{Καλύτερα ένα αστέρι παρά μια λάμπα}

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Θα σας πω εδώ κι ένα μύθο (μακρόσυρτος) και όποιος δεν βαριέται και έχει χρόνο τον διαβάζει.
Μία νεαρή πεταλούδα εκεί που πετούσε ανάλαφρα κάποιο απόγευμα, είδε ένα αστέρι και το ερωτεύτηκε παράφορα. Αναστατωμένη γύρισε σπίτι, λαχταρώντας να πει στην μητέρα της ότι είχε ανακαλύψει τι θα πει αγάπη.
_Ανοησίες! Ήταν η ψυχρή απάντηση που εισέπραξε, "τα αστέρια δεν έγιναν για να πετάνε οι πεταλούδες γύρω τους". Για βρες καλύτερα καμιά κολώνα ή κανένα αμπαζούρ για να ερωτευτείς, ήταν η ψυχρή απάντηση. Για κάτι τέτοιο δημιουργηθήκαμε. Απογοητευμένη η πεταλούδα αγνόησε το σχόλιο της μητέρας της και άφησε τον εαυτό της να απολαμβάνει την ανακάλυψη: "Θαυμάσιο πράγμα να μπορείς να ονειρεύεσαι". Την επομένη βραδιά το αστέρι βρισκόταν στην ίδια θέση και η πεταλούδα αποφάσισε να ανέβει ως τον ουρανό, να πετάξει γύρω από εκείνο το ακτινοβόλο φως και να εκδηλώσει την αγάπη της. Δυσκολεύτηκε να ξεπεράσει το συνηθισμένο της ύψος, κατάφερε όμως να πετάξει μερικά μέτρα πιο ψηλά από το κανονικό της. Αποφάσισε ότι με λίγα μέτρα προόδου καθημερινά, στο τέλος θα έφτανε στο αστέρι. Εφοπλίστηκε λοιπόν με υπομονή και ξεκίνησε την προσπάθεια να καλύψει την απόσταση που τη χώριζε από την αγάπη της. Περίμενε με λαχτάρα να πέσει το σκοτάδι και μόλις διέκρινε τις πρώτες ακτίνες του αστεριού χτύπησε ανυπόμονα τα φτερά της προς τον ουρανό. Η μητέρα της δεν συγκρατούσε το θυμό της. Είμαι πολύ απογοητευμένη από την κόρη μου, έλεγε, όλες οι αδελφές, ξαδέλφες και ανιψιές της, απέκτησαν ήδη ωραία εγκαύματα στα φτερά τους από τις λάμπες. Μόνο η θερμότητα μία λάμπας μπορεί να θερμάνει την καρδιά μιας πεταλούδας. Θα 'πρεπε να εγκαταλείψεις αυτά τα άσκοπα όνειρα και να βρεις μία εφικτή αγάπη. Θυμωμένη επειδή κανένας δε σεβόταν τα αισθήματα της η νεαρή πεταλούδα αποφάσισε να εγκαταλείψει το σπίτι της, αν και ενδόμυχα παραδεχόταν όπως γίνεται συνήθως ότι η μητέρα της είχε δίκιο. Για ένα διάστημα προσπάθησε να ξεχάσει το αστέρι και να ερωτευτεί το φως των αμπαζούρ των πολυτελών σπιτιών, το φωτισμό που τόνιζε τα χρώματα των θαυμάσιων πινάκων, τη φλόγα των κεριών που ανάβουν στους πιο ωραίους ναούς του κόσμου. Η καρδιά της όμως δεν μπορούσε να ξεχάσει το αστέρι. Αφού διαπίστωσε πως η ζωή της χωρίς την αληθινή αγάπη δεν είχε κανένα νόημα, αποφάσισε να ξαναπάρει το δρόμο της προς τον ουρανό. Κάθε νύχτα προσπαθούσε να πετάει όσο το δυνατόν ψηλότερα. Τα χαράματα όμως, το σώμα της ήταν παγωμένο και η ψυχή της γεμάτη θλίψη. Στο μεταξύ, όσο μεγάλωνε, πρόσεχε όλο και περισσότερο τι διαδραματίζονταν γύρω της. Από εκεί ψηλά διέκρινε τις φωτισμένες πόλεις, όπου προφανώς οι ξαδέλφες, αδελφές ,ανιψιές της, ήδη είχαν βρει την αγάπη. Έβλεπε τα χιονισμένα βουνά, τους ωκεανούς. Η πεταλούδα ερωτεύτηκε τότε ακόμα πιο πολύ το αστέρι της, γιατί την ωθούσε να αγναντεύει έναν τόσο πλούσιο και ωραίο κόσμο. Είχε περάσει καιρός και μία μέρα αποφάσισε να επιστρέψει σπίτι. Τότε έμαθε από τους γείτονες ότι η μητέρα, οι αδερφές, οι ξαδέρφες αλλά και όλες οι πεταλούδες που είχε γνωρίσει, είχαν ήδη πεθάνει στις λάμπες και στις φλόγες των κεριών και ότι είχαν καταστραφεί από την αγάπη που θεωρούσαν εύκολη. Η πεταλούδα αν και ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει στο αστέρι της, έζησε πολλά χρόνια και κάθε βράδυ ανακάλυπτε κάτι διαφορετικό και ενδιαφέρον, συμπεραίνοντας ότι : Καμιά φορά οι ανέφικτες αγάπες προσφέρουν πιο πολλές χαρές και απολαύσεις απ΄ τις εφικτές .

Πηγή από το διαδίκτυο