Αναζήτηση...

Σχόλιο

Σχόλιο από τον/την Σοφιάννα Αγγελοπούλου (Αφαία) στις 22 Φεβρουάριος 2014 στις 9:39

Άντζυ,Λάμπρο μου,Βασίλη μου,Ειρήνη μου,Δημήτρη μου,Ιωάννη,Κώστα,Γεώργιε, να είσαστε καλά...συμφωνώ για την έντονη συναισθηματικότητα του ποιήματος που ανάρτησε ο Γιάννης....

Σχόλιο από τον/την Κώστας Κωστάκης στις 21 Φεβρουάριος 2014 στις 21:58

Μπράβο Σοφιάννα μου!!!

Σχόλιο από τον/την Ιωάννης Κατζάλης στις 21 Φεβρουάριος 2014 στις 17:53

Πολύ όμορφη η παρουσίαση σου Σοφιάννα !! Εικόνα γεμάτη συναισθήματα. Και  το που ανάρτησε ο φίλος μας Ιωάννης πολύ συγκινητικό !!

Σχόλιο από τον/την DG (Δημήτρης) στις 21 Φεβρουάριος 2014 στις 16:42

Πολύ όμορφη !

Σχόλιο από τον/την ΒΑΣΙΛΗΣ . Λ στις 21 Φεβρουάριος 2014 στις 12:15

Πολύ όμορφη λήψη φίλη !!!

Σχόλιο από τον/την Τσακριλής Λάμπρος στις 21 Φεβρουάριος 2014 στις 11:53

Υπέροχη ανάρτηση Σοφιάννα! Γιάννη το ποίημα που κοινοποίησες σε βάζει σε βαθιές σκέψεις όσον αφορά την ανθρωπιά μας!

Σχόλιο από τον/την Σοφιάννα Αγγελοπούλου (Αφαία) στις 21 Φεβρουάριος 2014 στις 8:35

Απίθανο....ανατριχιαστικό...Καλημέρα Γιάννη!

Σχόλιο από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ στις 21 Φεβρουάριος 2014 στις 7:06

ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΣΚΥΛΟΥ

Έχω την όψη ανθρώπου και την καρδιά ενός σκύλου.
Φαίνεται θα ’μαι εγκαταλελειμμένο σκυλί, πεινασμένο
που η γειτονιά το ξέρει και τ’ αποδιώχνει με βία.
Γι’ αυτό τους ανθρώπους κοιτάζω στα χέρια.
Μέρα και νύχτα ο καιρός μέσα μου αλλάζει,
η ψυχή μου ντύνεται, γδύνεται, βρέχεται, υποφέρει.
Αν προσέξεις, το βλέμμα μου είναι σκυλίσιο.
Κατεβαίνει ένα υγρό παράπονο από τα μάτια μου
γιατί έλειψεν ο Κύριός μου. Έξω από την εκκλησιά
περιμένω να βγει. O Κύριός μου ας ήταν.
Κόσμος πολύς, ευλογημένος, με τα καλά του ντυμένος
μ’ απομακρύνει. Μα ο Κύριός μου δε βγαίνει. Έτσι
κυλάει η ζωή μου περιμένοντας από γωνιά σε γωνιά
από όνειρο σ’ όνειρο. Δεν έχω δύναμη άλλη απ’ την δύναμη να περιμένω.
Όμως μια μέρα της συνοικίας τα παιδιά, στην ουρά μου
τον τενεκέ δέσαν των σκουπιδιών. Έτρεχα αγκομαχώντας.
Τέλος αποσύρθηκα κάτω από τον τσίγκο της γειτονιάς
που η βροχή τον κεντούσε. Άκουγα πάνω τα βήματά της.
Σα να κοιμόμουν, σαν να ονειρευόμουν εγώ το εγκαταλελειμμένο σκυλί
μου ήρθε να κλάψω. Όχι βέβαια για μένα που από κει
θα μ’ έδιωχναν πάλι. Αλλά γιατί δε θ’ άκουγα τα βήματα της βροχής
που μ’ έκαναν να ελπίζω πως έρχεται ο Κύριός μου.

ΚΡΙΤΩΝ ΑΘΑΝΑΣΟΥΛΗΣ