ΒΑΣΗ ΑΝΑΦΟΡΩΝ που ακούσαμε ή διαβάσαμε και έχουν συμβεί στο Περιβόλι της Παναγιάς μας

[Giorgos Tsoumpas Photography]

Το φυλαχτό

Φορούν οι καημένοι άνθρωποι κάτι τέτοια φυλαχτά, δήθεν για να βοηθηθούν, και ταλαιπωρούνται. Aυτά πρέπει να τα κάψουν και να παραχώσουν την στάχτη ή να τα πετάξουν στην θάλασσα και να πάνε να εξομολογηθούν. Είχε έρθει στο Καλύβι ένας νεαρός που είχε πολλά προβλήματα και βασανιζόταν σωματικά και ψυχικά πάνω από τέσσερα χρόνια. Ζούσε αμαρτωλή ζωή και τον τελευταίο καιρό είχε κλεισθεί στο σπίτι του δεν ήθελε να βλέπει άνθρωπο. Δύο φίλοι του, που έρχονταν τακτικά στο Άγιον Όρος, τον έπεισαν μετά από πολλές δυσκολίες να τον πάρουν μαζί του στο Όρος, με σκοπό να τον φέρουν στο Καλύβι. Στην διαδρομή από την Ουρανούπολη μέχρι την Δάφνη, κάθε φορά που το καράβι έπιανε σε σκάλα μοναστηριού, ο νεαρός σωριαζόταν κάτω. Οι φίλοι του με τους πατέρες που ήταν στο καράβι προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν λέγοντας την ευχή. Με πολύ δυσκολία έφτασαν στον Καλύβι. Ο καημένος μου άνοιξε την καρδιά του, μου μίλησε για την ζωή του. Είδα ότι βασανιζόταν από κάποια δαιμονική επήρεια. Του είπα να πάει να εξομολογηθεί εκεί σε έναν πνευματικό, να κάνει ό,τι του πει, και θα γίνει καλά. Πράγματι πήγε και εξομολογήθηκε. Όταν μπήκαν στο καράβι για να επιστρέψουν, είπε στους φίλους του ότι ο πνευματικός του είπε να πετάξει στην θάλασσα το φυλαχτό που του είχε δώσει κάποιος γνωστός του και το φορούσε επάνω του, αλλά του ήταν αδύνατο να το κάνει. Όσο και αν οι φίλοι του τον παρακαλούσαν να σηκωθεί να το πετάξει, εκείνος έμενε σαν άγαλμα. Δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κάθισμα. Τότε τον έπιασαν και με πολύ κόπο τον έβγαλαν έξω στο κατάστρωμα. Με την βοήθεια τους ο νεαρός κατάφερε να βγάλει το φυλαχτό και να το αφήσει να πέσει στην θάλασσα, γιατί δεν είχε την δύναμη να το πετάξει. Αμέσως αισθάνθηκε να ελευθερώνονται τα χέρια του και το ταλαιπωρημένο σώμα του απέκτησε δύναμη, άρχισε από την χαρά του να χοροπηδά στον διάδρομο γεμάτος ζωντάνια και να δοκιμάζει την δύναμη των χεριών του στα σίδερα και στα τοιχώματα του πλοίου.

Πηγή: http://www.oodegr.com/oode/asynithista/apokryfismos/mavres_dynameis...

[Giorgos Tsoumpas Photography]

Η σπηλιά της «αγαλλιάσεως»

Απέναντι από το κελί του Αγίου Νείλου στα βορινά βρίσκεται το ερημικό κελί του Αγίου Ευθυμίου. Σʼ αυτό το κελί μονάζουν σήμερα πέντε-έξι μοναχοί. Γέροντάς τους είναι ο υπέργηρος και πολύπειρος ασκητικός γέρων παπα-Ιωακείμ. Ο ίδιος λοιπόν μου διηγήθηκε την εξής ιστορία : «Ο γέροντάς μου, ο πνευματικός παπα-Νεκτάριος είχε έναν παραδερφό που λεγόταν Γεράσιμος. Ο Γεράσιμος μοναχός, λοιπόν, κάποια μέρα πήρε το καλάθι και πήγε – μετά από βροχή – να μαζέψει σαλιγκάρια. Μια ώρα περίπου με τα πόδια από το κελί μας προς τα «Κρύα Νερά» βρίσκεται το ερημικό κελί «Άγιος Αρτέμιος». Ο πατήρ Γεράσιμος ανέβαινε λοιπόν αυτό το μονοπάτι βρίσκοντας σαλιγκάρια. Στα ενδιάμεσα περίπου των δύο αυτών κελιών, δηλαδή μισή ώρα πάνω από το κελί μας, λοξοδρόμησε αριστερά του μονοπατιού σε δύσβατους και πετρώδεις τόπους ψάχνοντας για σαλιγκάρια. Σε κάποια στιγμή βρέθηκε μπροστά σε μια σπηλιά. Μόλις αντίκρισε τη σπηλιά οσφράνθηκε ευωδία και μια αγαλλίαση στη ψυχή του. Όλη την ώρα που έβλεπε και περιεργαζόταν τη σπηλιά αισθανόταν αυτή την αγαλλίαση στη ψυχή του. Σιγά-σιγά απομακρύνθηκε από τη σπηλιά χωρίς να το καταλάβει ψάχνοντας για σαλιγκάρια. Μόλις βρήκε αρκετά, επέστρεψε κατεβαίνοντας προς το κελί μας. Όταν συνάντησε τον παραδερφό του παπα-Νεκτάριο του διηγήθηκε για τη σπηλιά που είδε και που αισθάνθηκε την αγαλλίαση στη ψυχή του. Ο παπα-Νεκτάριος του ζήτησε αμέσως να πάνε μαζί στο τόπο που είδε τη σπηλιά. Όταν ανέβηκαν και προχώρησαν καλά και έφτασαν περίπου στο μέρος εκείνο, όσο και αν έψαξαν, όσο και αν προσπάθησαν στάθηκε αδύνατον να εντοπίσουν τη σπηλιά που είδε ο μοναχός Γεράσιμος».

Πηγή: Οι αόρατοι ερημίτες του Άθωνα, Βλασίου μοναχού Αγιορείτου, εκδόσεις ΤΕΡΤΙΟΣ, σελ 127-128

[Giorgos Tsoumpas Photography]

Οι χωρίς κατοικία αόρατοι ερημίτες

Μια περιοχή του Αγίου Όρους Άθω η οποία εκτείνεται από τη Μικρή Αγία Άννα μέχρι τη σκήτη της «Γλωσσίας» (Προβάτας), πολύ μεγάλη έκταση γεμάτη δέντρα και πυκνά δάση, αυτή είναι και λέγεται «Έρημος του Άθω». Εκεί κατά καιρούς σε πολύ λίγους κατοίκους της περιοχής αυτής κάνουν την εμφάνισή τους σεβάσμιοι στην όψη και αποσκελετωμένοι ασκητές, αλλά αυτοί, κατά κοινή ομολογία, είναι τελείως γυμνοί από ενδύματα υλικά, αλλά καλύπτονται από τη χάρη του Θεού. Έτσι σʼ ένα αγιορείτικο περιοδικό που κυκλοφόρησε με το τίτλο «Αγιορείτικη Βιβλιοθήκη» από το 1930 έως το 1938, ο γιατρός Σπυρίδων (μετέπειτα, μεγαλόσχημος μοναχός) Αθανάσιος Καμπανάου, αδερφός της Ιεράς μονής Μεγίστης Λαύρας, έγραφε για τους γυμνούς και χωρίς κατοικία αυτούς μοναχούς ότι, «πολλά πράγματα γνωρίζει το τα πάντα εφορών άμμα», περί δε των αοίκων, που βρίσκονται στα Κρύα Νερά τι να πω; Το πανέφορον όμμα ξέρει τη πολιτεία τους». Ο πατήρ Γεράσιμος Μοναχός (Μενάγιας), που ήταν πρώτα χημικός και έγινε ησυχαστής και κάτοικος της ερήμου του Αγίου Βασιλείου, είχε αδερφική φιλία με το γιατρό της Λαύρας Αθανάσιο Καμπανάου , όταν είδε να δημοσιεύει αυτά τα πράγματα στο περιοδικό της «Αγιορείτικης Βιβλιοθήκης», του έκανε σύσταση και παρατήρηση, να μην κάνει τέτοιες δημοσιεύσεις και γράφει πράγματα αμάρτυρα, τα οποία πιθανόν να προκαλέσουν δυσπιστίες και γέλωτες σε βάρος της μοναχικής πολιτείας του Αγίου Όρους. Στις παρατηρήσεις αυτές ο γιατρός πατήρ Αθανάσιος απάντησε όπως συνήθισε να λέει : - Καλέ μου άνθρωπε και αγαπητέ μου αδερφέ, δεν μπορώ να μην γράψω και να μην δημοσιεύσω αυτά τα οποία ήρθε άνθρωπος και μου είπε, ότι «θα αρρωστήσω και θα πεθάνω». Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο γερο-Αντώνιος από τον «Άγιο Πέτρο». Στον άνθρωπο αυτό, οι αόρατοι εκείνοι ασκητές είπαν : - Να πας και να πεις στο γιατρό σου ότι σε λίγο θα αρρωστήσει και θα πεθάνει γιʼ αυτό πρέπει να ετοιμαστεί. Ο δε γερο-Αντώνιος, αφού είπε στο γιατρό εκείνο που του είχαν πει οι αόρατοι ασκητές, του έδειξε και ένα σταυρό ξύλινο, τον οποίο έδωσαν οι ασκητές εκείνοι. Σʼ αυτόν το σταυρό επάνω ήταν σκαλισμένα τα γράμματα «Μακάριος Ιερομόναχος». Αυτά για απάντηση έγραψε στον Αγιοβασιλιάτη χημικό Γεράσιμο Μοναχό, ο γιατρός πατήρ Αθανάσιος και ύστερα από λίγο χρονικό διάστημα αρρώστησε και χωρίς καμιά βαριά ασθένεια κοιμήθηκε ο πατήρ Αθανάσιος τον αιώνιο ύπνο, αφού πρώτα απεκάλυψε και δημοσίευσε ότι υπάρχουν και περιφέρονται από τόπο σε τόπο στην Έρημο του Άθω, οι Άγιοι αυτοί ασκητές και ερημίτες μοναχοί.

Πηγή: Γεροντικό του Αγίου Όρους, τόμος Βʼ, Ανδρέου μοναχού Θεοφιλοπούλου

[Giorgos Tsoumpas Photography]

Παράξενο περιστατικό στο βουνό

Κάποιοι ορειβάτες που ανέβηκαν στον Άθω ξέμειναν εκεί τη νύχτα, χάθηκαν στο σκοτάδι και κινδύνευαν να σκοτωθούν. Ξαφνικά, είδαν ένα φως από μακριά, το ακολούθησαν και βρέθηκαν σε ένα εκκλησάκι του Αϊ – Γιάννη του Πρόδρομου, που δίπλα είχε ένα κελί. Και τους υποδέχτηκαν –πάνω ψηλά στον Άθω – εννέα μοναχοί και τους έδωσαν φαγητό και κρασί και κρεβάτι να κοιμηθούν. Την άλλη μέρα όταν ξύπνησαν οι δύο ορειβάτες δεν βρήκαν κανένα αλλά θεώρησαν ότι οι μοναχοί είχαν κατεβεί από το βουνό τα χαράματα και δεν θέλησαν να τους ξυπνήσουν. Όταν τελικά πήγαν στη πλησιέστερη μονή και διηγήθηκαν για τους πατέρες που βρήκαν στο βουνό, όλοι οι μοναχοί έμειναν έκπληκτοι, γιατί ήξεραν ότι δεν υπήρχαν πατέρες στο βουνό και ότι δεν υπήρχε πουθενά εκεί κάποιο κελί. Πήγαν όλοι μαζί με τους ορειβάτες στο σημείο όπου είχαν δει τους Εννέα Πατέρες, αλλά δεν βρήκαν ούτε ανθρώπους ούτε κελί. Στις περιγραφές όμως των δύο ορειβατών οι μοναχοί αναγνώρισαν πατέρες που είχαν εξαφανιστεί.

Πηγή: Περιοδικό Μυστική Ελλάδα Νο 12, στήλη Ελλαδοσκόπιο, σελ. 6

[Giorgos Tsoumpas Photography]

Εξορκισμός φοιτητή από τον Παϊσιο

Θυμάστε κι εκείνον τον φοιτητή που είχε έρθει εδώ παλιά; «Έχω μέσα μου δαιμόνιο, μου έλεγε, και με τυραννάει πολύ. Περνάω μαρτύριο από τον δαίμονα, γιατί με αναγκάζει να λέω και αισχρά. Έχω φθάσει σε απελπισία. Αισθάνομαι να με πιέζει μέσα μου, να με σφίγγει πότε εδώ και πότε εκεί», και ο καημένος έδειχνε την κοιλιά του, το στήθος, τα πλευρά, τα χέρια. Επειδή ήταν πολύ ευαίσθητος, για να μην τον πληγώσω και για να τον παρηγορήσω, του είπα: «Κοίταξε, δεν έχεις μέσα σου δαιμόνιο μια εξωτερική δαιμονική επίδραση είναι επάνω σου». Όταν πήγαμε στην εκκλησία, είπα στις αδερφές που ήταν εκεί να κάνουν ευχή για το δυστυχισμένο πλάσμα του Θεού, κι εγώ πήρα από το Ιερό ένα τεμάχιο αγίου Λειψάνου του Αγίου Αρσενίου, τον πλησίασα και τον ξαναρώτησα: «Σε ποιο σημείο σε πιέζει και σε βασανίζει ο δαίμονας; Που νομίζεις ότι βρίσκεται;». μου έδειξε τότε τα πλευρά του. «Που, εδώ;», τον ρώτησα και ακούμπησα επάνω την χούφτα μου με το άγιο Λείψανο. Βγάζει αμέσως ένα ουρλιαχτό! «Μʼ έκαψες, μʼ έκαψες! Δεν φεύγω…ω…ω! Δεν φεύγω!». Φώναζε, έβριζε, έλεγε αισχρά. Τότε άρχισα μέσα μου να λέω: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Κύριε Ιησού Χριστέ, διώξε το ακάθαρτο πνεύμα από το πλάσμα Σου», και να τον σταυρώνω με το ιερό Λείψανο. Αυτό γινόταν επί είκοσι λεπτά. Ύστερα ο δαίμονας τον σπάραξε, τον έριξε κάτω. Έκανε τούμπες. Το κουστούμι του έγινε μεσʼ στις σκόνες. Τον σηκώσαμε όρθιο. Έτρεμε ολόκληρος και έκανε έντονες σπασμωδικές κινήσεις. Πιάστηκε από το τέμπλο, για να στηριχθεί. Από τα χέρια του έτρεχε κρύος ιδρώτας, όπως είναι η δροσιά στα χορτάρια. Σε λίγο έφυγε ο δαίμονας και ηρέμησε. Έγινε καλά και τώρα είναι μια χαρά.

Πηγή: http://www.oodegr.com/oode/asynithista/apokryfismos/mavres_dynameis...

[Giorgos Tsoumpas Photography]

Ο π. Γεδεών στα Καυσοκαλύβια και το Φως το Αληθινόν

Μετά από τις σημειώσεις που είχα του παρελθόντος, ανακάλυψα και το εξής θαυμαστό γεγονός, μια θαυμαστή ιστορία, όπως μου την διηγήθηκε ένας μοναχός από το Άγιο Όρος, όταν το επισκεπτόμουν τα πρώτα χρόνια, και δη την σκήτη της Αγίας Άννης. Κάποιος ονόματι πατήρ Γεδεών στα Καυσοκαλύβια, στα 90 του περίπου χρόνια, ήτανε βαριά άρρωστος στο κρεβάτι και συγχρόνως τυφλός. Παρά τα γεράματά του όμως, τα λόγια του ήταν μελίρρυτα. Γλυκύτατα. Γεμάτα από χάρη. Η υπομονή του ήταν υποδειγματική. Η προσευχή του αδιάλειπτη. Η καρδιά του φλογερή. Και οι νηστείες του μέχρι εκείνη την ηλικία, καταπληκτικές. Με τον υποτακτικό του, τον πατέρα Ησαΐα, ειδοποιήθηκε κάποιος ιερεύς την ημέρα του Ευαγγελισμού να πάει να τον κοινωνήσουν. Ήταν γνωστός ο Γ. Γεδεών και για κάτι άλλο πολύ χαρακτηριστικό σ αυτόν. Για την απλυσιά του. Και την ακτενισιά του. Οποίος όμως τον πλησίαζε καταπλήσσονταν από την ευωδιά πού έβγαζε το ασκητικό εκείνο άπλυτο σώμα. Ασκητικό και το καλυβάκι του, δίχως μέσα ναʼ χει τίποτα το αναπαυτικό. Μπαίνοντας όμως μέσα αμέσως στο πρόσωπο του επισκέπτου τον κτυπούσε μια ουράνια θαυμαστή αύρα, ένα λεπτότατο παράξενο άρωμα. Με ιδιαίτερη λοιπόν χαρά ο ιερεύς, ο πατήρ Ελπίδιος, δέχτηκε αυτήν την πρόσκληση να πάει να κοινωνήσει τον τυφλό γέροντα. Φόρεσε το πετραχειλάκι του, πήρε το Άγιο Ποτήριο και κίνησε μαζί με τον π. Ησαΐα, πόυ πήγαινε εκείνος μπροστά με το λαδοφάναρο, λέγοντας ψιθυριστά συγχρόνως και οι δύο την ευχούλα ' Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.' Στο δρόμο τους έπιασε βροχή. Φοβερή νεροποντή. Έβρεχε ακατάπαυστα, συνέχεια. Είχαν γίνει και οι δυο μούσκεμα. ' Η δυνατή βροχή, με τα Άχραντα Μυστήρια στα χέρια, με την ευχούλα στα χείλη, με την δυσκολία που είχαν στα σκληρά μονοπάτια και με τα όσα συνέβησαν, έμειναν αλησμόνητα μέχρι το τέλος της ζωής του π. Ελπιδίου. Έφθασαν επιτέλους και ο ιερεύς μπήκε αμέσως στο πτωχό εκκλησάκι, διότι κάθε καλύβα και κάθε ασκητήριο είχε και το δικό του απέριττο μικρό ναό. Όσο μικρός κι αν ήταν, πάντως υπήρχε ναός. Κι εκεί μπροστά στην Ωραία Πύλη περίμενε τον τυφλό, τον π. Γεδεών, 'Του δείπνου Σου ... παράλαβε ...' και ο Γ. Γεδεών βγήκε από το κελάκι του, με ξέμπλεκα τα μαλλιά και με χιλιομπαλωμένο αντέρι, ξυπόλητος. προχωρούσε αργά αργά, βασταζόμενος από τον υποτακτικό του τον π. Ησαΐα. Και μέσα στο ημίφως των κανδηλιών στο θυμιατό που έκαιγε και του κεριού της Ωραίας Πύλης κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. " Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού, Γεδεών μοναχός, Σώμα και Αίμα Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον, " Και ω του θαύματος " τα τυφλά ματάκια, τα γεμάτα από δάκρυα της κατανύξεως άνοιξαν και ο γέρο-Γεδεών, φώναξε κατάπληκτος από θαυμασμό και αγία συγκίνηση : " Είδον το φως το αληθινόν, Ω Χριστέ μου, είδα το φως σου το αϊδιον, είδον το φως το αληθινόν. " Και αργά αργά γύρισε για το κρεβατάκι του το ξύλινο και το πτωχόν, λέγοντας συνεχώς. Πήγαινε, βάδιζε πολύ αργά, σημειωτόν : " Είδον το φως το αληθινόν, είδον το φως το αληθινόν. " Ξάπλωσε, σταύρωσε τα χεράκια του, αφού έκανε πρώτα το σημείον του Σταυρού και λέγοντας πάλιν και πάλιν " είδον το φως το αληθινόν, " παρέδωσε την Αγία του ψυχήν, στο φως το Αληθινόν. Στον Κύριόν του Ιησούν Χριστόν και Σωτήρα, τον μόνον αληθινόν Θεόν. Φως εκ Φώτος, Θεός Αληθινός, εκ Θεού αληθινού, ο Κύριος, ο Χριστός. Μπορεί να μη θαυμάζει κανένας τα μεγαλεία του Θεού, τα οποία αποκαλύπτει μέσα από το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας'; " Ο τοις αγαπώσιν Αυτόν, δηλαδή σ εκείνους που τον αγαπούν και τον υπηρετούν. Ασφαλώς και θαυμάζει και δοξάζει.

Πηγή: http://agia-varvara.blogspot.com/2009_04_01_archive.html

[Giorgos Tsoumpas Photography]

Ο μονάχος Ιερόθεος της Διονυσίου και το Φως

Έτσι στην ιερά μόνη Διονυσίου άκουσα και το ακόλουθο γεγονός το οποίο είχε συμβεί την περασμένη χρόνια δηλ. το 1958, και μάλιστα την εβδομάδα της Τυροφάγου, που είναι πριν την Μ. Σαρακοστή. Κάποιος μονάχος ονόματι Ιερόθεος, θέλησε να κάμει ένα τριήμερο πριν απ την Μ. Σαρακοστή, μέσα στην εβδομάδα της Τυροφάγου, με απόλυτη νηστεία και διπλασιασμό του κανόνος του. Όλη την νύχτα αγρυπνία, προσευχή, μετάνοιες, κομποσχοίνι, μελέτη, και την ημέρα δουλειά, και διακονήματα βαριά. Το τρίτο βράδυ, γύρω στις 3 - βυζαντινή ώρα, δική μας δηλαδή μεταξύ 10 και 11 πρέπει να ήτο,- την ώρα που προσηύχετο, βλέπει ξαφνικά το κελάκι του να γεμίζει από φως. Φως άπλετο, όχι λάμπες, όχι κεριά, όχι φωτάκια τέτοια, σαν κι αυτά που έχουμε, αλλά ένας ολόκληρος ήλιος θα μπορούσαμε να πούμε, με λευκότατο, ωραιότατο, καθαρό φως, το οποίον πλημμύρισε το κελάκι του και νόμιζε πως έβγαινε από μία εικόνα της Παναγίας, στην οποία είχε πολλή ευλάβεια και όταν τα εδιηγείτο ο πατήρ Ιερόθεος τον ρώτησαν': - Όταν το είδες αυτό το φως, ταράχθηκες, φοβήθηκες, δείλιασες ; - Όχι απάντησε, δεν φοβήθηκα καθόλου. Τουναντίον μάλιστα ήμουν πολύ γαληνεμένος. Είχα χαρά ανεξήγητη. Ειρήνη και στάση λογισμών. Καμία σκέψη δηλαδή εσωτερική. Απόλυτη ησυχία. Ένοιωθα τόση ευτυχία και χωρίς να το καταλάβω άρχισα να ψιθυρίζω τους χαιρετισμούς της Παναγίας, την Μικρή και Μεγάλη Παράκληση την οποία και ήξερε από στήθους, από μνήμης, όσα Μεγαλυνάρια θυμόμουν και πολλές φορές το " Άξιον Εστί", το "Θεοτόκε Παρθένε" την " Ωραιότητα της Παρθενίας σου" και άλλους ύμνους που αναφέρονται στην Παναγία. Και τα έψαλα με πολλή χαρά και πολλή ευχαρίστηση. Και από την πολλή ευφροσύνη νόμιζα ότι πετούσα. Όταν το πρωτοάκουσαν οι αδελφοί εξεπλάγησαν και δόξασαν την συγκατάβασιν, την ευσπλαχνία του Αγίου Θεού, του Σωτήρας Χριστού και της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Παναχράντου Αυτού Μητρός, για το πόσο παρηγορούν τα παιδιά τους, τα υπάκουα όσο ταπεινά και άσημα και αν είναι αυτά. Η άκρα συγκαταβάσεις και θεία ευσπλαχνία διαλέγει με πολλή επιείκεια τους πτωχούς τω πνεύματι δηλαδή τους ταπεινούς και καθαρούς τη καρδία για να αναπαυθεί και δι αυτών να δοξαστεί. Πολλές φορές ρωτούσαν τον πατέρα Ιερόθεο : - Πόση ώρα κράτησε αυτό το υπερθαυμαστό γεγονός ; Και αυτός απαντούσε : - Τρεις με τέσσερις ώρες. Θαύμα θαυμάτων. Ένας ταπεινότατος μοναχός κυριολεχτικά λούστηκε μέσα στο φαεινόν άκτιστο Τριαδικόν φως. Και ασφαλώς αν υπήρχαν μάτια να δουν, θα έβλεπαν και το πρόσωπο του μοναχού να αντανακλά το θειο φως, από το οποίο και ελούζετο. Φωτοπλημμύρα αρρήτου ακτινοβολίας.

Πηγή: http://agia-varvara.blogspot.com/2009_04_01_archive.html

[Giorgos Tsoumpas Photography]

Ο λευκοφορεμένος νέος

Κάποτε ένας μοναχός ήταν αρχοντάρης σ'ένα Μοναστήρι του Αγίου Όρους (Αρχοντάρης είναι αυτός που φροντίζει για τους επισκέπτες, ετοιμάζει τα δωμάτια, προσφέρει τον καφέ και το κέρασμα. Είναι ένα πολύ κουραστικό διακόνημα, ιδίως στο Άγιο Όρος, που οι προσκυνητές κάθε μέρα είναι πάρα πολλοί).
Αυτός λοιπόν ο αρχοντάρης είχε κουραστεί πολύ από το διακόνημά του, το οποίο εκτελούσε επί πέντε χρόνια συνέχεια, και ζήτησε από τον Ηγούμενο να τον αντικαταστήσει.
Κάνε υπομονή, του απάντησε ο Ηγούμενος, και θα φιλοξενήσεις και Άγγέλους !!!

Να'ναι ευλογημένο, απάντησε ο μοναχός.
Ύστερα από λίγο καιρό, ένα βραδάκι, αφού είχαν κλείσει οι πόρτες της Μονής, όπως ήταν κατάκοπος, κάθησε στο αρχονταρίκη λίγο, άνοιξε την Καινή Διαθήκη και άρχισε να διαβάζει. Βλέπει λοιπόν ξαφνικά να μπαίνει από την πόρτα του αρχονταρικιου ένας ωραιότατος νέος, ντυμένος στα λευκά.
Ευλογείτε, Πάτερ μου, του λέει. Ω, τι διαβάζετε, το Ευαγγέλιο του Ουρανού; Είστε μακάριος !!!
Και πριν προλάβει να απαντήσει ο αρχοντάρης, γιατί τα είχε χαμένα, συνέχισε ο νέος:
Ω με συγχωρείτε που σας διακόπτω, αλλά είμαι πεινασμένος.
Κατάπληκτος ο αρχοντάρης αλλά πολύ ευγενικά, είπε:
Ορίστε, ορίστε, καθήστε να σας ετοιμάσω κάτι. Πως λέγεστε;
Μιχάλης, απαντά ο νέος.
Γρήγορα - γρήγορα λοιπόν, με μεγάλη προθυμεία αρχίζει να ετοιμάζει το τραπέζι, για να φάει ο νέος, που ήρθε στα λευκά ντυμένος.
Εκείνη την ώρα δεν το πολύ κατάλαβε, ύστερα άρχισε να του κάνει εντύπωση το πως ήταν ντυμένος.
Όσο εσείς θα τρώτε, του λέει, εγώ θα σας ετοιμάσω και το κελλάκι σας και θα σας φέρω και λίγη σαλάτα.
Πηγαίνοντας όμως να πάρει το πιάτο με τη σαλάτα, από ένστικτο γύρισε το κεφάλι του πίσω, για να ξανά κοιτάξει αυτόν τον νέο, που του έκανε μεγάλη εντύπωση. Ο ωραιότατος εκείνος νέος είχε εξαφανιστεί !!! Οπωσδήποτε ήταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ !!!
Από τότε η προθυμία του για φιλοξενία είχε μεγαλώσει. Θυμόταν το γεγονός με συγκίνηση. Πρόκειται για τον παπα Φιλάρετο, τον μετέπειτα Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου.

Πηγή: http://orthodoxhpisth.informe.com/forum/forum-f18/topic-t40-40.html

---

[Giorgos Tsoumpas Photography]

Το άτεκνο ζευγάρι

Πάνε πολλά χρόνια από τότε που το αγαπημένο μας ζευγάρι αποφάσισε να παντρευτεί.... Όμως, όσο κι αν προσπαθούσαν, δεν μπορούσαν να τεκνοποιήσουν. Μάλιστα σε μία από τις προσπάθειες, η κοπέλα κόντεψε να πεθάνει μετά από μια δύσκολη αποβολή που είχε.... Και οι γιατροί συνέστησαν να μην ξαναπροσπαθήσουν, και γιατί ήταν αδύνατον να κάνουν παιδιά, αλλά και γιατί κινδύνευε σοβαρά η υγεία της γυναίκας... Ζητούσε επίμονα από τον άντρα της να πάει στο Άγιον Όρος, και να παρακαλέσει τον ηγούμενο (Ήταν ο Γέροντας Ιωσήφ τότε, αν θυμάμαι καλά), να τους δώσει την τίμια ζώνη της Παναγίας, που βοηθάει τα άτεκνα ζευγάρια. Ανέβηκε στο Όρος ο φίλος μου, προσπαθώντας να συναντήσει τον Ηγούμενο, όμως αυτός δεν μπορούσε να τον δεχτεί. Το τρίτο βράδυ με πολύ κακοκαιρία, προσπαθούσε η κοπέλα να επικοινωνήσει με τον άντρα της, αλλά λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών δεν μπορούσε να έχει επικοινωνία με το Όρος. Προσπαθούσε συνεχώς, κλαίγοντας πάνω από το τηλέφωνο. Την ίδια στιγμή, ειδοποίησαν τον φίλο μου ότι ο Ηγούμενος μπορούσε να τον δεχτεί εκείνη την στιγμή. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ. Μόλις μπήκε στον χώρο που τον περίμενε ο Ηγούμενος, ένιωσε κάτι να διαπερνάει το σώμα του. ένιωσε ότι ο άνθρωπος που είχε απέναντί του "τον άδειαζε". Και όντως έτσι ήτανε γιατί αμέσως ο Ηγούμενος άρχισε να τον μαλώνει για την ΜΗ πνευματική ζωή του φίλου μου. -Γιατί δεν πηγαίνεις στην Εκκλησία? -Γιατί δεν εξομολογείσαι και δεν μεταλαμβάνεις ? Άφωνος ο φίλος μου..... -Τώρα που θα βγεις από εδώ, πήγαινε αμέσως και πάρε τηλέφωνο την σύζυγό σου, που κλαίει γιατί δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί σου !!!!! Και πες της ότι όλα θα πάνε καλά, και ότι θα αποκτήσετε παιδάκια (υπ' όψιν ότι ο φίλος μου δεν είχε προλάβει να του πει τίποτε για το πρόβλημα το οποίο τον έφερε στο Όρος) Και η ευλογία ήταν μεγάλη.... Αυτήν την στιγμή το ζευγάρι έχει 4 πανέμορφα και υγιέστατα παιδάκια.....

Πηγή: http://athos.edo.gr/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&...

[Giorgos Tsoumpas Photography]

Ο Παίσιος και το πεντοχίλιαρο

Βρεθήκαμε Μεγάλη Πέμπτη του 1993 στον πατέρα Παϊσιο με το συμμαθητή και φίλο μου Αθανάσιο. Στη διαδρομή Πτολεμαϊδα - Ουρανόπολη συζητούσαμε διάφορα θέματα. Έδειχνε ιδιαίτερα ικανοποιημένος που πραγματοποιούσαμε τη δεύτερη, γι’ αυτόν, επίσκεψη στο Άγιο Όρος. Στην παρότρυνσή μου να εκμεταλλευτεί την επίσκεψή του αυτή πνευματικά, συζητώντας ελεύθερα με τον Γέροντα, αντέδρασε πολύ κοσμικά. «Εγώ δεν μπαίνω στις παγίδες της θρησκείας» μου είπε έντονα. «Συμφωνώ» του λέω, για να τον μαλακώσω. «Και εγώ περίπου έτσι νόμιζα. Όταν όμως μίλησα πρώτη φορά με πνευματικό, ξέρεις τι ένιωσα; Να βγαίνω από… παγίδα». Όταν φθάσαμε στην καλύβα του Γέροντα, οι επισκέπτες ήταν τόσο προσηλωμένοι, που δε μας αντιληφθήκανε. Από τη συνέχεια των λόγων του πατέρα Παϊσίου, το θέμα φάνηκε να ήταν σχετικό περί διαφόρων «συμβόλων» που τυπώνονται - όχι τυχαία - σε ορισμένα χαρτονομίσματα. Όπως στο πεντακοσάρικο με τα δύο τρίγωνα, τη χειραψία και το φίδι που τρώει την ουρά του. Αρκετοί επισκέπτες έδωσαν μεγάλη έμφαση στα μπλεγμένα μηδενικά – δίκην 666 - του πεντοχίλιαρου. Η απάντηση του πατέρα Παϊσίου ήταν η εξής: « Όταν «βγήκε» το πεντοχίλιαρο έγινε, κει πέρα, σάλος για το 666 που είχε πάνω. Επί πλέον, μετά από πολύ καιρό, αποκαλύφθηκε ότι στο πεντοχίλιαρο υπήρχε και παράσταση τριών αγίων (με φωτοστέφανο) που προσκυνούν το διάβολο. Ποιος από σας έχει πεντοχίλιαρο; Θα το δείτε καθαρά». Πράγματι κανείς μας δεν το είχε προσέξει μέχρι τότε. Κάποιος το έδωσε και ο Γέροντας μας το έδειξε. Σε μία από τις κολώνες της γέφυρας ακουμπούσε με την πλάτη και κρεμότανε - τρόπον τινά – ο «έξω από δω» με ράσο και κέρατα. Κάτω στον ξεροπόταμο, ανάμεσα στις πέτρες, τρία φωτοστέφανα δίκην λιθαριών. Σαν να ήταν μπρούμυτα τρεις άγιοι και τους έβλεπες από πίσω, (δε φαινόνταν τα σώματά τους). Δυο - τρεις επισκέπτες αντέδρασαν, λέγοντας ότι φταίει το υπουργείο οικονομικών και πιο πολύ ο υπουργός, που επιτρέπουν τέτοια πράγματα. Δημιουργήθηκε, έτσι για ελάχιστο, μια οχλαγωγία μεταξύ μας. «Κοιτάξτε παιδιά», μας είπε ο Γέροντας, «τι συμβαίνει εκεί πέρα. Δε φταίει ο υπουργός, κατά κάποιο τρόπο, αυτός δε πήρε χαμπάρι! Κάποιος απ’ αυτούς που το σχεδιάσανε το «πέρασε», για λόγο που αυτός ξέρει, χωρίς οι άλλοι να το προσέξουν. Στις περισσότερες κρατικές μηχανές μπήκανε τέτοιοι άνθρωποι και μ’ αυτά τα σχέδια και σύμβολα ειδοποιούν τους απανταχού ότι εδώ εντάξει, κλπ. «Δηλαδή Γέροντα, εξηγήστε μας», λέει κάποιος. «Βρε ευλογημένε, δεν καταλάβατε; Όταν ο Εβραίος, που ζει στην Αυστραλία, ή όπου αλλού, δει χαρτονόμισμα κάποιας χώρας, ψάχνει για τα σημάδια τους. Όταν τα δει, παίρνει θάρρος, γιατί στη χώρα του χαρτονομίσματος «πάνε καλά, ελέγχουν τα πράγματα», κλπ. Το καταλάβατε τώρα γιατί υπάρχουν αυτά τα πράγματα; Άντε τώρα, πηγαίνετε.»

Πηγή: http://athos.alexsoft.gr/index.php?option=com_smf&Itemid=171&am...