Μόνη...

Σχόλιο

Σχόλιο από τον/την Μικρώνης Ξενοφώντας στις 16 Δεκέμβριος 2009 στις 19:03

παρα πολυ καλη !!!!

Σχόλιο από τον/την ΒΑΣΙΛΗΣ . Λ στις 16 Δεκέμβριος 2009 στις 12:52

Πολύ καλή

Σχόλιο από τον/την Σία Χαλικιά στις 16 Δεκέμβριος 2009 στις 11:24

παρα πολύ καλη στιγμη! μελαγχολικό τοπίο και υφος!

Σχόλιο από τον/την Oikonomou Giorgos στις 16 Δεκέμβριος 2009 στις 10:31

Παρα πολυ καλη! Η φιγουρα και το προσωπο, ολο εκφραση, ξεχωριζουν αναμεσα σε παμπολα αυστηρα γεωμετρικα γκριζα σχηματα. Περναει αυτο που θελει οχι μονο με την εκφραση του "μοντελου" και την θεση του στο καδρο αλλα και με ολα τα γυρω!
Οσο για το κειμενο... θα ελεγα "γροθια στο στομαχι της καθημερινοτητας" αλλα τετοιες "μεγαλοσχημες εκφρασεις" δεν μου καθονται καλα... "καθημερινοτητα" ειναι, τη ζουμε ολοι μας, λες και ειναι αναγκαιο κακο. Χαιρομαι που σκεφτηκες οτι δεν ειναι, Αν το κανουμε αρκετοι, ισως ν'αλλαξουν τα πραγματα. Ισως ν'αρχισουμε να μιλαμε ο ενας στον αλλο αντι να παιζουμε την καταλληλη "κονσερβα"... Ισως να βλεπουμε και αλλους φιλους να τα πινουν σε διαφορα μερη, να γελουν με την καρδια τους, να μιλανε, να αγαπιουνται...

Σχόλιο από τον/την Σίμος Μαργαρίτης στις 16 Δεκέμβριος 2009 στις 10:13

Πολύ καλή!

Σχόλιο από τον/την Σάββας Μιχαηλίδης στις 16 Δεκέμβριος 2009 στις 1:07

Ιδιαίτερη, πολύ αληθινή φωτογραφία!
Ευχαριστούμε Μαίρη :-)

Σχόλιο από τον/την Χριστοδουλοπουλος Δημητρης στις 16 Δεκέμβριος 2009 στις 0:40

Πολυ ομορφη foto!!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την mary_k στις 15 Δεκέμβριος 2009 στις 23:00

Και έρχεται η στιγμή που ζηλεύεις. Οχι, όχι τους δυο τους, που αποφάσισαν ότι είναι πια στη φάση “and live happily ever after...” και το δείχνουν. Το βλέπεις. Τους βλέπεις, εκεί μπροστά σου, απέναντί σου. Την κολλητή σου εδώ και άπειρα – κυριολεκτικά – χρόνια και τον καλό της. Κοιτάζονται στα μάτια. Μιλάνε με τα μάτια. Αγκαλιάζονται με τα μάτια. Φιλιόνται με τα μάτια. Τσακώνονται με τα μάτια.

Ζηλεύεις λίγο...να τόσο δα, επειδή...το θες κ εσύ...επειδή σου λείπει – αν το είχες ποτέ. Θέλεις να έχεις δίπλα σου κάποιον, που να επιθυμεί να είναι δίπλα σου...και εσύ μαζί του. Αλλά έχεις πάψει να πιστεύεις ότι μπορείς, ότι το μπορείς, ότι θα σου τύχει...

Επειδή...πολλά επειδή... επειδή οι άνθρωποι που το ένιωσες δεν γινόταν να είναι δίπλα σου, επειδή είσαι καχύποπτος άνθρωπος κ φεύγουν πολύ πριν δουν παραμέσα... επειδή χρόνια τώρα καμουφλάρεσαι, κρύβεσαι, επειδή όταν δεν το έκανες…άσε τι να λέμε τώρα....

Καλύτερα μόνη...λες... Αλλά να, που έρχονται στιγμές που το νιώθεις τόσο βαριά στο πετσί σου το «μόνη σου» που σε γονατίζει... Αλλά πάλι...πως να βγεις στην «αγορά»? Οι κανόνες άλλοι... πολύ γρήγορα όλα...κ εσύ δεν μπορείς τα γρήγορα... Έχεις μάθει τα αργά, τα απλά, τα καθημερινά... Και ποιος προλαβαίνει κοπέλα μου?

Και κάνεις το βήμα, ΣΥΜΒΙΒΑΖΕΣΑΙ. Επειδή σε έχει λιώσει τελευταία το «μόνη σου». Και λες, «ελα, ρε, χαλάρωσε. Τα...31 έφτασες κ ακόμα δεν το βρήκες, αυτό που ψάχνεις. Τώρα θα το βρεις ? Ξαφνικά ? ? Μήπως να το ρίξεις το νερό στο κρασάκι σου?» Λες να προσπαθήσεις...δεν μπορεί, όλοι / ες οι άλλοι / ες που το κάνουν, κάτι παραπάνω ξέρουν. Και το ρίχνεις το νερό...και ρίχνεις...και ρίχνεις...και φτάνεις στο σημείο να πίνεις νερό, όχι κρασί...

«Περπάτημα στης Ακρόπολης τα μέρη? Βαριέμαι...»

«Καφέ στο Μικρολίμανο? Τι διαφορά έχει από τη Γλυφάδα?»

Και πάλι, βάζεις το καλό σου χαμόγελο και ξαναπάς στο ίδιο καφέ, που οι σερβιτόροι δεν σε βλέπουν, και ας πηγαίνεις εκεί κάθε Σάββατο και κάθε Κυριακή...δε σε βλέπουν...καλά ίσως βλέπουν το πουρμπουάρ που αφήνεις...και σε κατατάσσουν. Όχι δεν κατατάσσουν τους εαυτούς τους που σε κοιτάνε παγωμένα και αποστειρωμένα, όχι, εσένα και το πορτοφόλι σου...

Σχόλιο από τον/την mary_k στις 15 Δεκέμβριος 2009 στις 23:00

Και σε πνίγει όλο αυτό. Και σε πνιγεί κ αυτός που είναι εκεί μαζί σου. Επειδή για αυτόν, αυτό είναι. Να τον δουν εκεί, να πει 3-4 τυπικές καλημέρες σε αντίστοιχους μίζερους ανθρώπους. «Συνεργάτες», που έχουν να χαμογελάσουν από τότε που ο πρώτος άνθρωπος πάτησε στο φεγγάρι.

Και αφού θεωρήσει ότι αρκετά τον είδαν και τους είδε, αποχωρούμε. Διασκεδάσαμε πάλι. Για την ακρίβεια ΨΥΧΑΓΩΓΗΘΗΚΑΜΕ....

Και τότε, μέσα σε όλη αυτή την «ευχάριστη» και «γελαστή» κατάσταση που βιώνεις, γνωρίζεις έναν άνθρωπο, τυχαία, αδιάφορα, από το πουθενά, «έτσι ξαφνικά», που λέει και ο αγαπημένος μου Αντωνάκης στο κορυφαίο άσμα...

Και αρχίζεις να μιλάς και να σου μιλάει...και να μιλάτε. Πραγματικά. Νιώθεις ότι ΟΚ, μπορώ να επικοινωνήσω, δεν το έχω χάσει... Και τότε, πάλι καταλαβαίνεις ότι κοροϊδεύεις τον εαυτό σου κάθε Σάββατο και κάθε Κυριακή στο καφέ με τον κυριούλη που σε έκανε να πίνεις νερό αντί για κρασί...

Και επιλέγεις να μείνεις πάλι μόνη σου. Όχι, όχι, ο άλλος που μπήκε σφήνα, δεν ήταν το «3ο πρόσωπο» με την κλασική έννοια που κάποιος ίσως περίμενε, όχι, όχι, δεν έχει σεξ, δάκρυα κ ιδρώτα, αυτό το 3ο πρόσωπο. Έχει κουβέντα κ φιλικές ματιές, εκατέρωθεν.

Έχει απλά, λειτουργήσει καταλυτικά για να ξανακοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, να παραδεχτείς ότι μιζεριάζεις και καλύτερα να είσαι μόνη σου. Αν μη τι άλλο, πάντα κάποια φίλη ή φίλος θα βρεθεί να την περπατήσεις την Ανδριανού και να το πιείς το ουζάκι σου ή να πας στο Μικρολίμανο και να λιώσεις στις τεκίλες…

Και βρίσκεσαι πάλι μόνη σου, αλλά αυτή την φορά την απολαμβάνεις την μοναξιά σου. Επειδή όταν δεν ήσουν μόνη σου, απλά απολάμβανες την μιζέρια σου.

Και σκέφτεσαι ξανά... «Ποιος από τους δυό μας περνάει καλύτερα?»

Κανένας γλυκέ μου...κανένας...

ή μάλλον ίσως καλύτερα περνάει αυτός που βυθισμένος μέσα στην άγνοιά του ζει στον μικροκοσμό του ευτυχισμένος, λέγοντας καλημέρα στους συνεργάτες του...έχοντας δίπλα του την επόμενη που ίσως δεν την πειράζει να πίνει νερό αντί για κρασί...ίσως....