Η βιλίτσα τού μεσολογγίτη ψαρά

Πελάδες, οι ταπεινές καλύβες των ψαράδων

ΕKEI ΣTHN επιπεδη απεραντοσύνη της «λίμνης της μεγάλης και της ήρεμης», όπως ονόμαζε ο K. Παλαμάς τη λιμνοθάλασσα του Mεσολογγίου, η γραμμή του ορίζοντα διακοπτόταν εδώ και εκεί από κάποιες μικρές «κουκκίδες» που δεν ήταν φυσικά αντικείμενα, αλλά ανθρώπινες κατασκευές. Hταν οι πελάδες, οι μικρές ταπεινές καλύβες των ψαράδων, απαραίτητα λειτουργικά στοιχεία της παραδοσιακής αλιευτικής ιεροτελεστίας. Ηταν τα ζωτικά καταλύματα που προστάτευαν τους φτωχούς εργάτες της λιμνοθάλασσας από τα απροσδόκητα μπουρίνια, που τους μάζευαν σε μικρές και μεγάλες παρέες για περιστασιακές ουζοκατανύξεις κατά τις κρύες χειμωνιάτικες βραδιές, που τους πρόσφεραν ένα αχυρένιο στρώμα και μερικές ώρες ύπνο και ξεκούραση ενδιάμεσα στην αλιευτική τους βάρδια.
Oι πελάδες φτιάχνονταν άλλοτε μεμονωμένες και άλλοτε σε ομάδα, σε στρατηγικά σημεία της λιμνοθάλασσας, εκεί όπου θα υπηρετούσαν καλύτερα τους παραπάνω σκοπούς. Τα υλικά δόμησης ήταν αυτά που πρόσφερε το τοπικό φυσικό περιβάλλον. Πάσσαλοι από φτελιές και στηρίγματα από αλμυρίκια. Σκελετοί τοιχοποιίας από χοντρό καλάμι και δέσιμο με μάτσα από φλούδι (ψαθί). Επένδυση τοίχων και οροφής και πάλι από πλεξάνες ψαθιού και ψιλού αγριοκάλαμου.

Oλες πάνω σε κάνναβο από κάθετους πασσάλους χωμένους βαθιά στη μαλακή οργανική λάσπη, για να μοιράζεται το βάρος. Η ίδια μηχανική πρακτική χρησιμοποιείται έως σήμερα σε όλα τα μεγάλα έργα που ακουμπούν στον βυθό, όπως και στη σύγχρονη γέφυρα Ρίου - Αντίρριου, της οποίας οι πυλώνες πατούν πάνω σε ένα «δάσος» στύλων σκυροδέματος βυθισμένων στον πυθμένα.
Οι πελάδες, λοιπόν, της λιμνοθάλασσας ήταν κομψοτεχνήματα μηχανικής και αρχιτεκτονικής που πρόσφεραν όλες τις απαραίτητες ανέσεις. Πολύ λειτουργικές, εξασφάλιζαν ζεστασιά τον χειμώνα και δροσερή σκίαση το καλοκαίρι. Δεμένες άρρηκτα με το επίπεδο τοπίο, δύσκολα ξεχώριζαν αν βρίσκονταν στον όχθο κάποιας νησίδας που είχε πάνω της αρκετή βλάστηση. Στήνονταν συνήθως στους όχθους για να πιάνει εκεί αμέσως η γαΐτα (βάρκα της λιμνοθάλασσας χωρίς καρίνα). Καμιά φορά η πελάδα επεκτείνονταν στο πλάι για να στεγάζεται και η γαΐτα. Υπέροχα καταλύματα φτιαγμένα με το «τίποτα», δηλαδή, με μόνη δαπάνη τον ιδρώτα των ψαράδων και την παραδοσιακή μαστορική ευφυΐα.

Aπό καλύβες... «βιλίτσες»

Σήμερα ελάχιστες είναι οι πελάδες που φιάχνονται με τον παραδοσιακό τρόπο. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι δεν κατασκευάζονται για να εξυπηρετήσουν την ψαροσύνη (παραδοσιακή αλιεία), αλλά άλλες, όχι ευχάριστες για το περιβάλλον και τη διατήρησή του, επιδιώξεις. Δυστυχώς, όλες οι καλύβες στην περιοχή της Τουρλίδας φτιάχτηκαν δήθεν ως εξοχικές «βιλίτσες» Μεσολογγιτών, και λέω δήθεν γιατί πολλές από αυτές περιβάλλονται και από φράχτες που οριοθετούν καταπατημένα οικόπεδα. Eτσι, εκτός από τον πασσαλόμπηχτο κάνναβο της βάσης, η υπόλοιπη καλύβα έχει τη μορφή ενός λυόμενου με «ραμποτέ» επένδυση και σκεπή από «ελενίτ» ή κεραμίδι.