Ελληνική Λέσχη Φωτογραφίας

Άσε το Χάος να βάλει Τάξη!

Χαώδης Δημιουργικότητα
Οι ζωγράφοι, οι μουσικοί, οι ποιητές, οι συγγραφείς, γνωρίζουν από πάντα, πως η δημιουργικότητα τους και η έμπνευση τους ανθεί όταν οι ίδιοι αγκαλιάζουν και συμμετέχουν στο χάος. Οι συγγραφείς λαχταρούν την στιγμή που θα χάσουν τον έλεγχο και οι ήρωες τους θα πάρουν τον έλεγχο. Ο ποιητής ξέρει και περιμένει την μαγική εκείνη στιγμή που οι λέξεις θα έρχονται μόνες τους στον νου τους δημιουργώντας αυτό που επιθυμούν. Η γραμμική λογική έχει πάντα την χρησιμότητα της αλλά η δημιουργικότητα που ενυπάρχει στο Χάος, δείχνει πως για την δημιουργικότητα χρειάζεται κάτι παραπάνω. Χρειάζεται μια ανώτερη αισθητική έννοια, για το τι ταιριάζει που, τι είναι αρμονικό, ποιό θα αναπτυχθεί και ποιό θα πεθάνει.
Η αποδοχή του Χάους δίνει την δυνατότητα να ζούμε, όχι ως ρυθμιστές ή κυρίαρχοι του φυσικού κόσμου αλλά ως δημιουργικοί συνεργάτες.
Οι άνθρωποι ενώ θαυμάζουν τα έργα των καλλιτεχνών, ζωγράφων, ποιητών, μουσικών, θεωρώντας μάλιστα πως οι καλλιτέχνες έχουν βρει το νόημα της ζωής, εν τούτοις ταυτόχρονα τους θεωρούν και λίγο έως πολύ τρελούς. Είναι κοινώς αποδεκτό πως η δημιουργικότητα και η τρέλα βαδίζουν χέρι χέρι. Αυτό συμφωνεί πολύ βολικά πως η δημιουργικότητα είναι απόκλιση από το κοινώς αποδεκτό και αποκαλούμενο φυσιολογικό.
Ο μη-έλεγχος και η δημιουργική ζωή, απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή, στις λεπτές ισορροπίες και στους άτακτους χαώδεις κανόνες που ενυπάρχουν στην φύση. Όλοι έχουμε στιγμές που βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα και αντιδρούμε υπερβολικά και θυμωμένα στα λόγια κάποιου άλλου. Υποθέτουμε πως ξέρουμε τι ακριβώς θέλει να πει και δεν ανεχόμαστε τις δικές του θεωρήσεις. Αποτέλεσμα; Λογομαχία, καυγάς, φωνές και σύγκρουση. Το Χάος προτείνει μια εναλλακτική λύση.
Αν δεν αντιδράσουμε αμέσως, αλλά σκεφτούμε για λίγο την πολυπλοκότητα που βρίσκεται πέρα από την αφαιρετική θεώρηση του άλλου, θα αντιληφθούμε πως αυτό που πραγματικά θεωρεί, ίσως είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που εξ αρχής πιστέψαμε. Συνήθως οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται με την λογική τους αλλά με την φαντασία τους, κάνοντας την ζωή τους δυσκολότερη και περισσότερο σκληρή απ' όσο είναι στ' αλήθεια.
Η Θεωρία του Χάους μάς δείχνει πως κάποια πράγματα που θεωρούμε ασήμαντα και ελάχιστης σημασίας καταλήγουν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο εξελίσσονται οι διάφορες υποθέσεις μας. Όταν όμως δίνουμε την δέουσα σημασία σε αυτά τα ασήμαντα, αποκτούμε την δυνατότητα, να συμμετέχουμε σε δημιουργικές διαδικασίες, που κάνουν την ζωή μας πιο όμορφη, ενδιαφέρουσα, ουσιαστική και αρμονική.
Στην δημιουργικότητα τάξη και χάος, σχεδιασμός και τυχαιότητα, στρατηγική και έμπνευση αρχή και τέλος βαδίζουν πιασμένα χέρι χέρι.
Πηγή: http://miastala.com/s/archives/22743

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 3 μέλη

Προβολές: 131

Μέγεθος πλήρους προβολής

Ετικέτες;
Αγαπημένο 1 ατόμου

Σχόλιο

Πρέπει να είστε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι" για να προσθέσετε σχόλια!

Γίνετε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι"

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΑ στις 6 Νοέμβριος 2011 στις 10:12: Σας ευχαριστώ θερμά φίλοι μου!!! τις καλημέρες μου κι απο εδώ!!!

Χαχαχα!!! Γιάννη μου!...αλλά το ΧΑΟΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ!!!

Thank you very very much! Glenn! ...

Σχόλιο από τον/την 2qlnazx4b9f3e στις 2 Νοέμβριος 2011 στις 14:40: πολυ καλη!!

Σχόλιο από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ στις 2 Νοέμβριος 2011 στις 7:46: ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΠΑΛΜΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ, ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΑ ΜΟΥ!

ΝΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΤΗΣ "LIBERATION", που σε αντέγραψε!!!

Σχόλιο από τον/την Glenn Wogstad στις 2 Νοέμβριος 2011 στις 3:55: Exciting action capture.

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΑ στις 1 Νοέμβριος 2011 στις 23:18: Τώρα μου έβαλες το Χάος σε Τάξη Γιάννη μου!!! :)

Σχόλιο από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ στις 1 Νοέμβριος 2011 στις 23:13: Το Χάος έπλασε την Ποίηση, η Ποίηση τον Έρωτα κι ο Έρωτας το... Χάος!

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΑ στις 1 Νοέμβριος 2011 στις 22:22: Καλό μήνα και πάλι σε όλους!!!

Σας ευχαριστώ πολύ Βασίλη, Γιώργη, Κλεοπάτρα και Γιάννη!!!

Το δικό σου συμπέρασμα Γιάννη μου;...ποιό είναι;

Σχόλιο από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ στις 1 Νοέμβριος 2011 στις 20:40: Θέλετε να μπείτε εδώ; http://technologein.pathfinder.gr/chaos

Ωραία! Τώρα διαβάστε πώς δουλεύει το Χάος για την Ποίηση (ή η Ποίηση για το Χάος):

Αν υπερρεαλισμός είναι η υπέρβαση της πραγματικότητας και η δημιουργία μιας υπερ-πραγματικότητας, όπου κυριαρχούν άλλοι ποιητικοί νόμοι του νοείν και του είναι του κόσμου, θα έλεγα πως η ποίηση αυτή του Κακναβάτου αποτελεί περισσότερο μια διάσπαση ολόκληρου του ποιητικού του γίγνεσθαι, έξω από κάθε μορφή ή σχολή, έξω από κάθε έλλογη σημασιολογία. Γιατί έχει φτάσει ο ίδιος στο «ουδενός χωρίον», όπου καμιά ποιητική «παράταξη» δεν τον διεκδικεί πια.
Εκεί, σε εκείνη την επώδυνη θα έλεγα «διάσπαση» του ποιητικού του γίγνεσθαι, στην απόλυτη ελευθερία προσέγγισης του κοσμικού «Χάους», οικοδομεί την νέα εκφραστική του. Όταν διάβασα την ποίησή του, είπα, δεν μπορώ να γράψω, τόσο απροσπέλαστη μου φάνηκε. Όμως ήταν μια πρόκληση. Να δοκιμάσω την αντοχή της προσωπικής μου όρασης σε ένα ποιητικό σύμπαν διασπασμένο και αιωρούμενο πάνω από τη «Γεωμετρία του κβαντικού Χάους». Δεν είναι τυχαίο που τόσο μιλά για το «Χάος» και την πιθανή μορφολογία του. «Στην Ησιόδεια εκδοχή του, γράφει, το Χάος ακούγεται σαν ένα διανοητικό εφεύρημα που απαντά στην ανάγκη ύπαρξης ενός σημείου αναφοράς, προκειμένου να αναχθεί το γίγνεσθαι σε μια χρονική αφετηρία».
Το Χάος, λοιπόν, είναι το σημείο αναφοράς. Επάνω του οικοδομείται το ποιητικό του γίγνεσθαι. Και εκεί, «στη χαοτική νηνεμία, κάθε μορφή θα πρέπει να επιστρέφει», γράφει αλλού. ΄Αλλωστε, το Χάος το έδωσε με άπειρες ποιητικές εκδοχές, στη συλλογή του «Χαοτικά», 1997, Άγρα. Και, πιστεύω, από την πρώτη του ακόμα ποίηση, την σχεδόν λυρική, η έννοια του γεωμετρίας Χάους αλλά και της κβαντικής διάστασης των πραγμάτων, παίδευαν τη σκέψη του.
Στην παρούσα ποίησή του, αλλά και στην προηγούμενη, «Ακαρεί», 2001, Άγρα, μοιάζει να υπερβαίνει και αυτή την διεγερμένη γεωμετρία του Χάους. Ή, σαν να έχει διασπαστεί το ίδιο το Χάος, συμπαρασύροντας στη διέγερσή του και τον ίδιο τον ποιητή, έτσι που το ποιητικό του σύμπαν να έχει μεταμορφωθεί σε μια επώδυνη εν-αιώρηση, όπου οι λέξεις πετράδια πολύτιμα, σπάνια, σαν θεμέλιοι λίθοι μιας γλώσσας ακμάζουσας στην αφάνειά της. Οι λέξεις στην παρούσα ποίησή του μοιάζουν σηματωροί ενός κατακερματισμένου νοήματος, μιας αρχέγονης πρώτης ύλης, που σημαίνει το Άδηλο, και που μόνον ψηλαφείς τα ίχνη της πίσω από το ακατάληπτο ή το αινιγματικό.
(Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου, για την ποίηση του Έκτορα Κακναβάτου)

__________

Και τώρα, βγάλτε τα συμπεράσματά σας... Η Δήμητρά μας μας έδωσε το ερέθισμα! Και πολύ γοητευτικά μάλιστα!

(την αγαπώ)

Σχόλιο από τον/την Κλεοπάτρα Μανωλιού στις 1 Νοέμβριος 2011 στις 20:28: Πολύ όμορφη φωτογραφία με δυναμική κίνηση και επίσης όμορφο το σχόλιο, αφορμή για νέες θεωρήσεις.