Μνήσθητι... 100 χρόνια Ελύτη

Σχόλιο

Σχόλιο από τον/την Katerina I. Risaki στις 4 Νοέμβριος 2011 στις 1:35

Τα ειπατε ολα! Υπεροχη φωτο και αφιερωμα!

Σχόλιο από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ στις 3 Νοέμβριος 2011 στις 23:58

Σ' ευχαριστώ, Δημητρούλα μου, για τη στοργική ματιά στο αφιέρωμα!

Σχόλιο από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ στις 3 Νοέμβριος 2011 στις 14:15

Αγαπημένες/οι φίλες και φίλοι, πραγματικά χτίζουμε μαζί "ναό" δόξας, τιμής και ευγνωμοσύνης τον Ποιητή Μας!

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας, Δήμητρα d., Χρήστο, Ιωάννη, Βασίλη, Άννα!

Και βέβαια, Δήμητρά μου, για την πλημμυρίδα αυτήν Ποιήσεως και Συνειδήσεως! (Πολύ σωστά διατύπωσες το "άξιος ει"! Εύγε στους φιλολόγους σου!)

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΑ στις 3 Νοέμβριος 2011 στις 13:27

Α!...κι ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ βέβαια!!!

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΑ στις 3 Νοέμβριος 2011 στις 13:25

Γιάννη μου ΥΠΕΡΟΧΟ το αφιερωμά σου σε έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές μας!!! νομίζω ότι θα του άρεσε πολύ η φωτογραφία σου....

ΑΞΙΟΣ ΕΙ!!! (σωστά το είπα;)

Θα σου παραθέσω μερικά αποσπάσματα απο το "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ", τραγικά επίκαιρο και στις μέρες μας!!!

 

Ο Ελύτης μιλάει για το Άξιον Εστί (το αντέγραψα απο μια συνέντευξη του ποιητή στην ΕΡΤ) 

Έβλεπα καθαρά ότι η μοίρα της Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ότι και η μοίρα του ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους και βέβαια εννοώ τους ανθρώπους του χρήματος και της εξουσίας. Αυτό ήταν ο πρώτος σπινθήρας, ήταν το πρώτο εύρημα, και η ανάγκη που ένιωθα για μια δέηση μού ´δωσε το δεύτερο εύρημα,  να δώσω δηλαδή σ´ αυτή τη διαμαρτυρία μου για το άδικο τη μορφή μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας. Έτσι γεννήθηκε το Άξιον Εστί.

Μίκης Θεοδωράκης:ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Ο Οδυσσέας Ελύτης ήρθε να καταγράψει με τον ποιητικό λόγο του το αποκορύφωμα και το απόσταγμα ενός τιτάνιου ψυχικού, πνευματικού και ηθικού αγώναμιας φυλής, που της έλαχε κάποτε ο κλήρος του πρωτοπόρου μέσα στην παγκόσμιαεποποιία της άνθρώπινης κοινωνίας. Μετά την παρακμή φάνηκε να αχνοροδίζει η αυγή μιας καινούργιας εθνικής αναγέννησης. Σ' αυτό βοήθησαν οι εχθροί και οι βάρβαροι, γιατί ο Έλληνας ξυπνά, όταν τα όρια της ντροπής και της βίας έχουν φτάσε ι στο εσχα το τουςσημε ίο.  Γεννήθηκε τότ ε μια  "ποιητική"  βιωματική των απλών ανθρώπων.  Δηλαδή γέμισε ο τόπος με ανθρώπινες πράξεις, που με την υπέρβαση και τον οίστρο της αυτοκαταστροφής η της Θυσίας ήσαν αυτές καθ' εαυτές ανθρώπινα ποιήματα.  Γεγονός που οδήγησε τους ποιητές στην καταγραφή αυτού του έπους με νέα σύμβολα αντάξια της βιωμένης ποιητικής.  Έτσι  γεννήθηκετο  "Α ξ ι ο ν  Ε σ τ ί" . Γιατί ο Ελύτης;   Τότε  γιατί ο Σοφοκλής,  ο Ευριπίδης,  ο Δαμασκηνός και ο Κορνάρος;  Γιατί ο Σολωμός; Χρειάζονται ίσως βαθείς ρίζες, που να εισχωρούν ως τες εσχατιέ ς της ουσίας των πραγμάτων και ευαίσθητες κεραίες, που να δονούνται στους μυστικούς κραδασμούς της συλλογικής ευαισθησίας... Μνήμη και Προοπτική. Ενόραση και Όραμα. Η ιδανική μορφήτου ιδανικού νεοέλληνα είδε τον εαυτό της στον "καθρέφτη" του  "Αξιον Εστί".  Κι όταν οι χαλεποί καιροί μεταβάλανε τη μορφή αύτη τού νεοέλληνα σε καρικατούρα, μείναν οι Στίχοι του ποιητή, πού με θεϊκή χάρη βρέθηκε στο μονοπάτι του χρόνου, πάνω στη διακλάδωση, να δει και να μιλήσει. Για πάντα! Η πομπή δεν ακολούθησε το δρόμο, που εκείνος χάραξε.  Δεν τράβηξε μπροστά.  Γλιστρώντας πάνω σε λάσπες από μαρμελάδα που κατηφορίζαν,  οι νεο έλληνες χαίρονταν το ανέμελο, το άκοπο, το ανέξοδο και προπάντων το ανεύθυνο  "ταξίδι" της τσουλήθρας προς το τίποτα. Γι' αυτό το "Αξιον Εστί" κι όλος ο κόσμος γύρω του, πνευματικός και ηθικός, μένουν σήμερα μετέωρα. Σημάδια ενός πολιτισμού, που μόλις κατάφερε να ανθοφορίσει σε μια βραχύβια Ανοιξη, που ζει σαν όνειρο στη σκέψη μόνο όσων αρνήθηκαν τον ξεπεσμό.

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΑ στις 3 Νοέμβριος 2011 στις 13:21

Άξιον Εστί 

ΤΑ ΠΑΘΗ  

Β' 

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική

το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Όμηρου.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Όμηρου.

Εκεί σπάροι και πέρκες

ανεμόδαρτα ρήματα

ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια

όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε

σφουγγάρια, μέδουσες

με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων

όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη.

Εκεί ρόδια, κυδώνια

θεοί μελαχρινοί, θείοι κι εξάδελφοι

το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια

και πνοές από τη ρεματιά ευωδιάζοντας

λυγαριά και σχίνοσπάρτο και πιπερόριζα

με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων

ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα πρώτα Δόξα Σοι.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα πρώτα Δόξα Σοι!

Εκεί δάφνες και βάγια

θυμιατό και λιβάνισμα

τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια.

Στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα

κνίσες, τσουγκρίσματα

και Χριστός Ανέστη

με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων.

Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου!

Ζ' 

ΗΡΘΑΝντυμενοι "φιλοι"

αμετρητες φορες οι εχθροι μου

το παμπαλαιο χωμα πατωντας.

Και το χωμα δεν εδεσε ποτε με τη φτερνα τους.

Εφεραν

το Σοφο, τον οικιστη και το Γεωμετρη,

Βιβλους γραμματων και αριθμων,

την πασα Υποταγη και Δυναμη,

το παμπαλαιο φως εξουσιαζοντας.

Και το φως δεν εδεσε ποτε με τη σκεπη τους.

Ουτε μελισσα καν δε γελαστηκε το χρυσο ν' αρχινισει παιχνιδι·

ουτε ζεφυρος καν, τις λευκες να φουσκωσει ποδιες.

Εστησαν και θεμελειωσαν

στις κορφες, στις κοιλαδες, στα πόρτα

πυργους κραταιους κι επαυλεις

ξυλα και αλλα πλεουμενα,

τους Νομους, τους θεσπιζοντας τα καλα και συμφεροντα,

στο παμπαλαιο μετρο εφαρμοζοντας.

Και το μετρο δεν εδεσε ποτε με τη σκεψη τους.

Ουτε καν ενα χναρι θεου στην ψυχη τους σημαδι δεν αφησε·

ουτε καν ενα βλεμμα ξωθιας τη μιλια τους δεν ειπε να παρει.

Εφτασαν

ντυμενοι "φιλοι"

αμετρητες φορες οι εχθροι μου,

τα παμπαλαια δωρα προσφεροντας.

Και τα δωρα τους αλλα δεν ητανε

παρα μονο σιδερο και φωτια.

Στ' ανοιχτα που καρτερεγαν δαχτυλα

μονον οπλα και σιδερο και φωτια

Μονον οπλα και σιδερο και φωτια.

 

 

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΑ στις 3 Νοέμβριος 2011 στις 13:13

η'
Γυρισα τα ματια δακρυα γιοματα

κατα το παραθυρι

Και κοιτωντας εξω καταχιονισμενα

τα δεντρα των κοιλαδων

Αδελφοι μου, ειπα ως κι αυτα μια μερα

Κι αυτα θα τ ατιμασουν

Προωπιδοφοροι μες στον αλλον αιωνα

τις θηλιες ετοιμαζουν

Δαγκωσα τη μερα και δεν εσταξε ουτε

σταγονα  πρασινο αιμα

Φωναξα στις πυλες κι η φωνη μου πηρε

Τη θλιψη των φονιαδων

Μες της  γης το κεντρο φανηκε ο πυρηνας

Που ολο σκοτεινιαζει

Κι η αχτιδα του ηλιου γινηκεν, ιδεστε

Ο μιτος του Θανατου

Ω πικρες γυναικες με το μαυρο ρουχο

Παρθενες και μητερες

Που σιμα στη βρυση δινατε να πιουνε στ' αηδονια των αγγελων

Ελαχε να δωσει και σας ο Χαρος  Τη φουχτα του γεματη

Μες απ' τα πηγαδια τις κραυγες τραβατε

Αδικοσκοτωμενων

Τοσο δεν αγγιζουν η φωτια με το αχτι

Που πενεται ο λαος μου

Του Θεου το σταρι στα ψηλα καμιονια

Το φορτωσαν και παει

Μες στην ερμη κι αδεια πολιτεια μενει

Το χερι που μοναχα

Με μπογια θα γραψει τους μεγαλους στιχους

ΨΩΜΙ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Φύσηξεν η νύχτα * σβήσανε τα σπίτια

κι είναι αργά στην ψυχή μου

Δεν ακούει κανένας * όπου κι αν χτυπήσω

η μνήμη με σκοτώνει

Αδελφοί μου, λέει * μαύρες ώρες φτάνουν

ο καιρός θα δείξει

Των ανθρώπων έχουν * οι χαρές μιάνει

τα σπλάχνα των τεράτων

Γύρισα τα μάτια * δάκρυα γιομάτα

κατά το παραθύρι

Φώναξα στις πύλες * κι η φωνή μου πήρε

τη θλίψη των φονιάδων

Μες στης γης το κέντρο * φάνηκε ο πυρήνας

που όλο σκοτεινιάζει

Κι η αχτίδα του ήλιου * γίνηκε, ιδέστεο μίτος του Θανάτου!

ς'
ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ήλιε νοητέ * και μυρσίνη συ δοξαστική

μη παρακαλώ σας μη * λησμονάτε τη χώρα μου!
Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά * στα ηφαίστεια κλήματα σειρά

και τα σπίτια πιο λευκά * στου γλαυκού το γειτόνεμα!

ΙΓ'
ΑΝΟΜΙΕΣ εμιαναν τα χερια μου, πως να τ' ανοιξω;

Κουστωδιες γεμισανε τα ματια μου, που να κοιταξω;

Γιοι των ανθρωπων,τι να πω;

Τα φριχτα σηκωνει η γης κι η ψυχη τα φριχτοτερα !

θ'
ΤΙΣ ΝΕΦΕΛΕΣ αφηνοντας πισω τους * Ταξιδευουν των βραχων τ' αγαλματα

Με το στηθος μπροστα σα ν' αμπωχνουνε * Στους ανεμους μεσα τα μελλοντα

Μην οι γυπες τα παρουν κι αυτα * μυρωδια και χιμηξουν ! 
Η καμπανα σημαινοντας θανατο * Των χωριων τα κοπαδια κατεβηκαν

Στις πλαγιες που αγναντευουν το πελαγο * Και φωνη τούς ανεμους εταραξεν

Αχ η πεινα μας εχει, παιδια * την ψυχη σκοτεινιασει ! 
Στων εθνων τα κρυμμενα εργοστασια * Με το σταρι ετοιμαζουνε μεταλλα

Το θεριο που δε θελουνε θρεφουνε * Και το στομα του να γιγαντωνεται

Ωσπου να μη μεινει κανεις * και τα κοκαλα τριξουν !

Σχόλιο από τον/την Άννα Πιτσικάλη στις 3 Νοέμβριος 2011 στις 11:45

Πολύ όμορφη η λήψη και ιδιαίτερη η επεξεργασία σου. Το φως του Ελύτη -κυριολεκτικό και μεταφορικό -την διαποτίζει.

Σχόλιο από τον/την ΒΑΣΙΛΗΣ . Λ στις 3 Νοέμβριος 2011 στις 10:36

Ωραιότατη λήψη Γιάννη !!!

Σχόλιο από τον/την ΙΩΑΝΝΗΣ ΛΕΛΛΑΣ στις 3 Νοέμβριος 2011 στις 10:24

ωραιοτατη φωτο αναθυμηση !!!!!!!!!!!

• ‹ Προηγούμενο
• 1
• 2
• 3
• Επόμενο ›
• Σελίδα