"Όσο ζούμε οι άνθρωποι μας προσφέρουν αγκάθια και όταν πεθαίνουμε τριαντάφυλλα"....

Σχόλιο

Σχόλιο από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ στις 16 Οκτώβριος 2011 στις 17:07

Σ' ευχαριστώ για ό,τι ένιωσες, φίλη μου!

Σχόλιο από τον/την dimitra kirgiannaki στις 16 Οκτώβριος 2011 στις 17:06

αυτο ηταν γιαννη...αυτο ηθελα να πω με τα λογια κ τη φωτο μου...σε ευχαριστω που εκανες ενα τετοιο δακρυ να κυλησει απτα μαγουλα μου..δακρυ που αξιζε...καθε φωτο κ καθε λεξη εδω μεσα τελικα πρεπει να τα προσεχουμε λιγο παραπανω γιατι μπορουμε να κερδισουμε πολλα... κ ας ειναι στραβος ο οριζοντας η ο φωτισμος οχι τοσο καλος πολλες φορες...με αγαπη δημητρα

Σχόλιο από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ στις 16 Οκτώβριος 2011 στις 17:01

Η αγάπη άργησε μια μέρα, Δήμητρα, αλλά φέρνει κάτι δυνατό:

Η γυναίκα μου μού πρότεινε να βγω με άλλη γυναίκα.
‘Γνωρίζω και γνωρίζεις πολύ καλά πως την αγαπάς’ μου είπε μια μέρα ξαφνιάζοντάς με.
‘Η ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσέ της χρόνο.’
‘Μα εγώ ΕΣΕΝΑ αγαπώ’ της είπα έντονα.
‘Το ξέρω. Εξίσου όμως αγαπάς κι εκείνη.’
Η άλλη γυναίκα, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ, ήταν η μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια. Όμως οι απαιτήσεις της δουλειάς και των παιδιών με ανάγκαζαν να την επισκέπτομαι αραιά και που.’
Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά για κινηματογράφο.
‘Τι συμβαίνει; Είσαι καλά;’ με ρώτησε.
Η μητέρα μου είναι από τους ανθρώπους που εκλαμβάνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως αρχή κακών μαντάτων.
‘Νόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί’ της απάντησα. ‘Οι δυο μας μόνοι… Τί λες;’
Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε: ‘Θα το ήθελα πολύ.’
Εκείνη την Παρασκευή, καθώς οδηγούσα μετά το γραφείο για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ήταν ο εκνευρισμός που προηγείται ενός ραντεβού… Και πώς τα φέρνει η ζωή, όταν έφθασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη!
Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό της, είχε περιποιηθεί τα μαλλιά της και ήταν ντυμένη με το φόρεμα με το οποίο είχε εορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το πρόσωπό της χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός αγγέλου.
‘Είπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιο μου και όλες τους συγκινήθηκαν’ μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό μου. ‘Δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι αύριο για να μάθουν τα πάντα για τη βραδυνή έξοδό μας.’
Πήγαμε σε ένα εστιατόριο όχι από τα καλά, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σαν να ήταν ΄Η Πρώτη Κυρία της χώρας.΄
Μόλις καθήσαμε, έπρεπε εγώ να της διαβάσω τον κατάλογο με τα φαγητά. Το μόνο που ΄έπιαναν΄ τα μάτια της ήταν κάτι μεγάλες φιγούρες.
Μόλις έφθασα στη μέση του καταλόγου, σήκωσα το πρόσωπό μου. Η μαμά μου καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και με χάζευε. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της.
‘Εγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι;’
‘Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη’ απάντησα.
Κατά τη διάρκεια του γεύματος είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας κάθε μέρα.
Μιλούσαμε για ώρες, που τελικά χάσαμε την ταινία στον κινηματογράφο.
‘Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση’ μου είπε η μητέρα μου καθώς την επέστρεφα στο σπίτι. Την φίλησα, την αγκάλιασα.
‘Πώς πήγε το ραντεβού;’ θέλησε να μάθει η γυναίκα μου μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ.
‘Πολύ όμορφα, σ΄ευχαριστώ. Περισσότερο κι απ΄ό,τι περίμενα.’ της απάντησα. ¢
Μερικές μέρες αργότερα η μητέρα μου ΄έφυγε΄ από ανακοπή της καρδιάς. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.
Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φακέλο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει η μητέρα μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε:
‘Το δείπνο είναι προπληρωμένο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ, κι έτσι πλήρωσα για δύο άτομα, για σένα και τη σύζυγό σου. Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να αισθανθείς τί σήμαινε εκείνη η βραδιά για μένα. Σε αγαπώ!’
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως ‘ΣΕ ΑΓΑΠΩ’.
Συνειδητοποίησα ακόμη τη σπουδαιότητα του να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο που τους αξίζει. Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια σου. Αφιέρωσε χρόνο σ΄αυτούς που αγαπάς, γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν.

Σχόλιο από τον/την dimitra kirgiannaki στις 16 Οκτώβριος 2011 στις 16:47

ted...ΜΠΟΡΕΙ να ειμαι υπεροβολικη..αλλα αυτο ειναι στοιχειο της προσωπικοτητας μου γιαυτο αγαπιεμαι κ μισιεμαι πολυ....καλυτερα να καβαλικεψουν καλαμι ανθρωποι σαν εσενα παρα καποιοι που δεν αξιζουν...με αγαπη δημητρα

Σχόλιο από τον/την Ted Athan-asopoulos στις 16 Οκτώβριος 2011 στις 16:44

# Φίλη Δήμητρα,

μην υπερβάλλεις !!!

Όσο κι αν είμαστε προσγειωμένοι, έχοντας ζυγίσει, όσο γίνεται, ακριβοδίκαια την υπαρξιακή μας οντότητα,

δε θέλουμε και  πολύ να το πάρουμε πάνω μας και να καβαλικέψουμε κανένα καλάμι, τώρα στα γεράματα. Προστάτεψέ μας...

Φιλικότατα,

Ted

 

# Άννούλα,

χαίρομαι που το σχόλιό μου σε άγγιξε.

Πίστεψέ με, ειλικρινά, εξωτερικεύω, ατόφια και αφτιασίδωτα, ό,τι και όπως το αισθάνομαι, χωρίς ωραιοποιήσεις και "κατά συνθήκην ψεύδη".

Ted

 

Σχόλιο από τον/την dimitra kirgiannaki στις 16 Οκτώβριος 2011 στις 15:58

Ted καινουργιε κ αγαπημενε ηδη φιλε νιωθω τυχερη που στολισες τη φτωχη φωτογραφια μου με τα πλουσια λογια σου...σε ευχαριστω απτη καρδια μου κ ευχομαι να υπαρχουν κ αλλοι σαν εσενα να στολιζουν τις ζωες μας..

Σχόλιο από τον/την Ted Athan-asopoulos στις 16 Οκτώβριος 2011 στις 15:55

Καλή μου Δήμητρα,

όμορφη φωτογραφία, με προσεγμένο κάδρο και background πετυχημένο...

Ο τίτλος ευρηματικός και ο σχολιασμός, "εξομολόγηση εκ βαθέων", έχει επηρεαστεί από τον Καζαντζάκη στην Ασκητική του, που επιμένει ότι : ξεκινάμε από μια άβυσσο, καταλήγουμε σε μια άβυσσο και το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή, στην οποία ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι, όπως, εύστοχα, παρατηρείς, με  αλάθητο αισθητήριο, εσύ.

Με αφορμή τον τίτλο, σου θυμίζω την αντίδραση του ετοιμόλογου  Ροΐδη, όταν, για να τον πειράξουν, του ‘στειλαν στη γιορτή του ένα πανέρι γεμάτο κέρατα !!!

Επέστρεψε το πανέρι γεμάτο ολόδροσα  τριαντάφυλλα, σαν το δικό   σου, με τη σημείωση “ο καθένας δίνει ό,τι έχει” !!!

Να έχεις τη δύναμη να μας  προσφέρεις, όσο ζούμε, τριαντάφυλλα...

Ted

 

Σχόλιο από τον/την dimitra kirgiannaki στις 16 Οκτώβριος 2011 στις 15:13

θεοδωρα ευχαριστω πολυ ..καλη σου κυριακη...

Σχόλιο από τον/την dimitra kirgiannaki στις 16 Οκτώβριος 2011 στις 14:53

Αννουλα ευχαριστω πολυ..να εισαι παντα καλα..

Σχόλιο από τον/την dimitra kirgiannaki στις 16 Οκτώβριος 2011 στις 11:48

Μιχαηλ μου θα προτιμουσα κ ροδα κ αγκαθια για ναχει νοστιμαδα και σασπενς η ζωη μου ..Δημητρη στα λουλουδια ειδικα δεν σε φτανει κανεις ..ευχαριστω κ τους δυο..καλη κυριακη.

• ‹ Προηγούμενο
• 1
• 2
• 3
• 4
• Επόμενο ›
• Σελίδα