Η ΛΑΡΝΑΚΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΜΥΡΟΒΛΗΤΗ.

Από το βιβλίο «Διαβάζοντας τις βυζαντινές εικόνες» της Μαρίζας Ντεκάστρο





Ποιος είναι ο βασιλιάς σου Δημήτριε; φώναξε οργισμένος ο αυτο­κράτορας Μαξιμιανός. - Ένας είναι ο Παντοκράτορας, ο Ιησούς Χριστός!


- Δεν είναι θεοί ο Δίας, ο Απόλλωνας κι οι άλλοι; Κι είσαι τόσο αχάριστος κι ανάξιος της τιμής πού σου έκανα και σε διόρισα στρατηγό και ηγεμόνα της Θεσσαλίας; Θα σε ρίξω στη φυλακή!


Κι ο Δημήτριος μαρτύρησε στις φυλακές της Θεσσαλονίκης. Ό Θεός για να τον δοξάσει, έκανε να αναβλύζει μύρο θαυματουργό από το λείψανο του Αγίου, ικανό να γιατρεύει όλες τις αρρώστιες.


Ωστόσο ο Δημήτριος δεν εγκατέλειψε ποτέ την πόλη του. Και μάλιστα, όταν ο Ιουστινιανός έστειλε στη Θεσσαλονίκη ανθρώπους για να πάρουν το λείψα­νο του Δημητρίου στην Κωνσταντινούπολη, φλόγα πετάχτηκε από τον τάφο και φωνή μεγάλη ακούστηκε: "Μη σκάψετε παρακάτω!" Κι οι απεσταλμένοι έφυγαν κι άφησαν το τίμιο λείψανο του Μυροβλύτη να προστατεύει την πόλη.


Ή αλήθεια είναι ότι αυτή η πλούσια πόλη της βυζαντινής αυτοκρατορίας κιν­δύνεψε πολλές φορές από Βάρβαρους εχθρούς. Γιατί όποιος σκόπευε να επιτεθεί στην Κωνσταντινούπολη έπρεπε πρώτα να πατήσει τη Θεσσαλονίκη. Τρεις φορές έκανε το θαύμα του ό άγιος Δημήτριος και υπερασπίστηκε τα τείχη και το λιμάνι της πόλης.


Έτσι έγινε όταν πολιόρκησαν τη Θεσσαλονίκη οι Άβαροι. Οι πολιορκητές, σύμφωνα με την πολεμική τέχνη της εποχής, κατασκεύασαν έναν ψηλό πολιορ­κητικό ξύλινο πύργο και τον έστησαν απέναντι από τα τείχη. Από εκεί έριχναν με καταπέλτες ογκόλιθους και γκρέμιζαν τους προμαχώνες. Ό Άγιος πρόσταξε τότε τους υπερασπιστές της πόλης να ανέβουν στα ψηλότερα σημεία του φρου­ρίου και να περιμένουν το σύνθημα του. Και φάνηκε λευκή οπτασία πάνοπλου πολεμιστή να ρίχνει μια πέτρα στα μηχανήματα των Αβάρων και να τα κατα­στρέφει. Βροχή έπεφταν οι πέτρες από τα τείχη της πόλης και σκόρπιζαν το θά­νατο στους Αβάρους. Ωστόσο παραξενεύτηκαν οι Βάρβαροι πού τόσο μικρές πέτρες είχαν τόσο μεγάλη δύναμη. Κάποιοι πιο θαρραλέοι άπ' αυτούς έσκυψαν και μάζεψαν από κάτω τις πέτρες. Τι να δουν! Οι πέτρες είχαν πάνω τους χα­ραγμένα γράμματα πού έλεγαν: "Δημήτριος". Και τότε κατάλαβαν ότι η πόλη ήταν απόρθητη γιατί είχε άγιο προστάτη κι έλυσαν την πολιορκία.


Ακόμη και στις μέρες μας η παρουσία του Αγίου στην πόλη είναι ζωντανή. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, πού η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους το 1913, συνέπεσε με τη γιορτή του Αγίου στις 26 Οκτωβρίου.