- A Slice of Silence -

Αφιερωμένη σε όσους παλεύουν για τα προφανή!!

Κοντεύω πια να ξεχάσω πως ήταν πριν... Δεν μπορώ καν να θυμηθώ... Βλέπεις, δεκαέξι μήνες ανεργίας είναι πάρα πολύ μεγάλο διάστημα... Οι μέρες περνάνε... Έρχονται οι νύχτες... Μα εκείνες δε φεύγουν ποτέ... Και με σκοτάδι τον ήλιο κρύβουν όλο και πιο πολύ... Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό... Είναι πως αρχίζω να αισθάνομαι πως έτσι ήταν πάντα... Πως οι στιγμές που χαμογελούσα αγγίζοντας τα όνειρα μου δεν υπήρξαν ποτέ στ' αλήθεια... Πως ήταν απλά κάτι που φαντάστηκα, που ονειρεύτηκα... Μια ψευδαίσθηση... Ή πως τότε που πίστευα πως έβλεπα το είδωλο μου στον καθρέφτη έκανα τεράστιο λάθος! Ήταν απλά κάποιος άλλος, κάποιος που μου έκανε μια κακόγουστη φάρσα... Πως δεν υπήρξαν ποτέ ως τώρα νύχτες που να κοιμήθηκα ήρεμα... Ή καλύτερα για ν' ακριβολογώ, που κοιμήθηκα χωρίς να ξυπνάω διαρκώς μούσκεμα στον ιδρώτα έχοντας αυτό το βάρος να μου πιέζει το στήθος! Ξέρεις, λένε πως οι νύχτες είναι οι χειρότερες... Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω... Είναι που βλέπεις πια δε νιώθω καμία ανακούφιση κάθε φορά που χαράζει και το σκοτάδι φεύγει μακριά παραχωρώντας τη θέση του στο φως... Φως... Που στην ευχή αλήθεια είναι κρυμμένο;

Νύχτα... Μέρα... Ποιά, αλήθεια, η διαφορά τους; Πως να ξεχωρίσεις τη μέρα απο τη νύχτα μέσα στο σκοτάδι;
Κοιτάζω γύρω μου... Παντού το ίδιο βλέμμα με τρυπάει... Απαθές... Εχθρικό... Νικημένο... Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω το δικό μου βλέμμα στα μάτια των άλλων να με περιπαίζει... Νιώθω αδύναμος... Παραδομένος...

Κι όμως... Πίστευα πως πάντα στη ζωή μου πάλευα για να νικήσω... Που ξέρεις; Ίσως κι αυτή να 'ναι η αιτία... Και τώρα που γονάτισα, μου 'ναι αδύνατον να σηκωθώ...

Όχι! Μαζεύω ότι μου έχει απομείνει και θα το παλέψω! Δε γίνεται να λυγίσω... Όχι τώρα... Ούτε ποτέ! Δίνω μια και κάνω κομμάτια τον καθρέφτη! Σιχαίνομαι αυτό που βλέπω... Θα τ' αλλάξω! Μπορώ! Μπορώ να τ' αλλάξω όλα! Αρκεί να θυμηθώ ποιός είμαι... Κι όχι αυτός που θέλουν να είμαι... Να ξαναγίνω εγώ!

Δουλειά... Ελπίδα... Επιβίωση... Ζωή... Τι σημασία έχουν αν πάψεις να ονειρεύεσαι; Τέλος! Αρχίζω τα όνειρα ξανά! Εκεί ψηλά, καβάλα πάνω σ' ένα σύννεφο θ' αγγίξω και πάλι τα όνειρα μου... Και θα νικήσω...
Εγώ... Εσύ... Όλοι μαζί...!!

Υ.Γ. 1: Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα "Το ημερολόγιο ενός άνεργου"...

Υ.Γ.2: Είναι τρομακτικό να γνωρίζεις πως αυτό που σου φαίνεται εσένα βουνό, το αντιμετωπίζει μαζί με σένα ένα τεράστιο κομμάτι του κόσμου γύρω σου...Δεν ξέρω... Ειλικρινά δεν γνωρίζω πως θα επουλωθούν όλες αυτές οι πληγές στις ψυχές μας...

Υ.Γ.3: Έπειτα από αρκετές προσπάθειες να μείνουμε στην χώρα και στον τόπο όπου γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε, δυστυχώς ή ευτυχώς ο χρόνος θα δείξει, μπορώ να σας πω με σιγουριά πλέον ότι από Οκτώβρη θα τα λέμε από Νέα Υόρκη ( μετανιωμένοι ήδη που δεν μείναμε εξ αρχής ). Η οικονομική κρίση και ανασφάλεια εδώ στην Ελλάδα έχει ‘’ σκοτώσει ‘’ τα όνειρά μας. Η λέξη ανεργία σχεδόν μας έχει στοιχειώσει… εντάξει είναι λίγοι οι μήνες που βρισκόμαστε εκτός, θα μου πείς υπάρχουν άνθρωποι που είναι μακροχρόνια άνεργοι, το δέχομαι, αλλά βλέπω πλέον τι θα πει εργασιακή ανασφάλεια και πως είναι να ζεις σε μια Ελλάδα που οι ευκαιρίες για ένα καλύτερο μέλλον εξανεμίζονται μέρα με τη μέρα. Πλέον δεν αναγνωρίζω πια την πόλη που μεγάλωσα. Αγωνία, μιζέρια, θλίψη, και παρακμή. Έτσι πήραμε τη μεγάλη απόφαση να φύγουμε και να αναζητήσουμε τη δική μας Ιθάκη που θα μας επιτρέπει τουλάχιστον να ονειρευόμαστε. Αποφασίσαμε να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ζωή, στην προσωπική και επαγγελματική μας αξιοπρέπεια. Πράγματα που δεν είναι αυτονόητα στην Ελλάδα!