Στου Ιάκωβου

~
Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ

[…] Ὡραῖος, καθὼς τοῦ ἥλιου ἀνατολή,
ἀνάμεσα ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητάδες,
ὀρθώνεται καὶ πάλι ἀργομιλεῖ:

«Τὸ αἰώνιο εἶμαι τὸ φῶς καὶ σεῖς λαμπάδες...
Στὰ χείλη ἡ προσευχὴ πρὶν ἀνεβῆ,
τὴν πόρνη, ἂς συχωρέσουν, τὸν τελώνη.
Μὲ ἀνόμους θὰ περάση καὶ ὁ Ραββί.
Τὴν πρώτη πέτρα ὁ ἀναμάρτητος σηκώνει.
Ἀγάπη κόσμου ὁ νικητής. Κι ἐγὼ ἡ πηγὴ
γιὰ ὅποιον διψᾶ στοργὴ δικαιοσύνη.
Εἰρήνη... Ἂν ἀψηλώσω ἀπὸ τὴ γῆ,
ἕνα μὲ τ' ἄστρα κι ἡ ψυχή σας θέλει γίνει»

Εἶπε κι ἀνάβλεψε τὰ μάτια του ὁ Χριστός.

«Πατέρα μου, κι ἡ ἀγάπη Σου ἂς πληθαίνη.
Σὲ μὲ ἔθνη καὶ λαοὶ καὶ ἡ οἰκουμένη.
Τὸ ἔργο μου ἐτελείωσε. Καὶ νά,
τώρα ὁ δικός μου ὁ διαλεχτὸς
στὰ σκοτεινὰ
τοῦ ξεροπόταμου τῶν Κέδρων περιμένει» […]

ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΠΕΡΑΝΤΖΑΣ
---------------------------

Αν ο Ιάκωβος, που διατηρεί το γραφικό αυτό ουζερί στην Αντίπαρο, ζούσε στη Γαλιλαία την εποχή του Κυρίου, θα ήταν οπωσδήποτε ο μαθητής Του και ίσως ο Δείπνος να γινόταν εκεί… Ψαράς, αγνός και εργατικός, με ολοφάνερη –αν προσέξατε– αγάπη στα ωδικά φτερωτά, θα πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις!
.