Κάποτε θα ξανάρθω (2)

.
Η Ζωοδόχος Πηγή της προηγούμενης ανάρτησής μου συμπίπτει φέτος και με τη μαύρη επέτειο της 21ης. Αφού θυμίσω ότι και ο Τάσος Λειβαδίτης -όπως και πολλοί άλλοι διανοούμενοι και καλλιτέχνες- κυνηγήθηκε από τη χούντα, παραθέτω πάλι τους στίχους της χθεσινής φωτογραφίας, με το μελισσάκι εδώ να καταφθάνει στον ασφόδελο:
Kάποτε θα ξανάρθω. Eίμαι ο μόνος κληρονόμος.
Kι η κατοικία μου είναι παντού όπου κοιτώ.

Για να συνεχίσω με το πασίγνωστο ΠΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ του Νίκου Γκάτσου, το οποίο συνάδει τέλεια και με τη Ζωοδόχο Πηγή. Σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι, είχε κυκλοφορήσει σε δίσκο το 1965. Απαγορεύθηκε το 1967 (!) και κυκλοφόρησε πάλι αργότερα, με άλλους στίχους:

Πάει ο καιρός, πάει ο καιρός
που ήταν ο κόσμος δροσερός
και κάθε αυγή ξεκινούσε μια πηγή
για να ποτίσει όλη τη γη

Ήρθανε νύχτες και βροχές
και χειμωνιάσαν οι ψυχές
και στο βαθύ το σκοτάδι έχει σταθεί
ένα παιδί να ζεσταθεί

Τώρα το δάκρυ κυλάει στο χώμα, και πέρα απ’ το βοριά
ένα καράβι ρωτάει ακόμα πού θα βρει στεριά
Πάει ο καιρός...

ΑΚΟΥΤΕ ΤΟ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ: