Ελληνική Λέσχη Φωτογραφίας
Η βαριά ξύλινη πόρτα δεν έκλεινε ποτέ. Από μέσα έρχονταν χαρούμενες φωνές, τραγούδια, επιτυχίες της εποχής, από το καλοκουρδισμένο γραμμόφωνο. Τα μεσημέρια έβγαιναν κι απλώνονταν στη γειτονιά μυρωδιές πολίτικης κουζίνας. Ο κύριος Γιώργος σε λίγο θα γύριζε από τη δουλειά. Η γυναίκα του, η κυρία Ουρανία, θα τον περίμενε όπως κάθε μέρα, τέτοια ώρα, στο μαρμάρινο κεφαλόσκαλο. Λίγο μετά θα επέστρεφε και ο Πέτρος, απο το σχολείο του, τη Μεγάλη του Γένους Σχολή, εκεί ψηλά στο ανηφόρι, με τη θέα στον Κεράτιο και την Αγιά Σοφιά. Ο πατέρας θα έκανε την προσευχή του πριν το φαγητό, Η μητέρα θα έλεγε τα νέα της γειτονιάς και για την Κυριακάτικη εκδρομή στο Αρναούτκιοϊ. Ο γιος θα μιλούσε για το διαγώνισμα των Αρχαίων Ελληνικών. Και ο πατέρας κάθε τόσο θα χάιδευε το μακρύ του μουστάκι ικανοποιημένος που το μαγαζί του στο Πέραν πήγαινε καλά.
Θα μπορούσε να είναι μια αληθινή ιστορία.
Μια ιστορία παλιά που ξεχάστηκε και θάφτηκε κάτω από σοβάδες και χαλάσματα εκείνου του σπιτιού.
Ετικέτες;
Αγαπημένο 1 ατόμου
Σχόλιο
Θαυμάσια ανάρτηση!!!
Πολύ καλή !
Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πανέμορφη λήψη φίλε !!!
Μας μετέφερες στον χώρο και στον χρόνο, Ζάχο, με τον μοναδικό σου τρόπο! Να είσαι καλά, φίλε!
Πολύ καλή ανάρτηση!!!
Πόρτες που ''σφάλιξαν'' για πάντα έλεγε η Πολίτισσα γιαγιά μου!
΄Εχεις μια μοναδική ικανότητα να αναπαράγεις συναισθήματα και πολλές επί μέρους εικόνες με την αφήγηση και την φωτογραφία σου Ζάχο!
Ποιός ξέρει, ίσως κάποτε όλα αυτά να ήταν η καθημερινότητα που έκλεινε πίσω της αυτή η πόρτα!
Πολύ όμορφη ανάρτηση!
Δεν υπάρχουν γενέθλια σήμερα
© 2024 Created by G.D.Christoloukas.
Με την υποστήριξη του
Πρέπει να είστε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι" για να προσθέσετε σχόλια!
Γίνετε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι"