{ Που να βρω την ψυχή μου; }

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Η ομίχλη γύρω μας ολοένα και πυκνώνει…
Παλεύεις να δεις… παλεύεις να ξεδιαλύνεις τη φιγούρα,
που περπατάει σκυφτή στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Είναι ο γείτονας, ο φίλος, ο αδερφός.
Είμαι εγώ, είσαι εσύ, είμαστε όλοι.
Μάρτυρες μιας διαρκούς εθνικής καταπίεσης.
Ψυχές παγιδευμένες στη δίνη ενός θαμπού εφησυχασμού.
Βρέχει παραίτηση κι αυτό με πονάει.
Στο όνομα του διεθνισμού, προτάσσεται η ταφή του Ελληνισμού
κι εμείς μένουμε αμέτοχοι.
Κλέβουν την ιστορία μας, επαναπροσδιορίζουν την ταυτότητά μας…
Μας κλέβουν τις περιουσίες μας, διώχνουνε τα παιδιά μας,
ξεπουλάνε την πατρίδα μας ανενόχλητοι
και δεν αντιστεκόμαστε.
Πορευόμαστε χωρίς θέση, χωρίς όραμα, χωρίς ελπίδα, χωρίς χαμόγελο.
Σα ζόμπι, σαν κινούμενοι νεκροί,
που το βλέμμα τους κοιτάζει αδιάφορα μπροστά.
Δε διακρίνουν πρόσωπα, δεν αντιλαμβάνονται απειλές
δεν αντιδρούν σε δηλώσεις,
μόνο δέχονται, δέχονται, δέχονται…
Δέχονται την ταπείνωση με συγκαταβατική απάθεια.
Οι κλασικές αξίες έχουν γίνει οικουμενικές…!!!
Είναι λυπηρό, μοιάζει με ψέμα κι όμως είναι αλήθεια.
Η Ελλάδα ως κληρονομιά, ως πρόκληση, ως θέληση
μας προκαλεί άγχος πια.
Η πνευματική της κηρήθρα, βρίσκεται πεταμένη στο καλάθι της υποτέλειας.
Μόνο φόβος, εξευτελισμός και αβεβαιότητα παντού.
Δεν πάει παρακάτω…
Παρακάτω πεθαίνεις…!!!
Ας το διαισθανθούμε, ας ενωθούμε, ας αφυπνιστούμε
ας αντιδράσουμε Έλληνες.
Τα σύννεφα δεν καταργούν τον ουρανό.
Η ελπίδα γιορτάζει μαζί με την σοφία, την πίστη και την αγάπη.
Καμιά δεν έρχεται μόνη της….!!!!


Το κείμενο το έγραψε η χαρισματική μου ξαδέρφη
Σμαρώ Νότου