Η Ελλάδα λυτρώθηκε μεν από τους ξένους...

.
... όχι όμως και από τον εαυτό της.

Το πικρό μήνυμα είναι της Ιωάννας Τσάτσου, ως κατακλείδα στις σελίδες του ημερολογίου της για τις 12/10/1944, σαν σήμερα δηλαδή:

«12 Οχτώβρη 1944

Η μακριά σκοτεινή ματωμένη πορεία μας έφτασε στην κορυφή.
Ο Θεός είναι εκεί και τώρα θα ευλογήσει τα δάκρυα της λαχτάρας και της πίκρας μας.
Ανοίγω διάπλατα τα παράθυρα. Φως, ήλιος, καθαρός ουρανός. Μαζί με τα παιδιά μου παρακολουθούμε με κατάνυξη θρησκευτική ένα σημείο απέναντι στην Ακρόπολη. Αυτό είναι ο κόσμος όλος.
Και βλέπομε τη γερμανική σημαία σιγά- σιγά να υποστέλλεται, να εξαφανίζεται σαν να την κατάπιε ο Ιερός Βράχος. Και να αρχίζει να ανεβαίνει στον ιστό το αγαπημένο χρώμα του ουρανού μας. Τα θολωμένα μάτια μου δεν μπορούν πια να δουν. Όταν έχω στεγνώσει βιαστικά τα δάκρυα, η γαλανόλευκη κυματίζει περήφανα...»
______________

Πολύ θα ποθούσε και σήμερα ο Ιερός Βράχος να έχει αναρτημένη ψηλά και υπερήφανη τη γαλανόλευκη... Στο απέραντο Γαλάζιο! Του το έχουμε επιτρέψει όμως;