"Φωτογραφικό Ταξίδι"

Ελληνική Λέσχη Φωτογραφίας

____________________
Μια προσπάθεια να… προσεγγίσω («ιστορικά» και εικαστικά), το σκηνικό της αντίστοιχης προ ημερών ανάρτησης του φίλου μας Σπύρου…

Ο πολύ ωραίος, εποικοδομητικός, ουσιαστικός και ενημερωτικός διάλογος μεταξύ των φίλων μας Γιάννη και Σπύρου, με σταμάτησε και με έκανε να σκεφτώ… τα πολλά «τούνελ» που διαβαίνουμε στη ζωή μας… σαν να είναι μονόδρομοι…

«Οι άνθρωποι συμμορφώνονται και υπακούουν στους κανόνες της ομάδας και στις απαιτήσεις του περιβάλλοντος, ακόμα κι αν αυτές έρχονται σε σύγκρουση με τα βαθύτερα «πιστεύω» και τις επιταγές της συνείδησής τους…»…
ο ορισμός, περίπου…

Ο καθένας που μας υποδεικνύει με τα έργα του και τις πράξεις του (καλλιτέχνης ή όχι), «ειρωνευόμενος» ή «ονειρευόμενος» για τη σωστή υπόδειξή του, με την εποικοδομητική έννοια των όρων, μπορεί και αυτός να ακολουθεί, άθελά του ίσως, υποδείξεις του του «επέβαλλαν» με μαεστρία, οι κανόνες της ομάδας ή κάποιοι άλλοι… και πάει λέγοντας… (Βέβαια, οι καλλιτέχνες δικαιούνται να «ονειρεύονται» και ενίοτε να «ειρωνεύονται», περισσότερο απ' τους άλλους… νομίζω).

Μάλλον είμαστε αιχμάλωτοι ενός «κοινωνικού κομφορμισμού», νομίζοντας κάποιες φορές, ότι τον ξεπερνάμε, αλλά… πάντα κάποιοι θα σκέφτονται και θα φτιάχνουν τις πόρτες και τα τούνελ που πρέπει να διαβούμε και στο τέλος να βρίσκουμε ότι κάπως έτσι έπρεπε να γίνει…

Δίπλα απ’ την κιονοστοιχία που σας δείχνω απ’ το υδραγωγείο του Ιουστινιανού, στην Κωνσταντινούπολη, υπάρχει άλλη, στην οποία, ένας ξύλινος διάδρομος, οδηγεί στις Μέδουσες και μετά στην έξοδο του μνημείου… Είναι ένας διάδρομος, που κάποιοι σκέφτηκαν ότι έπρεπε να κατασκευάσουν, για να εκτεθεί το μνημείο στα μάτια του κόσμου. Ένας διάδρομος, που πρέπει να διαβείς, αν θέλεις να απολαύσεις το μνημείο, χωρίς να μπορείς να στρίψεις, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, μέχρι να φτάσεις στο φως που διακρίνεται στο βάθος και φαίνεται πως έχουν φτάσει και άλλοι πριν από σένα…

Τι θα μπορούσαμε να να ισχυρισθούμε, για να ξεφύγουμε απ’ την πεπατημένη της «ομάδας» … … ...
«Γιατί μου επιβάλλουν αυτή τη διαδρομή;» ή «Καλά που το σκέφτηκαν και μπόρεσα να ξεναγηθώ στο μνημείο»… Κάπως έτσι πιστεύω, πορευόμαστε, γιατί πάντα σε επίπεδο οικογένειας… κοινωνίας… πόλης… κράτους, κάποιος περισσότερο «ελεύθερος» από εμάς, πρέπει να κατευθύνει το σύνολο… Αν αυτός «ονειρεύεται» χωρίς να μας «ειρωνεύεται», οδηγώντας σωστά, τότε προχωράμε όλοι καλά…

Ελπίζω να διατύπωσα σωστά αυτές τις σκέψεις, ελπίζω ακόμα, η φωτογραφία (επεξεργασμένη και κανονική) να ήταν σωστή επιλογή.
Θα ήθελα, να με διαφωτίσουν σ' αυτό τον προβληματισμό, οι καλοί φίλοι που προκάλεσαν την ανάρτηση αυτή, καθώς και όποιου ήθελε να εκφρασθεί πέραν του φωτογραφικού θέματος… Να είστε καλά…

Εννοείται πως η ανάρτηση είναι αφιερωμένη πρωτίστως στον Σπύρο και μετά στον Γιάννη…

Κωνσταντινούπολη, 2 Ιουλίου 2011
(Canon EOS 7D * EF 24-105 1:4L IS USM ** f/4 ** 1/25 ** iso1000 ** -0,7ev ** 24mm).

Προβολές: 30

Άλµπουµ: ΑΝΑΖΗΤΏΝΤΑΣ...
Αγαπημένο 2 ατόμων

Σχόλιο

Πρέπει να είστε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι" για να προσθέσετε σχόλια!

Γίνετε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι"

Σχόλιο από τον/την ΓΙΏΡΓΟΣ ΑΓΓΈΛΗΣ στις 26 Ιούλιος 2023 στις 7:36

Σας ευχαριστώ πολύ! 

Ιδιαίτερα θερμές ευχαριστίες στους φίλους Σπύρο και Γιάννη!  Να είστε όλοι καλά...

Γιάννη,  εύχομαι η δικαστική εξέλιξη,  να είναι ευνοϊκή...

Σχόλιο από τον/την Χρήστος Μαρούλης στις 12 Ιούλιος 2023 στις 12:07

Πολύ όμορφη λήψη και εκδοχή αυτής!  Εξαιρετική ανάρτηση και αφιέρωση, Γιώργο!  Θαυμάσιος ο διάλογος που αναπτύχθηκε!  Στα αγαπημένα!

Σχόλιο από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ στις 11 Ιούλιος 2023 στις 22:37

Κατ' αρχάς, Γιώργο, θερμές ευχαριστίες για την αφιέρωση και την τιμή να έχεις μελετήσει τον διάλογό μας με τον Σπύρο και να έχεις χτίσει τόσο σοφά το δικό σου σκεπτικό συνοδευόμενο από το αξιοθέατο θέμα σου και την αξιοθαύμαστη λήψη σου!! [Στα αγαπημένα]

Στο θέμα του κομφορμισμού τώρα: Αγαπητοί φίλοι, Γιώργο και Σπύρο, δυστυχώς με βρίσκετε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για τον όποιο... κομφορμισμό ή αντικομφορμισμό με απειλεί και μαζί με μένα χιλιάδες κατοίκους της πόλης όπου ζω, καθώς αγωνίζομαι με σκιαμαχία (μεθαύριο και στο δικαστήριο με ασφαλιστικά μέτρα, χαμένα -φοβάμαι- εκ των προτέρων!) εναντίον κολοσσών της κινητής τηλεφωνίας, που έστησαν μια κεραία μαμμούθ 50 μέτρων ελάχιστα μέτρα από τα σπίτια μας, από παιδικούς σταθμούς, οίκο ευγηρίας κ.λπ. στο κέντρο της πόλης!!

Κατανοείτε, φαντάζομαι, ότι τρέχοντας για όλο αυτό, δεν έχω τη διαύγεια να παρέμβω πολύ εποικοδομητικά στον τόσο μεστό διάλογό σας/μας. Επιτρέψτε μου, ωστόσο, να παραθέσω 2 παραγράφους από πρόσφατο δοκίμιό μου στο περιοδικό "Κυπριακή Μαρτυρία", που το θέμα του τεύχους ήταν ακριβώς ο Προσωπισμός (και κατ' επέκταση η αντοχή του στην ισοπέδωση της προσωπικότητας από πανίσχυρους μηχανισμούς)!

Ζητώ συγγνώμη για το πολυτονικό που χρησιμοποιώ, αλλά και για την κατάχρηση χώρου (και bytes) από το Φ.Τ.:

[...] Πῶς, λοιπόν, τό Πρόσωπο νά ἀντεπεξέλθει ἤ ἔστω ἁπλῶς νά ἀμυνθεῖ ἐρχόμενο καθημερινά ἀντι-μέτωπο μέ τόσα μέτωπα –ἀπό μεγαλέμπορους ὅπλων καί ὑπερόπλων μέχρι φαραωνικά οἰκονομικά τράστ καί ἀπό ὑπερφίαλους ἤ καί ἀνισόρροπους πολιτικούς ἡγέτες μέχρι… ἄθεους καί μισάνθρωπους ἀγιατολάχ καί πατριάρχες; Ὅπως εἶναι αὐτονόητο, τό εὔκολο καταφύγιο μά καί τόν βολικό ὑπεύθυνο, πού οἱ πάντες ἐπικαλοῦνται, ἀλλά ἐλάχιστοι τόν ἐκτιμοῦν πραγματικά, τόν σέβονται και τόν στηρίζουν ἔμπρακτα, ἀποτελεῖ ἡ Παιδεία. Γιά ὁτιδήποτε στραβό καί ἀνάποδο, ὅλοι ἔχουμε στά χείλη (ὄχι καί στόν ἐγκέφαλο) τό σλόγκαν «εἶναι θέμα παιδείας», ἐννοώντας βέβαια τήν ἐκπαίδευση, ἀφοῦ αὐτό μᾶς βολεύει, βγάζοντας ἔντεχνα ἀπό τό κάδρο τῶν εὐθυνῶν τούς ἑαυτούς μας ὡς γονεῖς, ὡς πολίτες, ὡς ψηφοφόρους, ὡς καταναλωτές, ὡς τηλεθεατές, ὡς χρῆστες τοῦ διαδικτύου, ὡς ὁδηγούς, ὡς μέλη μιᾶς Ἐκκλησίας ἤ μιᾶς ὀργάνωσης, ὡς ὀπαδούς μιᾶς ὁμάδας, ὡς διαχειριστές τῶν φυσικῶν πόρων, ἐν γένει ὡς πρότυπο καί γιά τούς γύρω μας, μικρούς ἀλλά καί μεγάλους.

[...]  Μιλᾶμε ἀκόμη γιά ‘Υπερεγώ στίς μέρες μας; Οἱ μόνοι κανόνες (τά «πρέπει» καί τά «μή») πού τήρησαν ἐσχάτως κατά συντριπτική πλειονότητα μαθητές καί ἐκπαιδευτικοί παγκοσμίως ἦταν τά μέτρα κατά τοῦ covid-19 στό σχολικό περιβάλλον. Κατά τά ἄλλα, ἡ κυρίαρχη ἰδεολογία τῶν σύγχρονων  ψυχοπαιδαγωγικῶν ἐπιστημῶν δίνει εὐλαβικά ἕως ἐπιτακτικά προτεραιότητα στά «θέλω» τόσο τοῦ παιδιοῦ ὅσο ὅμως καί τοῦ γονέα καί κάθε ἄλλου ἀτόμου (διότι ἔτσι δέν τό λές «πρόσωπο»), πολλῷ δέ μᾶλλον ἐπειδή ἀκριβῶς καί ἡ πανδημία ἄφησε βαθύ καί βαρύ τό ἀποτύπωμά της στόν ψυχισμό ὅλων μας, πρωτίστως ὅμως τῶν παιδιῶν. Τήν ἴδια στιγμή, ἀκούγονται καί τά τσιτάτα «βάλτε ὅρια»! Κάπου ἐκεῖ ὅμως μπερδεύονται γιά τά καλά τά πράγματα στήν ἐνάσκηση τῆς παιδείας καί οἱ θεσμοί παρακολουθοῦν ἀμήχανοι τό Ἐγώ καί τό Προεγώ νά κάνουν… πάρτυ. [...]

Προσθέτω, για τη δική μας συζήτηση, που αφορά στενότερα τον ρόλο της Τέχνης ως προς τον κομφορμισμό, ότι ασφαλώς αυτή λειτουργεί πολύ πιο ελεύθερα από την Εκπαίδευση (βλ. The Wall), αλλά πάντως αποτελεί φορέα Παιδείας, άρα επηρεάζει θετικά ή αρνητικά τα πρόσωπα και σε πολλές περιπτώσεις τα καθιστά άβουλα άτομα και μέρος των μαζών μέχρις εξοντώσεως ενίοτε -ψυχικής, πνευματικής και σωματικής...
Σας ευχαριστώ θερμά και πάλι!

Σχόλιο από τον/την ΓΙΏΡΓΟΣ ΑΓΓΈΛΗΣ στις 11 Ιούλιος 2023 στις 13:38

Φίλε Σπύρο,
Συμφωνώ, η τέχνη αρκετές φορές μπορεί και εκφράζεται ελεύθερα, αν και πολλές φορές αυτή την ελευθερία οι περισσότεροι, δεν την αντιλαμβάνονται… κάτι ακαθόριστες γραμμές ή μορφές σε κάποιο πίνακα… ίσως κάποια παράξενα σχήματα στα αγάλματα… κάποιες δυσνόητες λέξεις στα κείμενα… σε κατευθύνουν να προτιμήσεις και να θαυμάσεις τα έργα που μοιάζουν με την πραγματικότητα του κόσμου… Μπορεί να διακρίνει κανείς εδώ και μια έλλειψη παιδείας στους πολλούς, γιατί σίγουρα (;), ο καλλιτέχνης κάτι θέλει να εκφράσει…
Απ’ την άλλη, η σκέψη και η φαντασία, μπορεί να σε οδηγήσουν σε σημαντικό βαθμό ατομικής ελευθερίας, που εκεί μπορεί να μην έχεις το τίμημα της… ανασφάλειας… της αποξένωσης… της μοναξιάς… της έλλειψης ανέσεων… Μετά όμως αφυπνίζεσαι εγκλωβισμένος και πάλι μπροστά ή μέσα σε κάποιο τούνελ της συντριπτικής πλειονότητας…
Θυμάμαι για πόσα πολλά χρόνια, ¨βλέπαμε" ένα φως στην άκρη του τούνελ...    Μακάρι λοιπόν να ΜΠΟΡΟΎΜΕ να ΔΟΎΜΕ την ΆΚΡΗ και ευχή, να τη ζήσουμε και να έχει διάρκεια πολύ μεγαλύτερη απ’ το ΤΟΎΝΕΛ… Ευχαριστώ πολύ που τα είπαμε…
Η λουλακί εκδοχή της εικόνας, έγινε γιατί έτσι νόμισα πως προσέγγιζα την εικόνα της δικής σου ανάρτησης και όχι γιατί ήθελα να δείξω κάποια απαισιοδοξία… σαφώς η πραγματική εκδοχή είναι καλύτερη…

Σχόλιο από τον/την Σπύρος Ζαφειρατος στις 10 Ιούλιος 2023 στις 23:17

Αγαπητέ Γιώργο. Σε ευχαριστώ ιδιαίτερα για τα καλά σου λόγια και βεβαίως για την αφιέρωσή σου. 
Δεν θα διαφωνήσω με τις σκέψεις σου παρότι διακρίνω λίγη πίκρα και απαισιοδοξία στον τρόπο που παρουσιάζεις το θέμα. Αν το δούμε όμως λίγο πιο ψυχρά δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές. Είτε βγαίνεις εκτός grid (κοινωνικού ιστού), είτε, πράγμα που κάνει η συντριπτική πλειονότητα, θα περάσεις από τα τούνελ. Στην πρώτη περίπτωση έχεις έναν σημαντικό βαθμό ατομικής ελευθερίας , αλλά το πληρώνεις με ανασφάλεια, αποξένωση, μοναξιά, έλλειψη ανέσεων κλπ. Έτσι αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που δεν θα δεις ποτέ (παραφράζοντας τον Καβάφη), δηλαδή δεν θα δεις το μνημείο για να απαντήσω στο ερωτημά σου. Δρόμος δύσκολος που ελάχιστοι τον ακολουθούν. Από την άλλη μεριά έχεις το τούνελ που σχεδόν όλοι ακολουθούν. Εδώ τα έχεις σχεδόν όλα εκτός από πολύ ελευθερία και κίνδυνο υφαρπαγής της προσωπικοτητάς σου που οδηγεί σε αλλοτρίωση. Το τούνελ λοιπόν θα το περάσουμε, κάπως όμως πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα δυο πιο πάνω θέματα.  Ο περιορισμός της ελευθερίας είναι δυσεπίλυτο ζήτημα λόγω συνωστισμού.Ξέρουμε ότι η ελευθερία του ενός φτάνει μέχρι εκεί που αγγίζει και ενοχλεί την ελευθερία του άλλου. Άρα λόγω συνωστισμού ο περιορισμός είναι αναπόφευκτος. Συνεπώς μας μένει να αναζητήσουμε το υπόλοιπο της ελευθερίας μας στην τέχνη, στην οποιαδήποτε τέχνη (είτε διακωμωδώντας είτε διαμαρτυρόμενη είτε επαναστατικη είτε τραγική με οποιοδήποτε εκφραστικό μέσο , λόγος, χρώμα, φως ήχος κίνηση κλπ). 
Η αποφυγή της αλλοτρίωσης τώρα έχει να κάνει με την διατήρηση της προσωπικότητας και την πίστη και διαφύλαξη των αξιών  που με την σειρά του έχει να κάνει με την οικογενειακή κατάρτιση και την παιδεία (εκπαίδευση) όπως πολύ σωστά έθεσε ο Γιάννης. Όλα αυτά για να φτάσουμε στην άκρη αλώβητοι. 
Το σημαντικό, να ΜΠΟΡΟΥΜΕ να ΔΟΥΜΕ την ΑΚΡΗ. Γιατί όπως είπα στην ανάρτηση μου δίχως το τέλος δηλ. Την κουκκίδα υπάρχει χάος και αυτό είναι ασύμβατο και δολοφονικό για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του Γιάννη.

Η κουκκίδα λοιπόν πάντα υπάρχει και πρέπει να την βλέπουμε συνεχώς στην πορεία μας.

Αυτα και συγχωρέστε μου την φλυαρία. Δεν θα ξανασυμβεί. Επίσης συγχωρέστε μου την ολίγον έως πολύ τεχνοκρατική αντιμετώπιση λόγω του τεχνικού προσανατολισμού μου.

 Οι λήψεις και οι δυο πολύ καλές που απεικονίζουν τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα η μεν λουλακί είναι απαισιόδοξη η δε ζεστή δεύτερη την αισιόδοξη.

Σχόλιο από τον/την Ανδρέας Πολάκις στις 10 Ιούλιος 2023 στις 23:12

Πολύ καλή και όμορφη λήψη και επεξεργασία!!!

Κι εγώ θα ψηφίσω τα ζεστά χρώματα...

Σχόλιο από τον/την ΔΙΟΝΥΣΗΣ στις 10 Ιούλιος 2023 στις 21:03

Πολύ όμορφη λήψη, επεξεργασία και αφιέρωση Γιώργο.

Σχόλιο από τον/την ΤΣΕΚΕΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ στις 10 Ιούλιος 2023 στις 20:50

Πολύ καλή η αφιέρωσή σου Γιώργο καθώς και πολύ καλό σχόλιο ....

Και εμένα η κάτω μου αρέσει περισσότερο Γιώργο... 

Σχόλιο από τον/την ΒΑΣΙΛΗΣ . Λ στις 10 Ιούλιος 2023 στις 20:06

Πολύ καλή λήψη , επεξεργασία, σχόλιο , αφιέρωση και θέμα Γιώργο !!!

Νομίζω το ζεστό κίτρινο της πήγαινε περισσότερο φίλε...

Χορηγοί

ΠΟΙΟΤΙΚΕΣ ΕΚΤΥΠΩΣΕΙΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ ΠΟΥ ΑΠΟΣΤΕΛΛΟΥΜΕ ΣΕ
ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τηλ. 2321085880
PhotoSTAR.gr


ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΦΟΥΡΝΟΣ

Γυναικεία - Ανδρικά Υποδήματα

tsoumpas.gr

Γενέθλια

Δεν υπάρχουν γενέθλια σήμερα

© 2024   Created by G.D.Christoloukas.   Με την υποστήριξη του

Διακριτικά  |  Αναφορά προβλήματος  |  Όροι χρήσης