Θρήνος για την "Άνοιξη" της Πατρίδας...

Σχόλιο

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΑ στις 2 Μάρτιος 2013 στις 21:05

Και δύο ποιήματα...

Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Άννα Ιωαννίδου

Μας τύλιξαν με τον μανδύα της λιτότητας.

Αυθαίρετα.

Η συγκατάθεσή μας περιττή.

Κι ύστερα μας βάπτισαν παιδιά της κρίσης>>.

Λέξη κλειδί η κρίση.

Αυτή αποκαθηλώνει τα όνειρα.

Θέλει να τα σκοτώσει.

Γίναμε τώρα οι σύγχρονοι άθλιοι>>.

Αυτοί που θα γευτούν την φυλακή

για ένα καρβέλι ψωμί.

--------------------------------------

 Eπίλογος  (Φυσάει)   

Τάσος Λειβαδίτης

 

Ἦταν ἕνας νέος ὠχρός. Καθόταν στὸ  πεζοδρόμιο.
Χειμῶνας, κρύωνε.
Τί περιμένεις; τοῦ λέω.
Τὸν ἄλλον αἰῶνα, μοῦ λέει.

 

Ποῦ νὰ πάω

 

Ὅσο γιὰ μένα, ἔμεινα πάντα ἕνας πλανόδιος πωλητὴς ἀλλοτινῶν πραγμάτων,
ἀλλά… ἀλλὰ ποιὸς σήμερα ν᾿ ἀγοράσει ὀμπρέλες ἀπὸ ἀρχαίους κατακλυσμούς.

 

Χρωματίζω πουλιὰ καὶ περιμένω νὰ κελαηδήσουν

 

Ἀλλὰ μιὰ μέρα δὲν ἄντεξα.
Ἐμένα μὲ γνωρίζετε, τοὺς λέω.
Ὄχι, μοῦ λένε.
Ἔτσι πῆρα τὴν ἐκδίκησή μου καὶ δὲ στερήθηκα ποτὲ τοὺς μακρινοὺς ἤχους.

 

Τραγουδάω, ὅπως τραγουδάει τὸ ποτάμι

 

Κι ὕστερα στὸ νοσοκομεῖο ποὺ μὲ πῆγαν βιαστικά…
Τί ἔχετε, μοῦ λένε.
Ἐγώ; Ἐγὼ τίποτα, τοὺς λέω. Μόνο πέστε μου γιατί μᾶς μεταχειρίστηκαν,
μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο.

 

Τὸ βράδυ ἔχω βρεῖ ἕναν ὡραῖο τρόπο νὰ κοιμᾶμαι.
Τοὺς συγχωρῶ ἕναν-ἕναν ὅλους.
Ἄλλοτε πάλι θέλω νὰ σώσω τὴν ἀνθρωπότητα,
ἀλλὰ ἐκείνη ἀρνεῖται.

 

Ὅμως ἀπόψε, βιάζομαι ἀπόψε,
νὰ παραμερίσω ὅλη τὴ λησμονιὰ
καὶ στὴ θέση τῆς ν᾿ ἀκουμπήσω,
μιὰ μικρὴ ἀνεμώνη.

............

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΑ στις 2 Μάρτιος 2013 στις 20:58

Τι να πω Γιάννη μου! τα λόγια περισσεύουν...εύχομαι μόνο να ναι τα τελευταία παιδιά που χάνονται...

θα σου αφήσω ένα κείμενο απο ένα φίλο...

Έπρεπε να φτάσουμε στη σημερινή κατάντια, για να ξαναβγούν στην επιφάνεια της μνήμης μου δύο γεύσεις:.....................

Έπρεπε να φτάσουμε στη σημερινή κατάντια, για να ξαναβγούν στην επιφάνεια της μνήμης μου δύο γεύσεις: Αυτή της ζάχαρης και εκείνη των μακαρονιών. Η σημερινή κατάσταση ταρακούνησε το είναι μου. Εντός μου ανακατεύτηκαν το σήμερα με το χθες. Και όταν καταστάλαξε η θολούρα του ταρακουνήματος, βγήκε στην επιφάνεια το χθες. Τα πέτρινα χρόνια. Ίδια κι απαράλλακτα σαν τα σημερινά. Τότε που η τροφή δεν ήταν απόλαυση. Ήταν επιτακτική αναγκαιότητα. Ήταν εκ των ων ουκ άνευ, για κείνους που ήθελαν να επιβιώσουν. Ο πατέρας μου, αρκετές φορές ήταν υποχρεωμένος να μεριμνήσει για την τροφή μας. Την τροφή εμένα και των αδελφών μου, του Γιάννη και του Βασίλη. Τούτο διότι η μάνα μας έτρεχε στους γιατρούς, ένεκα προβλημάτων υγείας. Τι προβλημάτων δηλαδή; Υπερκόπωση πάθαινε η κακομοίρα. Ο πατέρας μας, εξ ανάγκης γινόταν και μάνα μας. Μικρά παιδιά εμείς, πουθενά δεν μπορούσαμε να βοηθήσουμε. Δεν μπορούσαμε να αυτοσυντηρηθούμε.

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΑ στις 2 Μάρτιος 2013 στις 20:58

 Ο πατέρας έπρεπε να μας μαγειρέψει να φάμε. Τι να μαγείρευε; Δεν ήξερε ο δόλιος από μαγειρική. Όμως, εμείς ξέραμε από πείνα. Σαν τα πουλάκια ανοίγαμε το στόμα μας, περιμένοντας την τροφή. Την όποια τροφή. Δεν είχαμε την πολυτέλεια της επιλογής του φαγητού. Εκείνα τα χρόνια, κανείς δεν επέλεγε φαγητό. Ένα μόνο φαγητό είχε μάθει να μας μαγειρεύει ο πατέρας μας. Ένα φαγητό που, είμαι βέβαιος, κανένα άλλο παιδί δεν είχε την τύχη να απολαύσει: Μακαρόνια με ζάχαρη! Πρώτη φορά μετά από μισόν και πλέον αιώνα γράφω αυτές τις λέξεις: Μακαρόνια με ζάχαρη. Βουρκώνω γράφοντάς τις. Εκείνο το φαγητό ήταν το καλύτερο της ζωής μου. Όχι επειδή ήταν η αποθέωση της νοστιμιάς. Αλλά επειδή, πίσω από αυτή την ασυνήθιστη γεύση, των μακαρονιών που έβραζαν σε ζαχαρόνερο, υπήρχε μια μάνα που έτρεχε στους γιατρούς, ένας πατέρας που πάσχιζε να ταϊσει τα παιδιά του, και τρία παιδιά που έπρεπε να φάνε, για να συνεχίσουν να ζουν. Μακαρόνια, με ζάχαρη. Ακόμα ηχεί στα αφτιά μου ο ήχος της γκαζιέρας πετρελαίου, πάνω στην οποία υπήρχε η αλουμινένια κατσαρόλα. Ακόμα βλέπω τον πατέρα μου, να τρομπάρει την γκαζιέρα, για να δυναμώσει η φλόγα και να βράσουν, μια ώρα αρχύτερα τα μακαρόνια. Και εμείς, εγώ, ο Γιάννης και ο Βασίλης, τρία πουλάκια με ανοιχτό το στόμα, περιμέναμε τη μπουκιά της ζωής. Μακαρόνια με ζάχαρη! Δεν είχαμε τίποτε άλλο. Όμως, αυτό που είχαμε, ήταν αρκετό. Ήταν η ίδια η ζωή. Πέρασε πάνω από μισός αιώνας από τότε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αίφνης ήρθε στο μυαλό μου εκείνη η εικόνα, εκείνη η γεύση, εκείνη η ευλογία. Υποθέτω ότι η επαναφορά στη μνήμη μου όλων αυτών, έχει σχέση με την είδηση που διάβασα πριν λίγο. Για εκείνα τα παιδιά που πέθαναν από αναθυμιάσεις, στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν. Μακαρόνια με ζάχαρη! Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω.

Σταματάκης Μηχάλης

Σχόλιο από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ στις 2 Μάρτιος 2013 στις 20:21

Να είσαι καλά, φίλε Βασίλη! Αγαπάμε και πονάμε την Ελλάδα μας!

Σχόλιο από τον/την ΒΑΣΙΛΗΣ . Λ στις 2 Μάρτιος 2013 στις 20:13

Εξαιρετική ανάρτηση ( υπενθύμιση ) Γιάννη !!!

Σχόλιο από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ στις 2 Μάρτιος 2013 στις 19:04

Φίλη και φίλε, μα δε χρειάζονται λόγια... Σας ευχαριστώ!

Σχόλιο από τον/την Καιτη Κουναλακη στις 2 Μάρτιος 2013 στις 18:43

Ανείπωτη τραγωδία !

Σχόλιο από τον/την Ανδρέας Πολάκις στις 2 Μάρτιος 2013 στις 18:39

Μπράβο κι από μένα φίλε Γιάννη!!!

Για το χαμό των παιδιών δεν έχω λόγια...

Σχόλιο από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ στις 2 Μάρτιος 2013 στις 16:08

Ξεπέρασαν κάθε πρόβλεψη οι αντιδράσεις σας, φίλες και φίλοι...  Να πω "ευχαριστώ"; Να πω "Ελλάδα έχεις... ταλέντο"; Να είστε καλά!

Σχόλιο από τον/την Τσακριλής Λάμπρος στις 2 Μάρτιος 2013 στις 15:23

Θα σταθώ αυτή τη φορά πιο πολύ στα λόγια σου! Τρέμω  για το μέλλον των παιδιών μας!

• ‹ Προηγούμενο
• 1
• 2
• 3
• 4
• Επόμενο ›
• Σελίδα