Ελληνική Λέσχη Φωτογραφίας

το πήγαινε, της επιστροφής..

Ήρθε η Κυριακή, με τον δικό της ασυμβίβαστο τρόπο...
Η μοναξιά, είχε χρώμα θαλασσί και κάποιο χαμόγελο, κυνηγούσε ένα μικρό κάτι...Ο καφές, ανάμεσα στα ξενυχτάδικα κι εγώ βρέθηκα να φωτογραφίζω το ξημέρωμα...
"Άντε κοπέλα μου...τελείωνε...εφτά και.. πάει..." της είπα κι εκείνη, ερχόταν χαμογελαστή, που θα δραπέτευε από την πολυθόρυβη Αθήνα...Η μοναξιά της πόλης, κύλησε στην πράσινη ματιά των ανέλπιστων......η μελωδία βυθίστηκε ολούθε κι αυτή η απρόσμενη χαρά βρέθηκε ανάμεσα σε όλα αυτά που με κοιτούσαν στωικά.. Κι εγώ φεύγω...ε ναι λοιπόν...την φεύγωωωω...για λίγο μόνο...Το φεγγάρι έδινε την σκυτάλι στον ήλιο...η φωτογραφική, έψαχνε την καταχνιά και μια τρεμάμενη φωνή, προσπαθούσε να με ξυπνήσει..."βρε τρελή, τώρα θα φωτογραφίσεις....οδήγα μην σκοτωθούμε...." χαμογέλασα...τώρα που όλοι κοιμούνται, έφευγα...φεύγαμε...την φύγαμε...πέρα κείθε...Το φώς της μέρας, μάς υποδεχόταν...κι ο δρόμος άδειος...κι η κουβέντα γινόταν χαρά...ταξίδι...Ένα ταξίδι η ψυχή μας...κι εμείς το ακολουθούσαμε...Κι η σκέψη, γυρνούσε στην Αθήνα για λίγο...και ξανα πήγαινε στο χωριό...και το χαμόγελο κυρίευε την διάθεση...κι ο καφές, δρόσιζε την φωνή μας και το βλέμμα κουλουριαζόταν στις στροφές...κι ονειρευόμουν ότι οδηγούσα την καλή μου...η τετάρτη εγίνηκε πέμπτη και τελικά το αυτοκίνητο μάς πήγε...ακόμα λίγο...Ένα χειμωνιάτικο φευγιό, που τύλιγε την χαρά την θλίψη, το γέλιο...Μια βραχνή καλημέρα, που έφτασε πρώτη..."κερνάς καφέ ξάδερφε? Φτιάξε γιατί φτάσαμε..." Κι αυτή η αγκαλιά, που φέρνει θύμησες και μοσχοβολούν σαν τις κοιτάς...
Μ'αρέσει...μυρίζει χωριό...Χαμογέλασε...
Αχ κι αυτή η θάλασσα μάγκες...
κλέβει σκοτούρες...τις αδειάζει πέρα μακριά...κι έρχεται να παραλάβει τις επόμενες...αυτές που θα'ρθουν...Χαμογέλασα..."βρε τρελές, ήρθατε για μια μέρα"? "φυσικά θειούλα μου..." Θυμάσαι μωρέ?" Και μια ματιά, όλο γλύκα...αχ ηρεμία που μαζεύεται...ένα κρύο τρυφερό...Κι αυτά τα κούτσουρα τρέμουν την σκέψη..".Ακούς? Δικύλινδρο μωρό...κουρνιάζει στης καρδιάς την σιγαλιά...κι άντε μετά να κατέβεις από την κόκκινη οπτασία..." Το φαγητό έγινε πάλι καφές και το γέλιο ηγέτης μιας ολάκερης οικουμένης...Κι ήσουν μαζί μου...Κι ήμουν μαζί σου...πιό κοντά σου, όσο ποτέ...έβλεπες ότι έβλεπα...τοσοδούλα εσύ σκέψη, μαγική...

Γέλασα...γελάσαμε...τα μάτια μας, εγίνηκαν πυρκαγιές και οι θύμησες κουβάρι, που ξετυλίγεται σαν το κοιτάς, σαν του μιλάς για αυτά που αντάμωσες...

μια μικρή Θεοδώρα

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 0 μέλη

Προβολές: 153

Μέγεθος πλήρους προβολής

Ετικέτες;
Αγαπημένο 4 ατόμων

Σχόλιο

Πρέπει να είστε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι" για να προσθέσετε σχόλια!

Γίνετε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι"

Σχόλιο από τον/την Zahos Stamoulis στις 12 Δεκέμβριος 2009 στις 13:04: μαγικος ο πινακας σου Θεοδωρα!
ευγε!

Σχόλιο από τον/την Βλάσης Τσώνος στις 12 Δεκέμβριος 2009 στις 12:10: πολύ καλή ...παρά την δυνατή επεξεργασία .... εχει ατμόσφαιρα ....εύγε !!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την Stelios Kritikakis στις 12 Δεκέμβριος 2009 στις 11:16: μ αρεσει! αυτό αρκεί!

τεχνίκα; who cares! ;) λειτουργεί η συνταγή σου ετσι.

Σχόλιο από τον/την ThAnOs στις 12 Δεκέμβριος 2009 στις 10:19: Θεοδώρα είναι πάρα πολύ ωραίο το κάδρο και το θέμα σου. Το ανεμοδαρμένο δέντρο και το άδειο παγκάκι είναι πολύ δυνατά στοιχεία μέσα σε αυτή την καταιγίνδα. Η έντονη επεξεργασία και το κάψιμο των λευκών δε μου έκατσε.

Σχόλιο από τον/την Mike στις 12 Δεκέμβριος 2009 στις 7:39: Εξαιρετικό κάδρο.!!

Σχόλιο από τον/την Georgios Cham στις 12 Δεκέμβριος 2009 στις 5:57: Αγαπητη Θεοδώρα. Θα μου πάρει κάνα-δυό χρόναι να καταλάβω τι έχει γίνει με τα χρώματα (εκτός κι'αν ο οφθαλμίατρος με καθησυχάζει από ανθρωπισμό). Τώρα για το "θέμα"... τί να πώ; Δυσκολεύομαι να κοιτάξω ψύχραιμα - με επηρεάζει. Μου βγάζεια αντάρα. Αγωνία. Προσδοκία. Ένα αναπάντητο ερωτηματικό στα όρια της "πραγματικότητας". Μια λαχτάρα - νάταν αλλιώς: η θάλασσα μπουνάτσα, η ακτή στεριά στεγνή, το παγκάκι φωλιά, το δέντρο θαλερό, ο χειμώνας παρελθόν. Δεν ξέρω... Πάντως, η φωτογράφος σκίζει. Κταπληκτική!

Σχόλιο από τον/την nimbus στις 12 Δεκέμβριος 2009 στις 3:01: @Νανα μου, σε ευχαριστώ απο καρδιάς!
@Πένυ μου, με τιμούν τα λόγια σου καρδούλα μου. Σε ευχαριστώ παρα πολύ! χαίρομαι που σου αρέσουν και οι δυο εκδοχές. Να είσαι καλά φιλενάδα!
@Γιώργο, υπάρχει 7/5? χαχα είσαι φοβερός! Είναι μια από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες και χαίρομαι που σου αρέσει!
@Γιάννη, σε ευχαριστώ πολύ!

Σχόλιο από τον/την Oikonomou Giorgos στις 12 Δεκέμβριος 2009 στις 2:04: 7/5! :-) και αγαπημενη, φυσικα!
Τοσο φως ν'ανακατεβεται με το σκοταδι, με τοση δυναμη! Στο βαθος γαληνη... Παγκακι για δυο, σα να τους βλεπω να κοιτουν μπροστα. Δεντρο που απο τη μοιρα του αντεχει τους ανεμους, και ας χανει τα κλαδια του... γιατι χανει τα κλαδια του!

Σχόλιο από τον/την john iv στις 12 Δεκέμβριος 2009 στις 2:01: ομορφη

Σχόλιο από τον/την nimbus στις 12 Δεκέμβριος 2009 στις 1:57: @φιλαράκι μου σε ευχαριστώ πολύ!
@Κώστα μου, να΄σαι καλά!
@Ξενοφώντα σε ευχαριστώ! χαίρομαι που σου αρέσει!