Επί ασπαλάθων

.
Από το 1969, όταν εκφώνησε από το BBC την περίφημη ΔΗΛΩΣΗ του κατά της Χούντας, ο Γιώργος Σεφέρης θα τηρήσει τη σιωπή του και δε θα δημοσιεύσει ποίημά του μέχρι και τον θάνατό του.
Τρεις μέρες μετά την εκδημία του δημοσιεύτηκε στο Βήμα (23-9-71) το πιο κάτω ποίημά του Με τίτλο “Επί Ασπαλάθων…”, που βασίζεται στο χωρίο 616 της Πολιτείας του Πλάτωνα, όπου ο φιλόσοφος μιλά για τη μεταθανάτια τιμωρία των αδίκων και συγκεκριμένα του τύραννου Αρδιαίου. Μέσα σε λίγους στίχους, ο ποιητής θα κάνει ξεκάθαρα τα αισθήματά του για τους πανταχού τυράννους…

“Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν
ακόμη…

Γαλήνη.
— Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού
τ’ αυλάκια·
τ’ όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.

Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
«τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος”.

31 του Μάρτη 1971
.