«ΠΕΡΊ… ΑΝΈΜΩΝ ΚΑΙ ΥΔΆΤΩΝ»…

Ελπίζω πως, εκείνη την όμορφη ώρα τα ήσυχα νερά του Θερμαϊκού και οι άνεμοι που τα κατηύθυναν, να είχαν ένα εξαιρετικό συντονισμό ώστε να δημιουργήσουν μια πανέμορφη εικόνα που δεν θα… ενοχλεί… ούτε στη θέαση, ούτε και στον σχολιασμό της… μια ακίνδυνα όμορφη εικόνα…

Τη σημερινή μου, μετά από αρκετές ημέρες, ανάρτηση την αφιερώνω στον καλό μου φίλο Σπύρο, που οι τελευταίες τρεις εξαιρετικές φωτογραφίες που μας παρουσίασε και έχουν σχέση με τη φιλοσοφία του Wabi-Sabi με απασχόλησαν αρκετά διαβάζοντας και το σύνδεσμο που μας κοινοποίησε ο φίλος Χρήστος Χριστοδούλου.
Αρκετά παλιά φιλοσοφία που αναπτύχθηκε τον 15ο αιώνα, μέσω της Ιαπωνικής τελετής τσαγιού. Έχω παρευρεθεί σε τελετή τσαγιού στην Ιαπωνία, που παρά τον τουριστικό της χαρακτήρα, διατηρούσε στοιχεία της λιτής μορφής που περιγράφεται στον σχετικό σύνδεσμο.

Ένας απ’ τους τρόπους για να προσπαθήσουμε να δούμε διαφορετικά τα πράγματα, διαβάζω στο άρθρο :
Εκτιμώντας την ομορφιά της γήρανσης και της παροδικότητας.
Σκέφτομαι... γήρανση είναι και η εγκαταλελειμμένη εικόνα κάποιου σπιτιού (μας έχει παρουσιάσει θαυμάσιες εικόνες ο Χρήστος Χ.), που μας συγκινεί γιατί, υποθέτω, συνδέεται με την αχνή ανθρώπινη παρουσία που κάποτε κυριαρχούσε στο χώρο, ενώ μια εικόνα με σκουπίδια και καλώδια και οτιδήποτε άσχημο μπορεί κάποιος να φανταστεί, προκαλεί αποστροφή, παρά το ότι η ανθρώπινη παρουσία τα δημιούργησε…
Αν κατάλαβα σωστά, η φιλοσοφία αυτή μας παροτρύνει να ανακαλύψουμε κρυμμένες ομορφιές και στην… ασχήμια…
Ο κόσμος, είναι αυτό που τα μάτια μας (και ο φακός μας) αντικρύζουν και όχι αυτό που προκύπτει απ’ την επεξεργασία του P.S.
Φίλε Σπύρο, υπέροχες και οι τρεις μέχρι στιγμής φωτογραφίες πάνω στο θέμα αυτό!