{Διεισδυτικοί ιεροκύρηκες}

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Δεν μπορούσα να μην αφιερώσω μια ανάρτηση στα πολυαγαπημένα μου δέντρα, με όλα αυτά που ζούμε εδώ και λίγες μέρες! Το κείμενο που θα βρείτε αν θέλετε ολόκληρο στο link, αναφέρεται στην κοπή του δέντρου και τι μπορείς να ανακαλύψεις για τη ζωή του. Θα διαπιστώσετε ότι δεν αναφέρεται καθόλου στο τι συμβαίνει όταν αυτό καίγεται. Προφανώς γιατί τότε δεν πεθαίνει μόνο το ίδιο αλλά και εμείς. Όσο ο άνθρωπος δεν προστατεύει τον ίδιο τον τόπο κατοικίας του , την ανάσα του και το οξυγόνο του, αυτή την καταστροφή θα την βιώνει συνεχώς ώσπου να καταστραφεί και ο ίδιος ολοσχερώς! Κάπου είχα διαβάσει ένα ινδιάνικο ρητό που έλεγε:“Όταν το τελευταίο δέντρο θα έχει κοπεί, όταν τα ποτάμια θα έχουν μολυνθεί, όταν τα ψάρια της θάλασσας θα είναι νεκρά, τότε ο άνθρωπος θα καταλάβει ότι τα χρήματα δεν τρώγονται”.




Για μένα τα δέντρα υπήρξαν πάντα οι πιο διεισδυτικοί ιεροκήρυκες. Τα σέβομαι όταν ζουν σε οικογένειες και φυλές, σε δάση και άλση. Και ακόμη περισσότερο τα σέβομαι όταν στέκονται μόνα τους. Είναι σαν τα μοναχικά άτομα. Όχι σαν τους ερημίτες που έχουν αποσυρθεί μακριά για να κρύψουν κάποια αδυναμία τους , αλλά σαν τα υπέροχα μοναχικά άτομα, όπως ήταν ο Μπετόβεν και ο Νίτσε.
Στα ψηλά κλαδιά τους θροΐζει ο κόσμος, ενώ οι ρίζες τους αναπαύονται στο άπειρο. Όμως δεν χάνουν τον εαυτό τους, παλεύουν με όλη τους τη δύναμη για ένα και μόνο πράγμα: να εκπληρώσουν τις ανάγκες τους σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους, να δημιουργήσουν το δικό τους σχηματισμό, να εκπροσωπήσουν τους εαυτούς τους. Τίποτα δεν είναι πιο ιερό, τίποτα δεν είναι πιο υποδειγματικό από ένα όμορφο και δυνατό δέντρο. Όταν ένα δέντρο κόβεται και αποκαλύπτεται η θανατηφόρος πληγή του, μπορεί κανείς να διαβάσει όλη την ιστορία του στο φωτεινό δίσκο του κορμού του: στα δαχτυλίδια του φαίνονται τα χρόνια του, ενώ στα σημάδια του φαίνονται ο αγώνας, τα δεινά , όλες οι ασθένειες, η ευτυχία και η ευημερία, τα δύσκολα χρόνια αλλά και τα ωραία, οι επιθέσεις που άντεξε, οι καταιγίδες που έχει υπομείνει. Και κάθε νέο παιδί του χωριού σίγουρα γνωρίζει ότι το σκληρότερο και το πιο ευγενές ξύλο είναι αυτό που έχει στενότερα δαχτυλίδια, κι ότι εκεί ψηλά στα βουνά και μέσα στο συνεχή κίνδυνο αναπτύσσεται το πιο άφθαρτο, το ισχυρότερο, το ιδανικό δέντρο.


https://www.cypsychotherapy.com/post/%CE%B4%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B1-%CF%83%CE%BA%CE%AD%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B1-hermann-hesse