...μ'αρέσει..

...εκείνο Το παράξενο συναίσθημα του μεσημεριού, που με κατακλύζει από μικρό παιδί. Έρχεται κάθε φορά, για να μου θυμήσει ίσως, λησμονημένα συναισθήματα... που ο χρόνος τα είχε αμπαρώσει στο απόμερο μέρος κάποιας μνήμης. ...Μ' αρέσει, που οι άνθρωποι τρέχουν πανικόβλητοι να σβήσουν τα ίχνοι, εκείνης της ανεκδήλωτης μοναξιάς τους, ζωγραφίζοντας το φόντο της ζωής...
Μου αρέσουν οι μελωδίες, που ντύνονται με τα πιο θλιμμένα χαμόγελα και περπατούν χέρι-χέρι...
Προσπαθούν να ανταμώσουν, ανύπαρκτες αγάπες...
Μου αρέσει που Κάποιο μισοφαγωμένο φεγγάρι, ξεχειλίζει στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης μας κι εγώ, βρίσκομαι με την μηχανή μου ανάμεσα στα πέτρινα γιοφύρια της βροχής...να ψάχνω απεγνωσμένα κάτι δικό μου...
Μου αρέσει που ο χορός, ακόμα δεν έχει τελειώσει... Περιστρέφεται στους γυμνούς πλανήτες, για να καταλήξει στα άβατα σημεία της ψυχής. Να κολυμπήσει μέσα μας. Να μάς διαμορφώσει, λίγο πρίν κοιμηθεί στο αέναο αρμένισμα.
Ναι μου αρέσουν Οι σιωπές.. είναι τροφές, που διαφωτίζουν το πνεύμα. Χλωμές φωτιές, που σαλεύουν τους ύποπτους κόσμους του νού. Μία από αυτές τις σιωπές, στέκεται τ' απογεύματα σιμά μου, να μου μιλά για τα ποιό όμορφα πράγματα. Κι εγώ, γοητευμένη πια, τα βράδια σαν πέφτω να κοιμηθώ, χαμογελώ συνωμοτικά. Τι καλά όταν μου κρυφομιλούν οι σιωπές. Μου αρέσει που μου εξιστορούν μύθους και πραγματικότητες. Μου μιλούν για τις στιγμές...
...Μου αρέσουν οι θύμησες, γιατί βουλιάζουν στην ακροθαλασσιά μιας μικρής μελαγχολίας και μιας εξωραϊστικής χαράς...
Μου αρέσει Ο ήλιος, που σέρνεται στα χρώματα του Αυγούστου. Και η καρυδιά έξω, φιλοξενεί στα κλαδιά της κάποιο μικρό όνειρο. Είναι τόσο δα μικρό και κανείς δεν μπορεί να το διακρίνει. Παρά μόνο οι δροσοσταλίδες του ξημερώματος, που κυλούν στα πράσινα φύλλα της καρυδιάς. Μονάχα αυτές οι μικρές δροσοσταλίδες, κοιτούν το μικρό όνειρο σαν γέρνει να ξαποστάσει...
...Μου αρέσουν Οι παιδικές φωνούλες, που σκορπούν στιγμές ευτυχίας και κάποιος σκύλος, ασφυκτιεί στην μικρή ταράτσα. Θέλει να αποδράσει. Μου αρέσουν Τα δέντρα που επεκτείνονται στο χάος. Ο στίχος, που γίνεται τραγούδι. Κι η ηρεμία, που γίνεται βουή. Μου αρέσει Το θρόισμα των φύλλων, γιατί χαμογελά στα ανύπαρκτα αστέρια και τα όνειρα καλπάζουν... αγγίζουν βουνά και θάλασσες. Αγγίζουν κορμιά και ανέμους. Αγγίζουν ταξίδια και μικρούς Θεούς. Μου αρέσουν οι αγάπες που φεύγουν κι άλλοτε που περιμένουν. Κι αυτό το απότομο φρενάρισμα, μου αρέσει κι αυτό... με φέρνει στην πραγματικότητα. Μου αρέσει, γιατί Θυμίζει Αθήνα. Κι ο νούς, ολοένα χορεύει. Μου αρέσει όταν ο αέρας χαϊδεύει τα μακριά μαλλιά, που ονειρευόμουν από αείποτε. Μου αρέσουν οι μικρές νύμφες που τις κοιτώ σαν σκαρφαλώνουν στις σκεπές... Μοιάζουν με μικρές Θεούλες, που σκορπούν γλυκιά βαρυθυμία...Μου αρέσει που ποτίζω τα λουλούδια και συνάμα αναρωτιέμαι τι άλλο να πάρω στις διακοπές μου...μου αρέσουν τα χιλιόμετρα που ανακαλύπτω στο διάβα μου και προ πάντων, μου αρέσει, που όλα αυτά, τα μοιράζομαι μαζί σας...

nimbus