Φάνες το έγχρωμο χωριό

Μια φορά και ένα καιρό υπήρξε ένα γκρίζο και μουντό χωριό.. όπως γκρίζα και μουντά είναι πολλά χωριά και πόλεις στην Ελλάδα.

Όμως μια εμπνευσμένη και φωτεινή ημέρα του 2010, λίγο πριν το Πάσχα, η νεολαία του χωριού Φάνες στη Ρόδο, αποφάσισε να τα αλλάξει όλα. Πήρε χρώματα και πινέλα και ξεκίνησε να χρωματίζει τους τοίχους, τις μάντρες, τις αυλές, τα εγκαταλελειμμένα κτίρια καθώς και κάθε αδιάφορη και άχρωμη γωνιά που «ζητούσε» επίμονα να ξαναζωντανέψει και να ξεφύγει από το λήθαργο του χρόνου.
Μετά από αρκετές μέρες δουλειάς τα αποτελέσματα ήταν μοναδικά και άφησαν άφωνους επισκέπτες και κατοίκους. Σε 12 ημέρες χρωματίστηκαν 72 σπίτια. Το χωριό Φάνες, είχε μεταμορφωθεί σε μια έγχρωμη και παραμυθένια πολιτεία, σε ένα ζωντανό και αυθόρμητο πίνακα ζωγραφικής.
Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από μια ιδέα που είχε ο καλλιτέχνης και αρχιτέκτονας Λούκας Νικολίτσης και η οποία βρήκε πρόσφορο έδαφος ανάμεσα στους νέους του χωριού. Οι νέοι είναι το μοναδικό ίσως κομμάτι της κοινωνίας που μπορεί να πιστέψει σε πρωτότυπες ιδέες και να εργαστεί συλλογικά για αυτές, χωρίς μάλιστα να προσδοκά κάποιο άμεσο όφελος. Έτσι, χωρίς καμία οικονομική υποστήριξη ξεκίνησαν το εγχείρημα τους, συμπαρασύροντας ταχύτατα και χωρίς μεγάλη δυσκολία όλο το χωριό.
Τις ημέρες εκείνες, το χωριό βρισκόταν σε μια μοναδική δημιουργική αναστάτωση, καθώς όλοι οι κάτοικοι, από 5 έως 85 ετών, προσέφεραν και δημιουργούσαν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Άλλοι ζωγράφιζαν και έβαφαν τους τοίχους, άλλοι ετοίμαζαν μεζέδες και κερνούσαν, άλλοι ετοίμαζαν παραδοσιακά κουλουράκια και φούρνιζαν ζυμωτό ψωμί.
Το μεγάλο όμως κέρδος του χωριού δεν σταμάτησε σε εκείνες οι δημιουργικές μέρες. Το εγχείρημα δεν ήταν μια απλή, εφήμερη εκδήλωση που αργά η γρήγορα θα ξεθώριαζε. Ο αντίκτυπος ήταν ριζικός και συνεχίζει ακόμα και σήμερα, αρκετούς μήνες μετά να επηρεάζει θετικά τη ζωή του χωριού. Η συμπεριφορά των ανθρώπων άλλαξε ενω τονώθηκε η αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία τους. Η εμπορική και τουριστική κίνηση αυξήθηκε και πολύ νέοι πλέον σκέφτονται να δημιουργήσουν τις δικές τους επιχειρήσεις, με προσανατολισμό όμως στην τέχνη, στο λαϊκό πολιτισμό (αγιογραφία, λαϊκές τέχνες), στην παράδοση (ξυλόφουρνοι και καφενεία), στο περιβάλλον. Επίσης, ξεκίνησαν να διοργανώνονται εικαστικά φεστιβάλ προσκαλώντας ανοιχτά καλλιτέχνες και δημιουργούς.