της μοναξιάς τα μυστικά

Λίγες μέρες πριν, βρέθηκα στο μετρό, να σιγοκουβεντιάζω με μια κοπέλα…σιμά καθόταν μια κυριούλα, που τα μάτια της διαπερνούσαν σαν σκιές , τις ψυχές και τις αντάρες…Μ’αρέσει να κοιτάζω τους ανθρώπους και να χαμογελάω…
Το βλέμμα μου, δεν άργησε να αναζητήσει την οικιότητα με το δικό της βλέμμα και προπάντων, βυθίστηκα στις λέξεις της, δίχως άλλο…

-Οι άνθρωποι που εύκολα ανοίγονται, πληγώνονται σύντομα, μου είπε.

-Οι άνθρωποι που κρύβονται, και φοβούνται, πληγώνουν τους άλλους, ακόμα πιο εύκολα, της είπα..


-Μα δεν φοβούνται τους άλλους…τον εαυτό τους φοβούνται, για αυτό και πληγώνουν…για να μην πληγωθούν…κατ’επέκταση τον εαυτό τους τιμωρούν… είπε..


-Αυτό όμως δεν τους δικαιολογεί. Αγγίζει τα όρια της διαστροφής..Του κομπλεξισμού και του διχασμού….της είπα..

…ύστερα μου χαμογέλασε κι η ματιά της αγκάλιασε αγέρωχα την στωικότητα όλου του κόσμου…έμειναν τα λόγια της αμανάτι στο μυαλό μου και στάθηκα να κοιτώ, την άλλη πλευρά της αλήθεια της.
.Αιχμαλώτισα την ζωντάνια ενός άηχου ταξιδιού και το χαμόγελό της, εγίνηκε ποτάμι, ξεχύθηκε στης ψυχής τα μονοπάτια….κι ύστερα χάθηκε..

Ώρα της καλή!