φραγμιτες

Η αρνηση της ελξης καθε ιδεας ουτοπικης...
μοιαζει με Φαρο ακρωτηριού που σωζει και την βιγλα
μα οχι τις ξερες της στροφης...
Μια της ερημου οαση με χαρουπιες
κι ενα πηγαδι , μα βαθυ πολλες δεκαδες μετρα
κρυσταλλινο ειναι το νερο μα διχως σχοινι η σιγλα

Κινουμενο συνορο ο οριζοντας , μα σαν επαναπαυεσαι στενευει
νομιζεις πως πλαταινει , μα ισα την αυρα σου αληθευει...
Συμπεριελαβε λοιπον καπου το αινιγμα , το πειραμα
την περιπετεια και τοτε ο Κοσμος σου θα διαστελλεται με αίτια.
Δεν ειναι αγωνας αναμεσα στης ζωης την σταση
κι αντιληψεων υπαρξης , μια και ποτε δεν αφανιζεται...
ουτε ειναι αγωνας που κυριαρχεις , μια και ποτε δεν υποτασσεται...

Προχωρα λοιπον με τ' ονειρο και μαθε το μηδεν να ζει
τ' απολυτο , σαν κατακτησεις ... σαν ζυγιστεις ...
τις Συμπληγαδες σαν περασεις - μι' ανασα Χρονος- μην ντραπεις
δεν φταις για τους ξεσκεπαστους που αφηνει η πολιτεια
μα παλι...συνεργοι δεν ειμαστε;... Σωκρατικη ειρωνεια
μ' απαντηση που σε κοιτα απ' την αρχη...