Μεγάλη Εβδομάδα είναι και...

…σκέφτηκα να βάλω μουσική…
…μα η σιωπή, με κέρδισε..
…σκέφτηκα να σιγο μιλήσουμε απόψε…μα…
…δεν ξέρω…έχουμε τίποτα να πούμε, ή μήπως τελείωσαν όλα όσα ήθελα να πώ, άραγε?
…Ύστερα σκέφτηκα να αφήσω τον λογισμό μου ελεύθερο να ταξιδέψει…
Πήγα ολούθε, στο παρελθόν…θύμησες ξεπρόβαλλαν από το πουθενά και στοίχιωσαν την θέα της ψυχής…Αχ ψυχή μου, σε βλέπω…με βλέπεις…δεν μιλάς….μίλα μου…
Ο πρόλογος μιας σκέψης, ξεκινάει από τα περασμένα, για να καταλήξει στο πουθενά… Ποια περασμένα? Θα σκέφτονται οι αδαείς, σιωπηλά…
Μα φυσικά, εκείνα τα περασμένα, που ποτίζουν την χλαπαταγή μιας ανύποπτης παιδικότητας και φουρκίζει εκείνο το χαμόγελο, που πάει να μεγαλώσει…μεγάλωσε χαμόγελό μου…γίνε όλα οσα ποθείς και φώλιασε στης ψυχής τα λημέρια…
Ένα λημέρι η χαρά μου, και λαξεύει επίμονα το δόλιο εκείνο παρελθόν, που βαστά, ακόμα λίγο…
Κάτι τέτοιες μέρες, με πιάνει το κατιτίς μου και φωλιάζω στο παρελθόν..
Σαν τότε, που τα χρόνια απλόχερα απλώνονταν στις ξέρες των χεριών μας..
Και οι θύμησες, δεν νοθεύουν ποτέ το πρίν με εκείνο το τώρα..
Ναι μου άρεσε το παρελθόν…
Τότε που ο κόσμος γύρω, έμοιαζε να είναι λευκός, άληκτος και ταπεινός συνάμα..
Μια ταπεινότητα που βούλιαζε στο διάβα και σκόνταφταν οι διαύγειες στις ηλιαχτίδες…
…Μέσα στις ουράνιες ηλιαχτίδες, σκόνταφτε μια μικρή ξανθούλα…
Τα βράδια, ονειρευόταν δίπλα στο τζάκι ρουφώντας τα παραμύθια της γιαγιάς και τα πρωινά, την γυροέφερναν παιδικές φωνούλες…
Μελαγχολικές ήταν οι μέρες του Πάσχα στο χωριό και τα κουλούρια έδιναν μάχη με την παράδοση που προσπαθούσαν να της επιβάλλουν!
«Πρέπει να μάθεις να νηστεύεις» , της έλεγε ο ξάδερφός της κρυφά, και συνωμοτικά.
«Καλά, από του χρόνου…έλα φτάσε μου τώρα τα κουλούρια…εκεί είναι! Τα βλέπεις?» Της χαμογελούσε και τα βουτούσαν στο χλιαρό γάλα …
Ύστερα, η φωνή της γιαγιάς, ακουγόταν από την αυλή, σαν ερχόταν από την Εκκλησία. «Μεγάλη Εβδομάδα είναι. Μεθαύριο θα νηστέψετε και θα στολίσετε τον επιτάφιο, άτιμα τσουρδέλια…γρήγορα, ελάτε να φάμε..»
Και τα χαμόγελα ξεπηδούσαν από τα σκανταλιάρικα γλυκά τους μάτια..
«γιαγιά, γιαγιά, θα μας πείς μετά εκείνο το παραμύθι?»
Αχ εκείνο το βλέμμα της γιαγιάς, ένας ολάκερος παράδεισος ήταν, που κούρνιαζαν τα 23 εγγόνια της!
Στην μουριά, καμάρωνε μια κούνια που έφτιαχνε η γιαγιά της κάθε φορά, που περίμενε τα μικρά της από την Αθήνα…Η τριχιά, αγκάλιαζε ένα μεγάλο κλαδί και κάθε μέρα, φιλοξενούσε την παιδικότητα μιας μεγάλης οικογένειας..
Δίπλα στο πηγάδι, γεννιόντουσαν της άνοιξης μοσχοβολιές!


Καλό Πάσχα!

μια μικρή Θεοδώρα