Τοῦ Γιάννη τὸ Χριστὸς Ἀνέστη

.
Χρόνια Πολλά! Με την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, φτάσαμε στα μισά της Σαρακοστής. Η δύσκολη έως αδύνατη λήψη από το αναλόγιο στο απόλυτο σκότος του Όρθρου (Μονή Δοχειαρίου, 9-5-13)
____________________________________

«Τὸ Χριστὸς Ἀνέστη τοῦ Γιάννη» (1914)
[…]
Ὤχ, Θέ μου, τί νὰ εἶναι; εἶπε τὸ Μαλαμώ. Ἔλα, Πολύζο, νὰ ἰδῇς καὶ ν᾿ ἀκούσῃς. Ἡ πόρτα εἶναι κλειδωμένη ἀπὸ μέσα.
Ἐπλησίασεν ὁ ἄνθρωπος, ἔκρουσεν, ὤθησεν ἰσχυρῶς. Εἰς μάτην. Ἡ θύρα ἦτο πράγματι μανδαλωμένη.
– Τί πειρασμὸς εἶναι αὐτός; ἔκραξε τὸ Μαλαμώ, συνάπτουσα τὰς χεῖρας. Τὰ σανίδια λείπουν ἀπ᾿ ἔξω, ἡ πόρτα τῆς ἐκκλησιᾶς κλειδωμένη, κι οὐρλιάσματα ἄχαρα ἀκούονται μέσα. Τί νά ᾽ν᾿ αὐτό; Μπαίνουν τάχα καὶ στὶς ἐκκλησιὲς πειρασμικὰ πράγματα;
Ἀπ᾿ ὅλον τὸν ἀκατάληπτον βόμβον τοῦ ἤχου τοῦ ἀκουομένου, ἡ ἀκοή των αἴφνης διέκρινε δὶς ἢ τρὶς τὰς λέξεις: «Χριστὸς Ἀνέστη».
– Χριστὸς Ἀνέστη, ἐπανέλαβεν ἡ Μαλαμώ. Κι ἀκόμα τώρα πέρασε τὸ μεσοσαράκοστο.
Ἦτο τῷ ὄντι Σάββατον τῆς Δ´ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν. […]
Ὁ Γιάννης εἶχεν ἀνάψει στὰ μανάλια ὅλα τ᾿ἀπόκηρα, ὅσα εἶχεν εὑρεῖ ἐκεῖ, εἶχε χύσει τὸ λάδι ἀπὸ τὰ κανδήλια, εἶχε κενώσει ὅλον τὸ λαδικόν, ποὺ ηὗρεν εἰς τὸ ἑρμάρι τῆς βορειοδυτικῆς γωνίας, καὶ εἶχε κατορθώσει νὰ τ’ ἀνάψῃ ὡς
πυροφάνι μόνον δύο κανδήλια ἐκ τῶν ἑπτὰ ἢ ὀκτὼ τῶν πρὸ τοῦ Τέμπλου καὶ τοῦ προσκυνηταρίου, καὶ ηὐφραίνετο ψάλλων τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη», ὅπως αὐτὸς ἤξευρεν. Εἶχε βαρεθῆ τὴν Σαρακοστήν, ἐπόθει τὸ Πάσχα, καὶ ἤρχισε νὰ τὸ προεορτάζῃ.

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ, Η ΦΙΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΕΧΕΙ ΣΥΝΘΕΣΕΙ ΠΟΙΗΜΑ:

Τοῦ Γιάννη τὸ Χριστὸς Ἀνέστη

Δὲν εἶν’ ἀλλόδοξος διαβάτης
στῆς φύσης τὴν τρανὴ γιορτὴ
αὐτὸς ὁ βιαστικὸς ὁ ψάλτης
μὲ τὴν παράταιρη φωνή.

Τοῦ Γιάννη τὸ Χριστὸς Ἀνέστη
στὴ μέση τῆς Σαρακοστῆς
ἄσπρο σπιτάκι ἀπ’ ἀσβέστη
σὲ τούτη δῶ τὴ μαύρη γῆς.

Πάνω του ἀγράμπελη μεθάει
κι ὁ βιαστικὸς ἀφοῦ σταθεῖ
πάλι τὸ δρόμο του τραβάει
μὲ ἰσοκράτη ἕνα κλωνί.

Ἀλαφροΐσκιωτο τὸν λένε
ποὺ στὰ ξωκκλήσια τριγυρνᾶ
γελοῦν τὰ μάτια του, δὲν κλαῖνε
μὲ τ’ ἀποκέρια φῶς κερνᾶ.

Τοῦ Γιάννη τὸ Χριστὸς Ἀνέστη
στὸ μεσοστράτι τῆς ζωῆς
ἄσπρο σπιτάκι ἀπ’ ἀσβέστη
σὲ τούτη δῶ τὴ μαύρη γῆς.

Πάνω του ἀγράμπελη μεθάει
κι ὁ γνωστικὸς ἀφοῦ σταθεῖ
πάλι τὸ δρόμο του τραβάει
μὲ ἰσοκράτη ἕνα κλωνί.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΚΚΙΝΟΥ, Σπάρτη 2011
.