Σινασός!

Για την πόρτα του Πανεπιστημίου στην Σινασό Καππαδοκίας πρόκειται.Και με την ευκαιρία να πούμε και δυο λόγια για την ιστορία της πόλης αυτής με πηγή την Βικιπαίδεια.Η κωμόπολη Σινασός (σήμερα Μουσταφάπασά) βρίσκεται στο κέντρο της Μικράς Ασίας, στην Καππαδοκία, περίπου 250 χλμ νοτιοανατολικά της Άγκυρας και 50 περίπου χλμ νοτιοδυτικά από την Καισάρεια. Ο πληθυσμός της πριν από την Ανταλλαγή πληθυσμών Ελλάδας-Τουρκίας, το 1924, ανερχόταν σε περίπου 3.000 Έλληνες και 500 Τούρκους.

Η Σινασός ήταν ένα από τα 4-5 ελληνόφωνα χωριά της Καππαδοκίας και οι Σινασίτες ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι με υψηλό θρησκευτικό συναίσθημα αλλά και με ισχυρό εθνικό φρόνημα από την ελληνική καταγωγή τους. Το όνομά της, κατά την επικρατέστερη άποψη, το πήρε από τις λέξεις ΣΙΝ που στα σημιτικά σημαίνει ήλιος[1] και το τελικό -ΑΣΣΟΣ, ενδεικτική κατάληξη τοπωνυμιών και κυρίως πόλεων όπως πχ. Μαμασσός, Αλικαρνασσός, Παρνασσός κλπ. Δηλαδή, Σινασός = Ηλιούπολη
Κατά το 19ο αι., ιδιαίτερα ανεπτυγμένη ήταν στη Σινασό η ελληνική παιδεία, καθώς λειτουργούσαν Νηπιαγωγείο, Παρθεναγωγείο και Αρρεναγωγείο, με δασκάλες και δασκάλους επί το πλείστον από την Αθήνα. Το Αρρεναγωγείο συστήθηκε το 1821 με σιγίλιο του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄, δύο μήνες πριν τον απαγχονισμό του.΄Ηταν οκτατάξιο, όπως και το Παρθεναγωγείο. Στη Σινασό μιλούσαν άπταιστα την ελληνική γλώσσα όπως ακριβώς και στην Ελλάδα, μάθαιναν την Τουρκική ως δεύτερη γλώσσα, η δε εκπαίδευση ήταν δωρεάν και υποχρεωτική για όλους.

Η ευσέβεια, χαρακτηριστικό των κατοίκων της ευρύτερης Καππαδοκίας, ήταν πολύ έντονη στους Σινασίτες. Στην κωμόπολη υπήρχαν δύο ενοριακοί ναοί, ένα μοναστήρι και περίπου 40 παρεκκλήσια μέσα και γύρω απ’ αυτήν, τα περισσότερα δε ήταν ιδιωτικά. Στον κεντρικό ναό των Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης, που σώζεται μέχρι σήμερα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, τα τελευταία χρόνια τελεί λειτουργία, σχεδόν κάθε χρόνο.

Πηγή ευημερίας για τη Σινασό ήταν το εμπόριο. Οι Σινασίτες διέπρεπαν στην Κωνσταντινούπολη ως έμποροι ναυτιλιακών ειδών, αλιπάστων και κυρίως μαύρου χαβιαριού,του οποίου είχαν αποκλειστικά το διαμετακομιστικό εμπόριο από τη Ρωσσία στην Ευρώπη και για το οποίο είχαν συστήσει ειδική συντεχνία με δικό της Καταστατικό, ήδη από το 18ο αιώνα. Η ελληνική εκπαίδευση και οι επαφές με την κοσμοπολίτικη Πόλη είχαν ως αποτέλεσμα την αύξηση του βιοτικού επιπέδου των Σινασιτών και τη βελτίωση των δεσμών με την ιδιαίτερή τους πατρίδα. Η νοσταλγία, η αγάπη για το χωριό και η ευημερία των Σινασιτών, δημιούργησαν τα περίφημα αρχοντικά της Σινασού, τα οποία είχαν πλούσιο εσωτερικό και εξωτερικό διάκοσμο, με σκαλιστά φορούσια, μαιάνδρους, τοιχογραφίες κλπ. 'Ενα τμήμα των σπιτιών ήταν σκαλισμένο στον μαλακό βράχο και το υπόλοιπο ήταν κτιστό. Από αυτά, 95 έχουν κριθεί διατηρητέα από το τουρκικό κράτος, ενώ ολόκληρος ο οικισμός χαρακτηρίσθηκε διατηρητέος από την UNESCO πριν από λίγα χρόνια. Τα κτήρια που έχουν διασωθεί αλλά ακόμη κι αυτά που είναι ερειπωμένα μαρτυρούν τον πολιτισμό των κατοίκων της. Τα τελευταία χρόνια πολλά από τ'αρχοντικά αυτά μετατρέπονται σε πανσιόν.

Οι Σινασίτες είχαν ελληνικότατα δημοτικά τραγούδια, μερικά από τα οποία ήταν ακριτικά καθώς η Καππαδοκία θεωρείται η κατ’ εξοχήν περιοχή του Διγενή Ακρίτα. Πολλά τραγούδια τους, οι Σινασίτες τα χόρευαν με τους κλειστούς κυκλικούς χορούς (που πιθανόν προέρχονταν από τους Κύκλιους χορούς της Αρχαιότητας{ Σούλα Τόσκα-Κάμπα,ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΙ ΧΟΡΟΙ,Μακεδονίας,Θράκης,Μ.Ασίας,Πόντου,Εκδ.Φιλιππότη,1999 σελ.115}), με τραγούδια που τα περισσότερα προέρχονταν από διάφορες άλλες περιοχές του Ελληνισμού, αλλά στη Σινασό τους είχαν δώσει πιο βυζαντινότροπες μελωδίες. Χόρευαν επίσης, τον μοναδικό αντικρυστό ΄Ισο, τον παγκαππαδοκικό Κόνιαλι(τον χορό των κουταλιών) και τον πανελλήνιο Συρτό, μόνοι αυτοί, στα βάθη της Ανατολής. Οι δε γυναικείες παραδοσιακές φορεσιές της Σινασού ήσαν καταπληκτικά δείγματα Μικρασιατικής λαϊκής φορεσιάς, μεταξωτές ασημοκέντητες και χρυσοκέντητες.