Ελληνική Λέσχη Φωτογραφίας

Τι δίκαια και πόσο σιωπηλά είναι τα δέντρα...

Τι δίκαια και πόσο σιωπηλά είναι τα δέντρα.
Δε ζητάνε στάλα παραπάνω απ' αυτό που τους αναλογεί.
Είτε σε έρημο είτε σε πολυσύχναστη πλατεία,
η λεύκα λεύκινα, η λεμονιά λεμονένια θα ντυθεί.
Ή πάλι μετατρέπονται σε οικοτροφεία και ξενώνες
για της πλάσης τα στρουθιά - αληθινό περίττωμα η λέξη έξωση.
Στο παραμικρό αεράκι πιάνουν το τραγούδι.
Οταν τα πληγώσεις, δε βογκάνε˙ δεν τραβάνε τα πλούσια
μαλλιά τους. Δακρύζουνε κρυφά κι ακούν
οι ρίζες. Ομως καμιά φορά πεισμώνουν όταν ο άνθρωπος
τα βασανίζει. Αγριεύουν τότε, συστρέφονται, φτύνουν
τον καρπό. Εκδικούνται το χέρι που τα καίει.
Ρίχνουν χώρια μες στις πλημμύρες.
Με δένδρινα μυαλά νουθετούνε. Με θεσπίσματα
θεία αφανίζουνε φυλές.
Μανόλης Πρατικάκης -Τα δέντρα.

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 0 μέλη

Προβολές: 41

Μέγεθος πλήρους προβολής

Ετικέτες;
Αγαπημένο 1 ατόμου

Σχόλιο

Πρέπει να είστε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι" για να προσθέσετε σχόλια!

Γίνετε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι"

Σχόλιο από τον/την Ορέστης Τζανίνης στις 6 Ιούνιος 2020 στις 10:36: Πολύ ωραια το αποτύπωσες Χρήστο.

Σχόλιο από τον/την Angel P στις 5 Ιούνιος 2020 στις 23:58: Την τιμητική τους έχουν τα δεντράκια τελευταία και πρώτη θέση στην καρδιά μας απ' ότι βλέπω!

Υπέροχο κάδρο του έκανες , που τα έχει όλα αγαπητέ μου Χρήστο! Συννεφιασμένο ουρανό, θαλασσίτσα με καραβάκι, τα παγκάκια του ..... πολύ όμορφη και η σκιά του στην άμμο!

Μοιάζει λίγο με μπονσάϊ.

Τους στίχους αυτούς πάει καιρός που τους ξεχώρισα μέσα από την ποίηση όσον αφορά στα δέντρα.

Το δε τραγούδι που δεν το ήξερα το βρήκα υπέροχο σαν επιλογή !

Όλοι οι φόβοι εξανεμίζονται μπροστά σε μια ελπιδοφόρα εικόνα!

Καλό σου ξημέρωμα!

Στ΄αγαπημένα είπα;