Δεν ξεχνώ...

Σχόλιο

Σχόλιο από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ στις 22 Νοέμβριος 2016 στις 21:51

Φίλη και φίλε, να είστε καλά! Ευχαριστίες για τα σχόλιά σας και την αγωνία σας!

Σχόλιο από τον/την DG (Δημήτρης) στις 22 Νοέμβριος 2016 στις 17:47

Πολύ καλή ανάρτηση, ναι, δεν πρέπει να ξεχνάμε!

Σχόλιο από τον/την Angel P στις 22 Νοέμβριος 2016 στις 17:18

Ευαίσθητη ανάρτηση .. επιβάλλεται να θυμόμαστε ... ακόμα και όσοι δεν τα ζήσαμε αλλά είμαστε υποψιασμένοι του τι σημαίνουν αυτά τα γεγονότα , ζώντας παρόμοιες σκλαβιές!

Θαυμάσιοι και οι σχολιασμοί!

Σχόλιο από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ στις 22 Νοέμβριος 2016 στις 15:36

Τέλεια! Τώρα είναι ορατό το προφίλ σου, Φωτεινή! Ευχαριστώ και για το αίτημα φιλίας!

Ναι, μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες και πόθους για την Κύπρο, χαίρω!

Σχόλιο από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ στις 22 Νοέμβριος 2016 στις 14:52

Φίλη και φίλοι εκλεκτοί, είναι συγκινητικές και παρήγορες οι εκδηλώσεις σας για τη συγκεκριμένη ανάρτηση! Ένα νεύμα Εγρήγορσης εισπράττω από τα μεστά σχόλιά σας!

Αγαπητή Μπαλή Φωτεινή (;), φυσικά είναι θέματα συνειδήσεων αυτά και όχι υπογραφών. Δυστυχώς όμως, de jure οι υπογραφές έχουν την ισχύ, ιδίως σε de facto δεκαετιών τετελεσμένα... (Αλλά γιατί ιδιωτικό το προφίλ σου;)

Σχόλιο από τον/την Τσακριλής Λάμπρος στις 22 Νοέμβριος 2016 στις 12:43

Τι να πούμε για όλα αυτά .... ανάρτηση που πονά Γιάννη!

Σχόλιο από τον/την ΒΑΣΙΛΗΣ . Λ στις 22 Νοέμβριος 2016 στις 11:04

Art και πολύ καλή σύνθεση...μπράβο Γιάννη !!!

Σχόλιο από τον/την ΜΙΧΑΗΛ ΒΟΜΒΥΛΑΣ στις 22 Νοέμβριος 2016 στις 10:47

Πολύ όμορφη ανάρτηση φίλε μου είσαι κι εσύ από αυτούς που δεν ξεχνούν!

Κυριάκος Χαραλαμπίδης «Στα στέφανα της κόρης του»

Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Θόλος (1989), τα ποιήματα της οποίας είναι εμπνευσμένα από τη δοκιμασία της Κύπρου και ειδικότερα από το δράμα των αγνοουμένων μετά την τουρκική εισβολή το καλοκαίρι του 1974.

Είχε τριακόσια στρέμματα γης υπό κατοχήν

και τον πατέρα της στα βάθη της Ανατολής.

Θα παντρευόταν ευτυχώς ένα καλό παιδί.

Κατά την τελετή του μυστηρίου

δεν πρόσεξε κανένας τον πατέρα της.

Μπήκε απ’ το νάρθηκα κρυφά και στάθηκε

πίσω από μια κολόνα και καμάρωνε.

Ύστερα σκούπισε με το μανίκι του

το ξεσκισμένο και φτωχό του δάκρυ.

Τον πήρανε για ηλίθιο του χωριού

και τον αφήκανε στην ησυχία του.

Τελειώνει ο γάμος, και να χαίρεστε τα στέφανα.

Παίρνουν κουφέτα και λουκούμια, μπαίνουν

καθένας στ’ αυτοκίνητό του, χάνονται.

Ο στοργικός πατέρας πάει κι αυτός

στην Πράσινη Γραμμή, περνά σκυφτός

παίρνει ξανά τη θέση του στο χώμα.

Σχόλιο από τον/την Χρήστος Μαρούλης στις 22 Νοέμβριος 2016 στις 9:21

Πολλά μπράβο γι' αυτήν την ανάρτηση Γιάννη!!  Είναι εξαιρετική σε όλα της τα επίπεδα!!

Σχόλιο από τον/την Kαλογριδακης Παναγιώτης στις 22 Νοέμβριος 2016 στις 8:00

Aπόψε ονειρεύτικα οτι ο Δίας έβαλε στο χέρι της Ελλάδας ένα τεράστιο κεραυνό που με τη λάμψη και τη δύναμη του  φώτησε το δρόμο του Δικαίου που τελικά ΌΛΟΙ το σεβάστηκαν.....

Τι κρίμα που ήταν ένα όνειρο...

Εκανες θαυμάσια δουλειά αδερφέ.

• ‹ Προηγούμενο
• 1
• 2
• Επόμενο ›
• Σελίδα