ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ : ΕΠΑΙΤΗΣ.

Σχόλιο

Σχόλιο από τον/την dimitra kirgiannaki στις 19 Φεβρουάριος 2012 στις 19:57

Δεν μπορω να πω τιποτα!! Η ληψη ειναι δυνατη!!

Σχόλιο από τον/την katerina xatziavramoglou στις 18 Φεβρουάριος 2012 στις 23:38

Διάβαζα κάπου κ. LIALIAO, πως άν τηρήσουμε όλοι ο ΄Ελληνες την ίδια τακτική, να μην προσφέρουμε τίποτε σε κανέναν αλλοδαπό είτε σε φανάρια είτε οπουδήποτε αλλού, εκ των πραγμάτων θα αναγκασθούν οι '' προστάτες '' αυτών των αδύναμων και δυστυχισμένων ανθρώπων να φύγουν απ' την πατρίδα μας αναζητώντας καλύτερη τύχη κάπου αλλού.Μήπως είναι η ώρα ν' αρχίσουμε να εφαρμόζουμε τακτικές μήπως και αποφασίσουν να μας εγκαταλείψουν οι ορδές των αλλοδαπών που κατέκλυσαν την Ελλάδα στερώντας  θέσεις εργασίας απο τους συμπατριώτες μας που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη;

Σχόλιο από τον/την ΒΑΣΙΛΗΣ . Λ στις 18 Φεβρουάριος 2012 στις 20:11

Δύσκολες απαντήσεις σε αυτό το φαινόμενο

Οι επαγγελματίες γνωρίζουν ακόμη και τα αυτοκίνητα που τους συνδράμουν

Αυτό που με συγκλονίζει είναι η εκμετάλλευση των παιδιών που τα σέρνουν μέσα στο κρύο και τη βροχή για να μας ευαισθητοποιήσουν ...........

Αδιέξοδο και ας βοηθάω τους περισσότερους

Σχόλιο από τον/την katerina xatziavramoglou στις 18 Φεβρουάριος 2012 στις 19:33

....Μπορείς να σκεφτείς ορθολογικά όταν ο άλλος σε παρακαλάει κλαίγοντας να του δώσεις κάτι να φάει; Του κάνεις καλό ενδίδοντας, ή κακό; Να αγοράσεις τα στυλό ή τα χαρτομάντιλα – που έτυχε να τα χρειαστείς κιόλας- από την αναξιοπαθούσα στο τρένο ή θα έχεις τον ηλικιωμένο συνεπιβάτη σου να σε βρίζει που τους λυπάσαι, γιατί αυτοί λέει με την επαιτεία έχουν κάνει παλάτια. Ακόμα και αν ξεχωρίσουμε αυτούς που έχουν πραγματική ανάγκη και τους ευεργετήσουμε, τους βοηθάμε άραγε πραγματικά ή μήπως η στάση μας διαιωνίζει την παθητικότητά τους απέναντι στη "κακή" τη μοίρα ή ακόμα και την εκμετάλλευσή τους; Ποιο πρόβλημα υπερτερεί;

Ανεργία ή Αεργία; Η συμβουλή να παρατήσουν την επαιτεία και να ψάξουν καμιά δουλειά είναι δόκιμη εν καιρώ κρίσης;

Ρητορικά ερωτήματα χωρίς απαντήσεις, σε μία χώρα υπό οικονομική και ηθική κρίση, σε μία κοινωνία που ισορροπούσε πάντα μεταξύ του ορθολογισμού και του συναισθήματος, σε μία εποχή όπου οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται και οι πεινασμένοι αυξάνονται, το ερώτημα που εκκρεμεί χωρίς απάντηση μας βασανίζει την ώρα που φαινομενικά δύσπιστοι διώχνουμε τον χιλιοστό ζητιάνο που μας εκλιπαρεί να χορτάσουμε την πείνα του ενώ απολαμβάνουμε το παγωτό μας....

Αντιγράφω αυτά ακριβώς που θα ήθελα να κουβεντιάσω με σας , αυτά τα ερωτήματα που μ' απασχολούν πριν απλώσω το χέρι βοηθείας.΄Εχω το δικαίωμα να κλείνω τ' αυτιά στους αλλοδαπούς που ζητιανεύουν ή πρέπει να βοηθήσω έναν συμπατριώτη μου που βρέθηκε στην αδυναμία λόγω της κρίσης. Πρέπει να υπάρχει προτεραιότητα και επιλογή σε ποιόν, όταν όλοι δείχνουν να έχουν ανάγκη; Πιστέψτε με, δεν ξέρω ποιά στάση πρέπει να κρατώ στην καθημερινότητά μου. Ευχαριστώ πολύ για την αναλυτική σας απάντηση κ. ΜΙΧΑΗΛ ΒΟΜΒΥΛΑ, Γιώργο Μαχαίρα, Γιάννη Παπαϊωάννου, Γιάννη Βάγιο.

Σχόλιο από τον/την ΜΙΧΑΗΛ ΒΟΜΒΥΛΑΣ στις 18 Φεβρουάριος 2012 στις 12:28

Κάθεσαι στην καφετέρια, περιμένεις στη στάση ή στο φανάρι, ακόμα και περπατώντας στο δρόμο συνάνθρωποι σε σταματούν, συχνά με τα μάτια χαμηλωμένα από ντροπή, άλλοι με θράσος ή με απελπισία, σου ζητούν ελεημοσύνη. Άλλες φορές δειλά, άλλες επιτακτικά, άλλες απειλητικά, άλλες απλά επαγγελματικά. Και εσύ κάποιες φορές δίνεις, κάποιες όχι. Ο διπλανός σου έχει σαν αρχή να δίνει πάντα, ο παραδιπλανός σου έχει απαράβατο κανόνα να μη δίνει ποτέ. Τι κάνεις; Τι πρέπει να κάνεις;

 

 

Η επαιτεία δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο αλλά αναντίρρητα έχει γιγαντωθεί λόγω της κρίσης, όπως λόγω της κρίσης έχει αυξηθεί κατακόρυφα και η ανταπόκριση. ‘Όλοι φοβόμαστε μη βρεθούμε ξαφνικά στη θέση τους. Πολλοί από μας κυκλοφορούμε πλέον με τα ψιλά στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου ή σε μια πρόχειρη τσέπη προκειμένου να ελεήσουμε τους ανθρώπους που μας το ζητούν. Οι σκέψεις όμως πολλές, οι περιπτώσεις των επαιτών ακόμα περισσότερες.

Οι άνθρωποι που κυκλοφορούν στους δρόμους με τεντωμένες κεραίες και όχι οχυρωμένοι στο μικρόκοσμό τους (ειδικά αυτοί που το κάνουμε χωρίς να είμαστε καλυμμένοι και απομονωμένοι στην προστασία του ΙΧ) συνήθως διακρίνουν επιτυχώς τους πραγματικά έχοντες ανάγκη από τους επαγγελματίες επαίτες - οι οποίοι είναι εντυπωσιακό το τι σκαρφίζονται για να πετύχουν το στόχο τους - . Ανάμεσα στους επαίτες υπάρχουν πολλοί άνθρωποι πραγματικά απελπισμένοι, Έλληνες ή μετανάστες, που έχασαν τα εισοδήματά τους και αντιμετωπίζουν δυσκολίες ακόμα και στη φυσική τους επιβίωση. Η κρίση έχει δυστυχώς πολλαπλασιάσει τα μέλη της θλιβερής αυτής ομάδας και φυσικά οι περισσότεροι προσπαθούμε να τους ενισχύσουμε κάθε φορά που τους συναντάμε.

Σχόλιο από τον/την ΜΙΧΑΗΛ ΒΟΜΒΥΛΑΣ στις 18 Φεβρουάριος 2012 στις 12:27

Πολλοί όμως προσπαθούν να ενταχθούν σε αυτή τη κατηγορία μη έχοντας οικονομική ανάγκη. Ζητάει κανείς φορολογική δήλωση από κάποιον που λέει πεινάω; Και αν όχι μήπως θα έπρεπε; Συχνά τέτοιες περιπτώσεις γίνονται αντιληπτές και παρουσιάζονται στην κοινωνία μέσω του Τύπου. Ρεπορτάζ όπου πρωταγωνιστούν επαίτες οι οποίοι εκμεταλλεύονται την εποχή και χωρίς ίχνος ντροπής εφευρίσκουν ένα σωρό προβλήματα παρουσιάζοντάς τα ως δικά τους στον ανυποψίαστο περαστικό που θα συναντήσουν. Με ύφος θεατρικό και παραπλανητικό επιδιώκουν να αποσπάσουν όσα περισσότερα χρήματα μπορούν. Πώς μπορείς να ξεχωρίσεις τους επαγγελματίες επαίτες από αυτούς που πραγματικά πεινούν;

Από την άλλη, υπάρχουν και ομάδες που ενισχύουμε ικανοποιώντας την επαιτεία τους επειδή τους φοβόμαστε είτε επειδή ελπίζουμε ότι αν κερδίσουν χρήματα με τη ζητιανιά, δε θα προβούν σε εγκληματικές πράξεις προκειμένου να κερδίσουν τα λεφτά που χρειάζονται, όπως για παράδειγμα οι ναρκομανείς. Ή όπως τα παιδιά στα φανάρια στων οποίων τα παρακάλια υποκύπτουμε γιατί σκεφτόμαστε το ξύλο που θα φάνε από τους απάνθρωπους που τα εκμεταλλεύονται όταν γυρίσουν σπίτι με άδεια χέρια, ενώ ο φίλος μας κωφεύει στις ικεσίες τους με την ελπίδα μακροπρόθεσμα οι εκμεταλλευτές τους να εγκαταλείψουν την προσπάθεια και αντί των φαναριών να τα στείλουν σχολείο. Σε αυτές τις περιπτώσεις, τι είναι ηθικά σωστότερο να κάνεις; Μπορείς να σκεφτείς ορθολογικά όταν ο άλλος σε παρακαλάει κλαίγοντας να του δώσεις κάτι να φάει; Του κάνεις καλό ενδίδοντας, ή κακό; Να αγοράσεις τα στυλό ή τα χαρτομάντιλα – που έτυχε να τα χρειαστείς κιόλας- από την αναξιοπαθούσα στο τρένο ή θα έχεις τον ηλικιωμένο συνεπιβάτη σου να σε βρίζει που τους λυπάσαι, γιατί αυτοί λέει με την επαιτεία έχουν κάνει παλάτια. Ακόμα και αν ξεχωρίσουμε αυτούς που έχουν πραγματική ανάγκη και τους ευεργετήσουμε, τους βοηθάμε άραγε πραγματικά ή μήπως η στάση μας διαιωνίζει την παθητικότητά τους απέναντι στη "κακή" τη μοίρα ή ακόμα και την εκμετάλλευσή τους; Ποιο πρόβλημα υπερτερεί;

Ανεργία ή Αεργία; Η συμβουλή να παρατήσουν την επαιτεία και να ψάξουν καμιά δουλειά είναι δόκιμη εν καιρώ κρίσης;

Ρητορικά ερωτήματα χωρίς απαντήσεις, σε μία χώρα υπό οικονομική και ηθική κρίση, σε μία κοινωνία που ισορροπούσε πάντα μεταξύ του ορθολογισμού και του συναισθήματος, σε μία εποχή όπου οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται και οι πεινασμένοι αυξάνονται, το ερώτημα που εκκρεμεί χωρίς απάντηση μας βασανίζει την ώρα που φαινομενικά δύσπιστοι διώχνουμε τον χιλιοστό ζητιάνο που μας εκλιπαρεί να χορτάσουμε την πείνα του ενώ απολαμβάνουμε το παγωτό μας.

Άρθρο της Μαριάννας Τσίλη

Σχόλιο από τον/την Γιάννης Παπαϊωάννου στις 18 Φεβρουάριος 2012 στις 0:27

Υπέροχο κλικ!!

Σχόλιο από τον/την katerina xatziavramoglou στις 18 Φεβρουάριος 2012 στις 0:15

 Η συνηθέστερη εικόνα τα τελευταία χρόνια σε κάθε τεταγωνο, έξω απο τα super markets, εξω απο εκκλησίες, έξω απο φούρνους, εξω απο ΙΚΑ, εξω απο τράπεζες, έξω απο τα σπίτια μας!!! Εικόνες βιβλικές. Χέρια να απλώνονται παντού, να μην προφταίνεις να δίνεις. Και με μιά περιουσία να ξυπνάς και να δίνεις κάθε μέρα δεν θα είναι αρκετά. Αισθάνομαι κάπως αμήχανα για το τι πρέπει να κάνω στην καθημερινότητά μου,δεδομένου ότι οι περισσότεροι εξ' αυτών είναι επαγγελματίες επαίτες. Θα ήθελα να μπορούσα να διακρίνω τους αληθινα έχοντες ανάγκη απ' τους άλλους που είναι θύματα εκμετάλευσης.Θα μ' ενδιέφερε η άποψή σας φίλοι μου.Καλό σας βράδυ!