"Απούσα"...

Σχόλιο

Σχόλιο από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ στις 8 Φεβρουάριος 2013 στις 12:23

Φίλοι μου, ευχαριστώ πολύ για τη σημερινή συμπόρευσή σας!

Αδερφέ, η κουβέντα που είπες -για όλα τα βιβλία και όλα τα πτυχία, που νιώθεις ότι έχεις κατακτήσει- σε αναδεικνύει σε Καζαντζάκη και Ζορμπά ταυτισμένους στο πρόσωπό σου!

 

Ο Ζορμπάς κοίταξε τα' αστέρια, με το στόμα ανοιχτό, σα να τα 'βλεπε για πρώτη φορά.

-        Τι γίνεται εκεί απάνω! Μουρμούρισε.

Και σε λίγο πήρε την απόφαση, μίλησε:

-        Ξέρεις να μου πεις, αφεντικό, είπε κι η φωνή του ασκώθηκε επίσημη, συγκινημένη μέσα στη ζεστή νύχτα, ξέρεις να μου πεις τι πάει να πουν όλα αυτά; Ποιος τα 'καμε; Γιατί τα 'καμε; Και πάνω απ' όλα, ετούτο (η φωνή του Ζορμπά ήταν γεμάτη θυμό και τρόμο): Γιατί πεθαίνουμε;

-        Δεν ξέρω, Ζορμπά! Αποκρίθηκα, και ντράπηκα σα να με ρωτούσαν το πιο απλό πράμα, το πιο απαραίτητο, και δεν μπορούσα να το ξηγήσω.

-        Δεν ξέρεις! Έκαμε ο Ζορμπάς και τα μάτια του γούρλωσαν.

Όμοια γούρλωσαν και μια άλλη νύχτα, όταν με ρώτησε αν χορεύω και του αποκρίθηκα πως δεν ξέρω χορό.

-        Τότε τι 'ναι τα παλιόχαρτα που διαβάζεις; Γιατί τα διαβάζεις; ʼμα δε λένε αυτό, τι λένε;

-        Λένε τη στεναχώρια του ανθρώπου που δεν μπορεί ν' απαντήσει σε αυτά που ρωτάς, Ζορμπά, αποκρίθηκα.

-        Να τη βράσω τη στεναχώρια τους! Έκαμε ο Ζορμπάς χτυπώντας με αγανάκτηση το πόδι στις πέτρες.

  Στράφηκε πάλι σε μένα.

-        Εγώ θέλω να μου πεις από πού ερχόμαστε και που πάμε. Του λόγου σου τόσα χρόνια μαράζωσες απάνω στις Σολομωνικές · θα 'χεις στύψει δυο- τρεις χιλιάδες οκάδες χαρτί· τι ζουμί έβγαλες;

   Τόση αγωνία είχε η φωνή του Ζορμπά, που η πνοή μου κόπηκε· αχ, να μπορούσα να του 'δινα μιαν απόκριση!

Ένιωθα βαθιά πως το ανώτατο που μπορεί να φτάσει  ο άνθρωπος δεν είναι η Γνώση, μήτε η Αρετή, μήτε η καλοσύνη, μήτε η Νίκη· μα κάτι άλλο πιο αψηλό, πιο ηρωικό κι απελπισμένο: Το Δέος, ο ιερός τρόμος. Τι ΄ναι πέρα από τον ιερό τρόμο; ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί να προχωρέσει. 

-        Δεν απαντάς; Έκαμε ο Ζορμπάς με αγωνία.

   Δοκίμασα να δώσω στο σύντροφό μου να καταλάβει τι είναι ο ιερός τρόμος:

-        Είμαστε σκουλήκια μικρά- μικρά, Ζορμπά, αποκρίθηκα, απάνω σ' ένα φυλλαράκι γιγάντιου δέντρου. Το φυλλαράκι αυτό είναι η Γη μας· τ' άλλα φύλλα είναι τ' αστέρια που βλέπεις να κουνιούνται μέσα στη νύχτα. Σουρνόμαστε απάνω στο φυλλαράκι μας, και το ψαχουλεύουμε με λαχτάρα· τ' οσμιζόμαστε, μυρίζει, βρωμάει· το γευόμαστε, τρώγεται· το χτυπούμε, αντηχάει και φωνάζει σαν πράμα ζωντανό.

Μερικοί άνθρωποι, οι πιο ατρόμητοι, φτάνουν ως την άκρα του φύλλου· από την άκρα αυτή σκύβουμε, μετα μάτια ανοιχτά, τα αυτιά ανοιχτά, κάτω το χάος. Ανατριχιάζουμε. Μαντεύουμε κάτω μας το φοβερό γκρεμό, ακούμε ανάρια- ανάρια  το θρό που κάνουν τ' άλλα φύλλα του γιγάντιου δέντρου, νιώθουμε το χυμό ν' ανεβαίνει από τις ρίζες του δέντρου και να φουσκώνει την καρδιά μας. κι έτσι σκυμμένοι στην άβυσσο, νογούμε σύγκορμα, σύψυχα, να μας κυριεύει τρόμος. Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει…

   Σταμάτησα. Ήθελα να πω: "Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει η Ποίηση", μα ο Ζορμπάς δε θα καταλάβαινε και σώπασα.

-        Τι αρχίζει; Ρώτησε ο Ζορμπάς με λαχτάρα. Γιατί σταμάτησες;

-        … αρχίζει ο μεγάλος κίντυνος, Ζορμπά, είπα.

Σχόλιο από τον/την Κώστας Κωστάκης στις 8 Φεβρουάριος 2013 στις 10:34

δε έχω λόγια που μπορώ να εκφραστώ φίλε μου Γιάννη.το μονο που θα πω είναι no more pain or suffering in all  

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΗΣ στις 8 Φεβρουάριος 2013 στις 10:13

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΗΣ στις 8 Φεβρουάριος 2013 στις 10:08

χωρευωντας τη νεραιδα ,σε τηλεδιασκεδαση ,με την αδερφη της

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΗΣ στις 8 Φεβρουάριος 2013 στις 9:52

ΑΔΕΡΦΕ ΚΑΛΗΜΕΡΑ  .......ΠΡΩΤΑ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ,ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ,ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ .ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΚΑΙ ΝΑ ΠΩ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΛΟΓΙΑ ,ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΘΛΙΨΗ ΝΑ ΕΚΟΛΑΨΩ ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ .ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ,ΑΛΛΑ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ ΘΑ ΠΩ ΜΟΝΟ ΟΤΙ ΝΙΩΘΩ ΣΑΝ ΝΑ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΡΑΦΤΕΙ ,ΚΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΕΧΩ ΠΑΡΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΤΥΧΙΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΉΜΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ .ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΝΑ  ΜΕ ΦΟΒΙΖΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ,ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΞΕΡΩ ΚΑΛΑ ΣΕ ΠΙΟ ΤΑ ΧΡΩΣΤΩ ..

ΚΡΑΤΩ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΠΟΥ ΛΑΜΠΕΙ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΑΝ ΕΙΣΕ ΣΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΠΑΝΩ ΑΠ ΤΑ ΣΥΝΕΦΑ  .

ΚΡΑΤΩ ΤΟ ΜΑΙΛ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΗΣ ΝΟΣΣΟΚΟΜΑ ΤΗ LIZZIE 

My heart is broken ...

No more pain or suffering, beautiful Stella sleeping peacefully with the angels ...

Thinking and praying for you all

Σχόλιο από τον/την Τσακριλής Λάμπρος στις 7 Φεβρουάριος 2013 στις 23:24

Τι μπορώ να πω κι εγώ να ελαφρύνω τον πόνο των γονιών και όσων την αγάπησαν! Μάλλον ...τίποτα!

Σχόλιο από τον/την Ανδρέας Πολάκις στις 7 Φεβρουάριος 2013 στις 23:22

Δεν υπάρχουν λόγια, για να εκφράσει κανείς τόσο δυνατά συναισθήματα!!! Μόνο να ευχηθώ κουράγιο μπορώ...!!!

Σχόλιο από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ στις 7 Φεβρουάριος 2013 στις 22:50

Σας ευχαριστώ, φίλες μου! Η Στέλλα μας είναι άγγελος χαμόγελου και ψυχικής δύναμης!

Σχόλιο από τον/την Xristina Makri στις 7 Φεβρουάριος 2013 στις 22:47

Δεν υπάρχουν λόγια μόνο ένας κόμπος στο λαιμό....

Σχόλιο από τον/την marianto στις 7 Φεβρουάριος 2013 στις 22:33

Πολύ συγκινητική ανάρτηση.....θα είναι για πάντα κοντά μας και ότι έχουμε στην καρδιά μας δεν πεθαίνει ποτέ!!!!

• ‹ Προηγούμενο
• 1
• 2
• 3
• Επόμενο ›
• Σελίδα