{Χορός με τη σκιά μου}

~~~~~~~~~~~~~~~~~~



Σαν μπήκα στο σπίτι μου άρχισα να χορεύω..
ο ήχος μιας μπάντας με παρασύρει..
Σκίζω τον τοίχο, βρίσκομαι στους δρόμους
χρωματισμένους εφιαλτικά
κι οι μπάντες να χτυπάνε τους ρυθμούς ξώφρενα
ενώ εγώ χάνομαι μες στο χρόνο..
μόνη, έρημη, αινιγματική..
χάνομαι μέσα από εκεί που ήρθα
αφήνοντας πίσω μου ένα χαμόγελο παντοτινό
στη μνήμη των ανθρώπων.
Γιατί κανείς ποτέ δεν θα γνωρίσει
αν ήρθα , αν έφυγα κι αν πράγματι
υπήρξα κάποτε τυχαία ανάμεσά τους.

Οι μικρές ιστορίες από το χαμόγελο της Τζοκόντας




Οι παλιοί μου φίλοι γνωρίζουν την ανάρτηση και ζητώ συγνώμη γι΄αυτό, αλλά όταν δεν θα υπάρχει χρόνος όπως σήμερα, σκέφτηκα να τις παρουσιάζω στους νέους μου φίλους . Τους αφιερώνω την σημερινή λοιπόν! :)