- Άγγιγμα Ψυχής I -

Ασχέτως τεχνικής και όσο και αν φανεί παράξενο αυτή είναι η αγαπημένη μου φωτογραφία από το ταξίδι μου στην Ταϋλάνδη. ( Μικρό crop ).

Πραγματικά αυτά τα ‘’ θέματα ‘’ μου αρέσουν πάρα πολύ, επειδή δίνουν ελευθερία στον θεατή. Βέβαια, δεν ρισκάρω καθόλου για αυτές τις λήψεις, μπορώ να πω ότι φοβάμαι να το κάνω, επειδή νιώθω πως κλέβω τις προσωπικές τους στιγμές. Εδώ, στάθηκα πολύ τυχερή, η μικρή με τράβηξε μόνη της από το χέρι και μου ζήτησε να την φωτογραφίσω. Δεν κατάφερα να αντιδράσω και να αρνηθώ… η μικρή έχει μια αλήθεια και μια ευαισθησία που καθηλώνουν, αυτό ένιωσα! Έχει τέτοια δύναμη το βλέμμα και η στάση της, που καθηλώνει… Ζεί στο φτωχότερο νησί της Ταϋλάνδης, το νησί των ψαράδων ( έτσι ονομάζεται ) οι άνθρωποι κυριολεκτικά μένουν σε καλύβες πάνω στο νερό. Έχουν όμως σχολείο και απ’ότι βλέπετε έχουν και στολή όταν είναι σε αυτό.

Υ.Γ: Παρακάτω παραθέτω κάποια λόγια μου που τα έγραψα επιστρέφοντας από εκείνο μου το ταξίδι και όλα όσα μου γέννησε αυτό το κοριτσάκι. Κάποιες φορές μου αρέσει να γράφω σκέψεις μου και γενικότερα γράφω αρκετά συχνά… κάποια στιγμή όταν θέλησα να παρουσιάσω αυτή την φωτογραφία μου σε κάποια άλλη σελίδα φωτογραφίας και συνοδεύοντας με αυτά τα λόγια, κάποιος θεώρησε τα ‘’ λόγια μου ‘’ και δικό του κτήμα και τα καταχώρησε σε μία δική του φωτογραφία. Απο τότε ορκίστηκα ποτέ να μην παρουσιάσω στο διαδίκτυο κάτι τόσο προσωπικό και όλο δικό μου! Βέβαια, μου ζήτησε συγγνώμη, αλλά τι να το κάνω που ενοχλήθηκα… και αυτό με έκανε να μη τα μοιράζομαι;
Όμως, εδώ, θεωρώ πως μαζί σας αξίζει τον κόπο…άλλωστε η έμπνευση από αυτή την μικρή ήρθε!

Θα σε αφήσω ν' ακούσεις τους ήχους που μαγεύουν.
Μα σα βρεθείς στην αντίπερα όχθη, μη ζητήσεις να σε φέρω πίσω.
Αυτό το ταξίδι δεν έχει γυρισμό...
Θα σου δείξω πως ξεκίνησε ο κόσμος το δικό του πανάρχαιο ταξίδι.
Πως γεννιέται και σβήνει την κάθε φορά με την ίδια απορία στο θλιμμένο χαμόγελο.
Σε ότι με ρωτήσεις θα σου δείξω το δρόμο.
Σε ότι συναντήσεις θ' αγκαλιάσεις τον πόνο.
Θα μου δώσεις το χέρι σου;
Μη μ' αγγίξεις.
Μες στα μάτια σου βλέπω το χρόνο που κύλησε άσκοπα,
την ψυχή σου αγαπώ, μα μονάχα να κρύβομαι ξέρω.

Με τα μάτια κλειστά θ' αφεθώ στης ζωής μου το ξόδεμα.
Μα εσύ να υπάρχεις, σαν πυξίδα στη μαύρη ομίχλη,
οδηγός για τ' αστέρια που έχασαν το δρόμο τους
και φωτίζουνε πέφτοντας της ψυχής μας το δάκρυ.
Εγώ, ο φτωχός, ο μεγάλος της μετριότητας υπηρέτης,
έχω μάθει να ξεγελώ τον καιρό μ' ένα χαμόγελο.
Μη μου το πάρεις...