Με ΓνΏμΟνΑ Το ΚέΝτΡο Της ΑθΉνΑς

Ο ουρανός θρηνεί…γελάει…τραγουδάει…
Κι εμείς, ακολουθούμε το ρυθμό του, δίχως άλλο!
Συμπάσχουμε, για να μην παραμείνουμε εκτός.
Το γρήγορο τρενάκι, που λέγεται μετρό, σύντομα κατέφτασε σε έναν απόκρυφο προορισμό, με γνώμονα το κέντρο της Αθήνας.
Οι άνθρωποι, ντυμένοι με τις άθλιες, ψυχολογικές τους αστάθειες, ρίχνουν κλεφτές ματιές, σχεδόν απορριπτικές κι άλλοτε θλιμμένες, με ηγήτορα την αγένεια. Θαρρεί κανείς, ότι είχε βγει ο εαυτός τους από το σώμα τους, να τους τραβολογάει σε μια ατύπωτη αντιξοότητα. .
Έμεινα εκεί, να κοιτάζω την ανημποριά αγνώστων…
Το κεσάτι της ψυχής, υποδουλώνει το μυαλό, σε μια ενεργή προσπάθεια…
Λίγο πιο κάτω, κάποιες άλλες ανθρώπινες φιγούρες, αποτελούσαν τα πιο όμορφα χρώματα ετούτης της μουντότητας, μιας ατίθασης πόλης..
Η φωτεινότητά τους, χιμούσε στους άπραγους και τους κατασπάραζε με την θετικότητα της ύπαρξής τους. Στάθηκα να κοιτάζω αμέριμνη κι ως δια μαγείας, συνέλαβα τον εαυτό μου να χαμογελά…υποκλινόμουν στην ζωή…
Χαρούμενες φάτσες, που χωρούσαν ανάμεσα στις λυπημένες…
Ένα γιορτινό ραβαϊσι που φάνταζε ακέραιο στις άκρες των ματιών.
Η σκοτεινότητα του καιρού, βυθίστηκε αύθις στην πράσινη ματιά, ενός μικρού κοριτσιού. Η σκοπιμότητα, παρέμεινε εκτός…
Και η μουσική, ξεχείλιζε από τις καρδιές, άσημων ατόμων…
Ανάμεσα στον πανικό, ρεμπέτευε η γλυκιά μελαγχολία της σιωπής.
Κι ήταν καλά εκεί…ακόμα λίγο…

Θεοδώρα