Ποίημα αντίζηλος...

`
ΤΗΣ ΖΗΛΕΙΑΣ ΜΟΥ

Το ποίημα εκείνο
δεν το έλαβες ποτέ.
Κι έλεγε τόσα…
Για ονειρεμένες αμμουδιές πριν απ’ τη δύση.
Για μυρωμένες αγκαλιές που ’χουν ανθήσει.
Για την απλόχερη παλέτα ενός ζωγράφου.
Για τη μονάκριβη στιγμή του φωτογράφου.
Για μια ευχή.
*
(Refrain)

Το ένιωθα αντίζηλο το ποίημα,
μη σου 'κλεβε από μένα την καρδιά.
Φοβόμουν του έργου μου μην πέσω θύμα
και ζήλευα σαν τα μικρά παιδιά.
Δεν ήθελα να βρεις και ν’ απολαύσεις
της ηδονής τις γάργαρες πηγές.
Σ’ άφηνα με το ένστικτο να ψαύσεις
της ανασφάλειάς μου τις πληγές...
*
Το ποίημα εκείνο
δεν σου το ’στειλα ποτέ.
Κι έλεγε τόσα…
Για ευλογημένα ανεμόδαρτα ξωκλήσια.
Για δύο μάτια που θα σε διαβάσουν ίσια.
Για αστερόσκονη από άλλους γαλαξίες.
Για ξεχασμένες κάποιας εποχής αξίες.
Για μια ψυχή.

ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ