ΣκΙές κΑι ΧρΏμΑτΑ

Μ'αρέσει που ο ήλιος χάνεται για λίγο...μα έρχεται πάλι για να μάς επιβεβαιώσει την ανάρμοστη παρουσία του...κι εκεί που το ψιλόβροχο θαμπώνει τα τζάμια των αυτοκινήτων, κάποιο ουράνιο τόξο, συνδέει τις σκόρπιες αλήθειες των ποιητών...
Μ 'αρέσει που οι δρόμοι ξεχύνονται σαν χείμαρρος στη σκέψη των ανθρώπων... έπειτα τα αυτοκίνητα, οι μηχανές παίρνουν μορφή και μιλούν με την νύχτα. Σκορπίζονται αυτούσια, ψάχνοντας για κάποια απαράβλητη ταυτότητα...
Μου αρέσει που η μουσική ντύνει την σιωπή μου. Γιατί γεννιούνται καινούργια συναισθήματα, με τα ίδια χρώματα...κι αυτό το μπλε, που χάρισε κάποιος σε κάποια θάλασσα, μ' αρέσει γιατί... έγινε ένας μικρός καημός, για να τυλίξει την θωριά των αόμματων. Αυτοί βλέπουν με οδηγό την ψυχή...
Μ'αρέσει που ανακαλύπτω κάθε μέρα όλο και περισσότερο την μηχανή μου, γιατί κι αυτή, ανακαλύπτει εμένα, σαν την κοιτώ...μου αρέσει η ώρα του καφέ, γιατί λέγονται εξαίσια μυστικά και ιστορίες που ανήκουν σε κάποια ανύποπτη στιγμή...μου αρέσει η δουλειά μου, γιατί με πηγαίνει στην επόμενη...και τα "θέλω" μιας προσπάθειας, αποτελούν μια σπουδαία αφορμή για την ακολουθία πολλών χαμόγελων...μου αρέσουν τα χαμόγελα που τα δημιουργούν χαμογελαστοί άνθρωποι...οι υπόλοιποι απλά υποκρίνονται...μου αρέσει η Δευτέρα, γιατί ξέρω πώς σύντομα θα έρθει η Παρασκευή...Μου αρέσουν τα καλοκαίρια, γιατί ανάμεσά τους κρύβονται πολλοί χειμώνες και μάς κοιτούν...γίνονται ιριδωτές πεταλούδες και σκαρφαλώνουν στα ψέματα που σκαρφίστηκαν οι ανέραστοι, μια νύχτα του Σεπτέμβρη...
Μου αρέσει που ένας ανέπαφος ποιητάρης, αναστενάζει πάνω από τα κεφάλια μικρών Θεών... γλυκιές μελωδίες που το έσκασαν από την ωκεάνεια πηγή που ψυχομαχεί...
Μου αρέσει που οι γεννήτορες, δεν έχουν τι άλλο να πούν και γυρνούν στα περασμένα, που ξεχάστηκαν στο κιόσκι της καρδιάς τους...Μου αρέσει η εγκεφαλική απολίθωση που ευρύνεται στην επίνοια των κακών... γιατί ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι ενάρετοι...
Μου αρέσουν οι "δήθεν", γιατί προσπαθούν να συνυπάρξουν με τους υπόλοιπους. Παλεύουν με το ακατόρθωτο "εγώ" τους και στοχάζονται στα ματωμένα λάφυρα που τους πούλησε κάποιος περαστικός...
Μου αρέσει ο γλάρος Ιωννάθαν, γιατί βλέπει το άποιρο και τρομάζει τις μυστικές υπάρξεις...Μου αρέσουν όσοι νομίζουν ότι ξέρουν...οι υπόλοιποι τους αφήνουν να νομίζουν...
Μου αρέσουν οι άνθρωποι, που δεν τρέχουν πανικόβλητοι να σβήσουν τα ίχνοι της ανεκδήλωτης μοναξιάς τους... μου αρέσουν οι μέρες που γίνονται νύχτες και το ξημέρωμα σκοντάφτει στις ατόφιες ηλιαχτίδες μικρών ξωτικών...Μου αρέσει που η φύση κάπου μάς ορμηνεύει κάπου μάς παραπλανεί...Τον καθένα ξεχωριστά...με ασυνταύτιστο τρόπο, απλά για να μάς ξεγελάσει...Κι αυτός που την κοιτά κατάματα, την ξεγελά. Μόνο αυτός. Οι υπόλοιποι είμαστε στιχάκια στο εκτενέστατο ποιημάτιον, ενός άσημου αοιδού...Μου αρέσει που ο καλύτερος μαχητής, βγαίνει νικημένος από την ισχυρότητα ενός αόρατου πνεύματος...
Μου αρέσει που έρχονται μέρες καλές και κρυφοκοιτούν ένα ακόμα ταξίδι...
Μου αρέσουν οι σκιές των ανθρώπων, που προσπαθούν να βουλιάξουν τους υπόλοιπους...να τους αφανήσουν στο περασμά τους. Αλίμονο όποιος επιτρέπει να τον ταυτίσουν με την ανυπαρξία. Αλίμονο όποιος φοβάται να προστατέψει τις ιδέες του...
Μου αρέσουν οι ιδέες γιατί δημιουργήθηκαν από εμάς...Κι εμείς πρέπει να τις υψώσουμε, να τις κρύψουμε στα ουράνια βασίλεια του νου μας. Όχι για να μην τις δανειστούν, μα για να μην τις ποδοπατήσουν οι αξιολύπητοι. Οι άθλιοι ερασιτέχνες, που πασχίζουν να καταστρέψουν ότι δεν μπορούν να αγγίξουν...

μια μικρή Θεοδώρα