Ελληνική Λέσχη Φωτογραφίας

Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ...

Για τα παιδιά που έφυγαν...

Η ΓΚΙΛΟΤΙΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Άννα Ιωαννίδου

Εξόρισα τ΄αστέρια σε έναν ορίζοντα ματωμένο
κι έπειτα αποκεφάλισα τα όνειρα...
Θανατική ποινή στην άναρχη εφηβεία μου.
Σκιές τα προδομένα μου όνειρα,
ανώνυμες στιγμές στα σκοτεινά σοκάκια του νου.
Οι διακεκομμένες ροές του χρόνου
έσβησαν τα αποτυπώματά μου.

Μα ποιος θα πενθήσει τον χαμένο μου Παράδεισο;
Απόμακρες, στεγνές φωνές
στοίχειωσαν τις Κυριακές μου.
Λέξεις σειρήνες με σημαδεύουν.
Άσπονδοι φίλοι ή μήπως εραστές του εγώ;
Κύματα παραλόγου κατακλύζουν το δωμάτιο της απουσίας.
Κι εγώ να πνίγομαι στον ιστό της ειρωνείας.

Μονόδρομος η γκιλοτίνα της ζωής.
Πελαγοδρομώ σε θολά μονοπάτια,
σ' ένα γυάλινο κόσμο.
Μία κρίση πανικού στην κλειστοφοβική πόλη.
Δέσμια των αισθήσεων και των ψευδαισθήσεων,
ψάχνω τη φωτεινή πλευρά της σελήνης.

Μα ποιος θα πενθήσει τον χαμένο μου Παράδεισο;
Ξεθώριασε πια ο καμβάς της ελπίδας...
Αμήχανα βήματα, ανιστόρητα γιατί>>
αιωρούνται στις χαραμάδες της καρδιάς.
Μα που να κρύβεται το σωσίβιο της ψυχής μου;
Ίσως στις σκουριασμένες μου επιθυμίες.

Μονόδρομος η γκιλοτίνα της ζωής.
Μαχαιρωμένες οι αισθήσεις
κι οι ψευδαισθήσεις στριμωγμένες σε λευκό κελί.
Μία παρωδία η ζωή μου
κι εγώ ν' ακροβατώ στο κενό.
Η σάρκα μου σε τιμή ευκαιρίας
κι η μνήμη μου σε γκρίζο χαρτί.

Εξόρισα τ΄αστέρια σε έναν ορίζοντα ματωμένο
κι έπειτα αποκεφάλισα τα όνειρα ...
Οι προσδοκίες μου ξεθώριασαν σ' ένα υγρό ανήλιαγο αύριο.
Άραγε θάφτηκαν για πάντα τ' όνειρά μου;
Ερώτημα μετέωρο δίχως απάντηση...
Γράμμα δίχως παραλήπτη...

ΓΕΥΣΗ ΟΞΥΜΩΡΗ

Κι ύστερα ήρθε ο φόβος.
Έκανε αναγκαστική προσγείωση στον διάδρομο της ζωής μας.
Κι εμείς αγκιστρωθήκαμε πάνω του.
Παγωμένη η ανάσα του
δροσίζει>> το πρόσωπό μας.
Τώρα πια τρεφόμαστε απ' αυτόν.
Σε κάθε πιάτο που μας σερβίρουν,
η γεύση του .... μία απόλαυση,
η καθημερινή μας πολυτέλεια>>.

Στο ορεκτικό βασικό συστατικό ο φόβος.
Στο κυρίως πιάτο μία δυνατή δόση απ' αυτόν
και το επιδόρπιο γλασαρισμένο με τ'απόσταγμά του.
Ακόρεστη η όρεξή μας για την γεύση του.
Κι όταν τελειώνει αυτό το γεύμα,
περιμένουμε ... με λαχτάρα το επόμενο.

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 14 μέλη

Προβολές: 244

Μέγεθος πλήρους προβολής

Ετικέτες;
Αγαπημένο 3 ατόμων
Θέση: Nότια Ουαλία Cardiff, Brecon Beacons National Park

Σχόλιο

Πρέπει να είστε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι" για να προσθέσετε σχόλια!

Γίνετε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι"

Σχόλιο από τον/την Γιάννης Παπαϊωάννου στις 2 Μάρτιος 2013 στις 23:05: Μπράβο Δήμητρα για την ξεχωριστή ανάρτηση σου!!!!!!

Σχόλιο από τον/την katerina xatziavramoglou στις 2 Μάρτιος 2013 στις 22:11: Μια παρωδία είναι η ζωή πολλών απο εμάς Δήμητρα! Και ο φόβος...με την παγωμένη του ανάσα, κάνει τις καρδιές μας να αναζητούν βαλβίδα διαφυγής. Που όμως δεν υπάρχει! Μας βυθίζει ολοένα και πίο πολύ στα άδυτα και σκοτεινά του πηγάδια!

Πανέμορφη εικόνα, ποίημα ψυχής, με βαθειά συναισθήματα, δεν θα σε εμψυχώσω ,γιατί η δύναμή μου αυτή την περίοδο είναι ανεπαρκής.Δεν θα σου πω μπόρα είναι θα περάσει, γιατί άρχισα να μην το πιστεύω.

Και ο δικός μου παράδεισος χαμένος είναι! Μπράβο σου όμως για την ευαισθησία σου που ξεχειλίζει απο κάθε πλευρά! Καλό σου βράδυ!

Σχόλιο από τον/την ΗΛΙΑΣ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ στις 2 Μάρτιος 2013 στις 21:40: πολλα πολλα μπραβο !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΑ στις 2 Μάρτιος 2013 στις 21:17: Σ΄ευχαριστώ Βασίλη μου! σ΄ευχαριστώ κι εσένα και το Γιωργο Τσούμπα και όλους εσάς που μου δίνετε την ευκαιρία να το κάνω!!!

Σχόλιο από τον/την ΒΑΣΙΛΗΣ . Λ στις 2 Μάρτιος 2013 στις 21:06: Ξεχείλισμα τρυφερότητας και θλίψης και μια εικόνα άλλης διάστασης

Δεν έχω λόγια καλή μου

Μόνο ένα μπράβο για αυτό το χείμαρρο συναισθημάτων που μας προσέφερες !!!

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΑ στις 2 Μάρτιος 2013 στις 20:39: Σ΄ευχαριστώ Γιάννη μου! να σαι καλά! επιτέλους κάτι πρέπει να σπάσει μέσα μας...και να βγεί προς τα έξω!

Σχόλιο από τον/την Γιάννης Τσαρτσάρας στις 2 Μάρτιος 2013 στις 20:37: Καταπληκτική εικόνα, Δήμητρα και μήνυμα που σπάει κόκαλα!!!

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΑ στις 2 Μάρτιος 2013 στις 20:29: Ναι Χρήστο μου! παρόλα αυτά που γίνονται κάπου στο βάθος υπάρχει ελπίδα αρκεί να ξεπεράσεις τα εμπόδια του μυαλού σου και να κοιτάξεις πιο βαθιά "θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία"! σ΄ευχαριστώ πολύ φίλε μου!!!

Δημήτρη....γονατίζω και υποκλίνομαι!!!!!!! οι σκέψεις σου φωλιάζουν στην καρδιά και αφήνουν δάκρυα πόνου...

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΗΣ στις 2 Μάρτιος 2013 στις 19:39: ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ ΖΗΤΟΥΝ .....ΚΟΙΤΑ ΣΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΕΙΛΕ ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ,

ΚΟΙΤΑ ΤΗ ΦΛΟΓΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ ,ΓΟΝΑΤΙΣΕ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΔΕΙΞΕ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ,ΜΕΤΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΔΑΚΡΥ ΑΦΗΣΕ ΝΑ ΚΥΛΊΣΕΙ ΣΤΟ ΠΡΌΣΩΠΟ ,ΜΗΝ ΤΟ ΣΚΟΥΠΙΣΕΙΣ ΑΣΤΟ ΝΑ ΤΡΕΞΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ,ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΘΑ ΠΟΤΙΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ,ΘΑ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙΣ ,ΜΟΝΑΧΑ ΜΗΝ ΝΤΡΑΠΕΙΣ ΑΣΤΟ ΝΑ ΚΥΛΙΣΕΙ !!

Σχόλιο από τον/την Αργυρίου Χρήστος στις 2 Μάρτιος 2013 στις 19:39: Μπά ...Δήμητρα δεν περίμενα να σε βρώ το Σαββατόβραδο εδώ!Χαχα...Τι χρώματα αλλά κυρίως τι φώς εχει ο χαμένος παράδεισός σου,ειναι ονειρική και σε οδηγεί σε συνειρμούς πολλούς!Τα λόγια σου με τραντάζουν και ο φόβος διαλύει ολα τα ονειρα τα εφηβικά...Ομως καλή μου παρ΄ολα αυτα ακόμα και εσύ ειδες που εβαλες την κοπέλλα,την τοποθέτησες μέσα στο φώς...Αυτή μας δείχνει τον δρόμο,πρέπει να βρούμε το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει εκεί...Μια υπέροχη αφιέρωση για τους λεβέντες φτωχών οικογενειών που τόσο αδικα χαθήκαν χθές....