Πόσο μου λείπεις Μάνα!!!

Πόσο μου λείπεις Μάνα!!!!

Θυμάσαι μάνα; Κάθε Κυριακή πρωί μετά την εκκλησία περνούσα να σε δω. Άλλες τόσες φορές περνούσα μέσα στη βδομάδα αλλά εκείνες οι Κυριακές δεν ξεχνιούνται...Τέτοιες μέρες καθόμασταν στο μπαλκόνι ανάμεσα στις ανθισμένες μολόχες σου. Εδώ που τα λέμε την αγάπη για τα λουλούδια μου την κληρονόμησες για τα καλά! Να έβλεπες το μπαλκόνι μου! Πίναμε καφέ. βαρύγλυκο. δεν έχω πιει από τότε τέτοιο καφέ. άναβα τσιγάρο. ''Μην καπνίζεις πολύ'' συμβούλευες. Άρχιζες να μου μιλάς. Τα νέα ου, τα νέα της γειτονιάς. Κάθε τόσο περνούσε κάποιος γείτονας και μας χαιρετούσε. Απο το μπαλκόνι χαμηλά στον 1ο όροφο παρακολουθούσαμε την κίνηση στη λεωφόρο. Μιλούσες πολύ! Ήσουν μόνη, ο μπαμπάς είχε φύγει, είχες ανάγκη να μιλήσεις. Το ήξερα! 'Εκανα παράπονα! Για τα καθημερινά προβλήματα. ''¨Εχει ο Θεός!'' μου έλεγες και μου χαμογελούσες. Έπειτα μιλούσες για τα παλιά. Απορούσα για τη μνήμη σου. Για τον μπαμπά, για τα προσφυγικά χρόνια, την Πόλη, την Κατοχή, την Χαλκίδα, τότε πουμ' έκανες βόλτες στην παραλία, με τον μπαμπά με τη στολή συνταγματάρχη κι εσύ καμάρωνες. Μάνα μου! Σηκωνόμουν να φύγω και με ρωτούσες πότε θα ξαναπεράσω να σε δω. Παραπονιάρα ήσουν! Και γνήσια Πολίτισα! Έτρεχες στη κουζίνα για να μου βάλεις σε τάπερ κάποια νοστιμιά, που τόσο ου λείπουν. Και μετά έβγαινες στο μπαλκόνι και με χαιρετούσες μέχρι να χαθώ στο βάθος του δρόμου.
Μάνα μου! Πόσο μου λείπεις!!!