο Βελάσκεθ. Σε κάθε πίνακα που αντίκριζα, το χρώμα που δέσποζε στα μάτια μου ήταν φυσικά το μπλε, και όσες φορές διέκρινα μια επιμονή του καλλιτέχνη στο χειρισμό του λατρεμένου χρώματος τόσο πιο πολλά ήθελα να μαθαίνω για κείνον.