Η Κίτσα της γειτονιάς...

~
Ήταν κι εκείνη εκεί! Στις επάλξεις, για να τιμήσει μαζί με τόσους άλλους ανθρώπους του Τραγουδιού τον Φίλιππο Παπαθεοδώρου, στην παρουσίαση του βιβλίου του "ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΟΥ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΦΩΤΑ", του οποίου είχα τη φιλολογική επιμέλεια.

Αντιγράφω από το κεφάλαιο "Μαρινέλλα: Η απόλυτη ντίβα": Ήμασταν πιτσιρικάδες στην ίδια γειτονιά. Θεσσαλονίκη, τα τελευταία χρόνια της Κατοχής. Παλαιών Πατρών Γερμανού, πίσω από την Αγιά-Σοφιά. Εγώ στη μία επάνω γωνία, εκείνη στην κάτω. Εκείνη σαν πιο μικρή σπανίως την παίζαμε, ωστόσο μπλεκόταν συνέχεια στα πόδια μας και δεν μας άφηνε σε ησυχία. Μελαχρινούλα με κοντά μαλλιά, τη θυμάμαι να φοράει ένα παλτό και να κλωτσάει συνέχεια μια πέτρα. Δεν μας έδινε και πολλή σημασία ούτε της κακοφαινόταν που δεν την παίζαμε. Η Κίτσα, όπως τη φωνάζαμε αντί για Κυριακή, δεν ήταν όμορφη σαν την αδελφή της. Η Λούλα ήταν η ωραία της γειτονιάς. Πιο μεγάλη από την Κίτσα, ψηλή και αγέρωχη δεν έμοιαζε καθόλου με την αδελφή της, που την εποχή εκείνη που μιλάμε ήταν ακόμα ένα μπασμένο μελαχρινούλικο πλασματάκι [...]
Είχαμε φτάσει στο τελευταίο κομμάτι του έργου «Αλβανία», που ήταν το «Γράμμα απ’ το μέτωπο». Το κομμάτι αυτό δεν είναι τραγούδι αλλά παρλάτα με μουσική υπόκρουση. Η ώρα ήταν περασμένη κι η Μαρινέλλα επρόκειτο το πρωί να πετάξει για το Παρίσι, έπρεπε δε απαραίτητα να ολοκληρώσουμε το γράψιμο. Χαμηλώσαμε τα φώτα στο στούντιο, για να δημιουργήσουμε κατάλληλη ατμόσφαιρα, κι άρχισε η Μαρινέλλα να διαβάζει το γράμμα. Στο κοντρόλ τη στιγμή εκείνη βρίσκονταν εκτός από εμένα, τον Σμυρναίο και τον Κατσαρό, ο Κώστας Πρετεντέρης με τον Φρέντυ Γερμανό, που βρέθηκαν εκεί τυχαία εκείνο το βράδυ. Και οι πέντε κρατούσαμε την αναπνοή μας κι όσο προχωρούσε το διάβασμα η Μαρινέλλα τόσο νιώθαμε να μας διαπερνά ένα ρίγος συγκίνησης. Τη συγκίνηση αυτή μάς τη μετέδιδε η Μαρινέλλα, η οποία είχε επηρεαστεί απ’ το κείμενο και με δυσκολία συγκρατούσε τα δάκρυά της. Όταν τελικά ολοκλήρωσε το διάβασμα, για μερικά δευτερόλεπτα επικράτησε απόλυτη σιωπή. Ήμασταν όλοι εξουθενωμένοι απ’ την ένταση. Η Μαρινέλλα, μη έχοντας καταλάβει τι είχε συμβεί, μας ρώτησε αν έπρεπε να το επαναλάβει. Φυσικά δεν το επανέλαβε. Η απόδοση αυτού του γράμματος είναι απ’ τις ωραιότερες στιγμές αυτού του δίσκου.

Την ευχαριστώ για την πόζα!