AGLAYAN CINAR… (Ο ΠΛΆΤΑΝΟΣ ΠΟΥ ΚΛΑΊΕΙ)…

Μια από τις πιο δημοφιλείς τοποθεσίες στο Gölyazı (Απολλωνιάδα), είναι ο Πλάτανος που κλαίει ( Ağlayan Çınar ).
Το δέντρο είναι άνω των 700 ετών και υπάρχει μια τρύπα που ανοίγει στον κορμό. Η ζωντανή ιστορία αυτού του δέντρου σχετίζεται και με την αφήγηση που παραθέτω πιο κάτω:

Υπάρχει μια θλιβερή ιστορία που συνδέεται με τον πλάτανο, ο οποίος ονομάζεται επίπεδο που κλαίει λόγω των σταγόνων που στάζουν
κάτω από το κοίλωμα του. Σύμφωνα με τη φήμη, κατά τη διάρκεια των ετών που Έλληνες και Τούρκοι ζούσαν μαζί στο Gölyazı, ένας Τούρκος έφηβος που ονομάζονταν Μεχμέτ και μια Ελληνίδα που ονομάζονταν Ελένη ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλον.
Μετά τον Τουρκικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας του 1923, οι ελληνικές οικογένειες έφυγαν για την Ελλάδα με την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Φυσικά, ανάμεσά τους ήταν και η Ελένη και η οικογένειά της. Καθώς οι Έλληνες έφευγαν από το χωριό, ξέσπασε καβγάς μεταξύ του μεγαλύτερου αδελφού της Ελένης και του Μεχμέτ. Ο μεγάλος αδελφός της Ελένης, ο Γιώργης, λέει στον Μεχμέτ ότι η οικογένεια φεύγει και ότι πρέπει να εγκαταλείψει αυτή την αγάπη. Κατά τη διάρκεια του καβγά, ο Γιώργης τραβάει το στιλέτο του και μαχαιρώνει τον Μεχμέτ χρησιμοποιώντας όλη του τη δύναμη... Ο Μεχμέτ καταφέρνει να φτάσει στον πλάτανο, όπου συνήθιζε να συναντά κρυφά την Ελένη, και βρέθηκε κάτω από το κοίλωμα του. Η Ελένη αφήνει την οικογένειά της και κατευθύνεται επίσης προς τον πλάτανο. Όταν φτάνει εκεί, βλέπει τον Μεχμέτ αιμόφυρτο και κρεμιέται από το δέντρο με τη ζώνη από τη μέση του. Φημολογείται ότι από εκείνη την ημέρα, ματωμένα δάκρυα κυλούν από το κοίλωμα του γέρικου πλατάνου καθώς κλαίει για αυτούς τους δύο νέους.

Τέλος, κάτω από την πινακίδα του Πλάτανου που κλαίει, θα δείτε τους στίχους του Mehmet Okatan, ο οποίος έδωσε στο δέντρο το όνομά του.
Αυτές οι σημαντικές γραμμές που έγραψε για το δέντρο, εντυπωσίασαν επίσης πολύ.
«Ένας μεγάλος πλάτανος ξαπλωμένος στο πλάι του με την κούραση της ιστορίας... Ωστόσο, δεν εγκατέλειψε την ελπίδα να ζήσει, αλλά ξάπλωσε, η καρδιά του είναι τόσο καμένη, τα φύλλα του είναι λυπημένα, το εσωτερικό του είναι σχεδόν ματωμένο σαν να είναι διερμηνέας πολέμων, πόνων και τυφλών ερώτων, με έναν κήπο αγάπης, ένα ανθισμένο τριαντάφυλλο πίσω, μια ολόκληρη λίμνη δακρύων μπροστά». (από Τουρκικό site).

Οι λαοί, μπορεί να θέλουν να ζήσουν αρμονικά… αλλά ποιοι τους αφήνουν;

Απολλωνιάδα, 25/9/2024, 14:04
(SAMSUNG SM-A226B κινητό, f/1,8 ** 1/333 ** iso25 ** 5mm)