το πήγαινε, της επιστροφής..

Ήρθε η Κυριακή, με τον δικό της ασυμβίβαστο τρόπο...
Η μοναξιά, είχε χρώμα θαλασσί και κάποιο χαμόγελο, κυνηγούσε ένα μικρό κάτι...Ο καφές, ανάμεσα στα ξενυχτάδικα κι εγώ βρέθηκα να φωτογραφίζω το ξημέρωμα...
"Άντε κοπέλα μου...τελείωνε...εφτά και.. πάει..." της είπα κι εκείνη, ερχόταν χαμογελαστή, που θα δραπέτευε από την πολυθόρυβη Αθήνα...Η μοναξιά της πόλης, κύλησε στην πράσινη ματιά των ανέλπιστων......η μελωδία βυθίστηκε ολούθε κι αυτή η απρόσμενη χαρά βρέθηκε ανάμεσα σε όλα αυτά που με κοιτούσαν στωικά.. Κι εγώ φεύγω...ε ναι λοιπόν...την φεύγωωωω...για λίγο μόνο...Το φεγγάρι έδινε την σκυτάλι στον ήλιο...η φωτογραφική, έψαχνε την καταχνιά και μια τρεμάμενη φωνή, προσπαθούσε να με ξυπνήσει..."βρε τρελή, τώρα θα φωτογραφίσεις....οδήγα μην σκοτωθούμε...." χαμογέλασα...τώρα που όλοι κοιμούνται, έφευγα...φεύγαμε...την φύγαμε...πέρα κείθε...Το φώς της μέρας, μάς υποδεχόταν...κι ο δρόμος άδειος...κι η κουβέντα γινόταν χαρά...ταξίδι...Ένα ταξίδι η ψυχή μας...κι εμείς το ακολουθούσαμε...Κι η σκέψη, γυρνούσε στην Αθήνα για λίγο...και ξανα πήγαινε στο χωριό...και το χαμόγελο κυρίευε την διάθεση...κι ο καφές, δρόσιζε την φωνή μας και το βλέμμα κουλουριαζόταν στις στροφές...κι ονειρευόμουν ότι οδηγούσα την καλή μου...η τετάρτη εγίνηκε πέμπτη και τελικά το αυτοκίνητο μάς πήγε...ακόμα λίγο...Ένα χειμωνιάτικο φευγιό, που τύλιγε την χαρά την θλίψη, το γέλιο...Μια βραχνή καλημέρα, που έφτασε πρώτη..."κερνάς καφέ ξάδερφε? Φτιάξε γιατί φτάσαμε..." Κι αυτή η αγκαλιά, που φέρνει θύμησες και μοσχοβολούν σαν τις κοιτάς...
Μ'αρέσει...μυρίζει χωριό...Χαμογέλασε...
Αχ κι αυτή η θάλασσα μάγκες...
κλέβει σκοτούρες...τις αδειάζει πέρα μακριά...κι έρχεται να παραλάβει τις επόμενες...αυτές που θα'ρθουν...Χαμογέλασα..."βρε τρελές, ήρθατε για μια μέρα"? "φυσικά θειούλα μου..." Θυμάσαι μωρέ?" Και μια ματιά, όλο γλύκα...αχ ηρεμία που μαζεύεται...ένα κρύο τρυφερό...Κι αυτά τα κούτσουρα τρέμουν την σκέψη..".Ακούς? Δικύλινδρο μωρό...κουρνιάζει στης καρδιάς την σιγαλιά...κι άντε μετά να κατέβεις από την κόκκινη οπτασία..." Το φαγητό έγινε πάλι καφές και το γέλιο ηγέτης μιας ολάκερης οικουμένης...Κι ήσουν μαζί μου...Κι ήμουν μαζί σου...πιό κοντά σου, όσο ποτέ...έβλεπες ότι έβλεπα...τοσοδούλα εσύ σκέψη, μαγική...

Γέλασα...γελάσαμε...τα μάτια μας, εγίνηκαν πυρκαγιές και οι θύμησες κουβάρι, που ξετυλίγεται σαν το κοιτάς, σαν του μιλάς για αυτά που αντάμωσες...

μια μικρή Θεοδώρα