φυγή

Όλη σου η ζωή περνά μπροστά απ'τα μάτια σου σε μια στιγμή.
Ο ήχος της βροχής απ'έξω ,ρυθμικός σου θυμίζει ένα σκοπό.
Ξαφνικά νιώθεις μόνη.
Έχεις την ανάγκη να σπρώξεις την πόρτα , να τρέξεις στο δρόμο σαν παιδί
και να ανοίξεις τα χέρια σου να αγκαλιάσεις τη βροχή.
Η λεπτή γραμμή που σχηματίζεται ανάμεσα απ'τα χείλη σου
μένει ήρεμη εδώ και ώρα.
Ξαφνικά νιώθεις μόνη κι ας ξέρεις πως δεν είσαι.
Κοιτάζεις το μεγάλο ρολόι που κρέμεται στον τοίχο και ξαφνιάζεσαι...
θαρρείς πως δεν το έχεις ξανακοιτάξει ποτέ.
Έχει περάσει η ώρα , σκέφτεσαι.
Στέκεσαι όρθια μπροστά απ'το παράθυρο και κοιτάζεις τον ουρανό επίμονα
σαν να ψάχνεις να βρεις κάποιον.Σαν κάτι να περιμένεις.
Απο το βάθος του δωματίου ακούς το όνομά σου.
Ατάραχη με βήμα σταθερό κατευθύνεσαι προς το τραπέζι, δίπλα στο παράθυρο.
Το βλέμμα σου πέφτει πάνω σε μια παλιά φωτογραφία...
με δυσκολία αναγνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν μπορεί να είσαι εσύ το χαμογελαστό και ευτυχισμένο αυτό πρόσωπο της φωτογραφίας.
Κλείνεις τα μάτια μια στιγμή κι αφήνεις δίπλα της μια βέρα,
ένα κομμάτι της ζωής σου.
Αμέσως νιώθεις πιο ανάλαφρη χωρίς αυτήν.
Απο το βάθος του δωματίου συνεχίζεις να ακούς το όνομά σου,
πιο δυνατά αυτή τη φορά.
Στα χείλη σου σχηματίζεται ένα παραπονεμένο χαμόγελο.
Ανοίγεις αποφασιστικά την μεγάλη πόρτα και κλείνοντάς την
αφήνεις πίσω τη μισή σου ζωή, στοιβαγμένη σ'έναν σωρό απο αναμνήσεις που
δεν θέλεις να κουβαλάς άλλο μέσα σου.
Απομακρύνεσαι απ'το σπίτι χωρίς να κοιτάξεις πίσω,
μη τύχει και σταθεί το κοίταγμα αιτία να ξαναγυρίσεις.
Για μια στιγμή η ματιά σου πέφτει στο δεξί σου χέρι.
Σου φαίνεται άδειο.Σαν να μην είναι το δικό σου χέρι, αυτό που τόσες φορές άπλωσες
σ'αυτους που σε χρειάστηκαν.
Το κρύβεις γρήγορα μέσα στην τσέπη απ΄το μαύρο σου παλτό.
Δειλιάζεις να το κοιτάς έτσι άδειο.
Η βροχή συνεχίζει να πέφτει επάνω στο πρόσωπό σου
και να μπερδεύεται με τα δάκρυά σου.
Ξαφνικά σταματάς να περπατάς...μένεις ακίνητη.
Σαστίζεις.
Μια σκέψη σε ταράζει. Αμέσως υψώνεις το βλέμμα σου στον ουρανό
ψελλίζεις δυο λόγια και συνεχίζεις με γοργό βήμα.
Άλλωστε οι γραμμές του τρένου, ήδη αχνοφαίνονται.

Νέλλη