Ο Άι Βασίλης της πίστης μας και της καρδιάς μας

`
Το έθιξε προχθές με ανάρτησή του ο φίλος Γιάννης Λουτράρης. Σ’ εμένα θα επιτρέψετε να επιμείνω λίγο περισσότερο. Αξιοποιώντας τη μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας και αφού ευχηθώ στη φίλη ΒΑΣΙΛΙΚΗ, στους φίλους ΒΑΣΙΛΗΔΕΣ, αλλά και στους δικούς μου, να είναι υγιείς και ευλογημένοι, θα θυμίσω δυο θεμελιώδεις αλήθειες:

1. Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ από την Καισάρεια, ο λιπόσαρκος Άγιος με τον ασκητικό βίο, που αναλώθηκε σε σπουδές και φιλανθρωπία, είναι ανοσιούργημα να ταυτίζεται στη φαντασία και στη συνείδηση των παιδιών –αλλά, δυστυχώς, και τη δική μας– με τον ολοστρούμπουλο εκείνον τύπο της Δύσης, με το Ροβανιέμι, με ταράνδους, με αναψυκτικά και οτιδήποτε εξέθρεφε ως τώρα τον άκρατο καταναλωτισμό μας!

2. Ο ιεράρχης μας σπούδασε στην (ειδωλολατρική) Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας και, μαζί με τους δύο άλλους «φωστήρας της Τρισηλίου Θεότητος» στερέωσε τις ιδεολογικές γέφυρες της χριστιανικής διδασκαλίας με ό,τι εκλεκτό και χρηστό δίδαξε η Αρχαία Ελλάδα! Πιο κάτω μπορείτε να διαβάσετε απόσπασμα και με τον σύνδεσμο ολόκληρο το βαρυσήμαντο σύγγραμμά του «ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ, ΟΠΩΣ ΑΝ ΕΞ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΩΦΕΛΟΙΝΤΟ ΛΟΓΩΝ»! Τιμά, αντλώντας χωρία ή παραδείγματα, από Όμηρο και Ησίοδο μέχρι Θέογνι και Πρόδικο, από Μυθολογία μέχρι Σωκράτη, Πλάτωνα, Διογένη, Μ. Αλέξανδρο και πολλούς άλλους. Προς αποστόμωση και εκείνων των φανατικών τόσο της Ορθοδοξίας όσο και του Νεοπαγανισμού, που εγκληματούν υψώνοντας με τύφλωση τοίχο ανάμεσα στις δύο φάσεις της ελληνικής πορείας των χιλιάδων π.Χ. και των χιλιάδων μ.Χ. χρόνων…

«…Ὅσα, λοιπόν, λόγια ὁδηγοῦν πρὸς τὸ καλό πρέπει νὰ τὰ ἀφομοιώνουμε. Ἀλλὰ καὶ σπουδαῖες πράξεις τῶν ἀρχαίων σώθηκαν στὴ μνήμη ὡς τὶς ἡμέρες μας ἢ καταγραμμένες στὶς σελίδες τῶν ποιητῶν καὶ τῶν πεζογράφων. Ἂς μὴν παραμελήσουμε καὶ τὴ δική τους ὠφέλεια. Κάποτε, λόγου χάρη, ἕνας χυδαῖος ἄνθρωπος ἔβριζε τὸν Περικλῆ, ἐνῶ ὁ μεγάλος πολιτικὸς δὲν ἔδινε καμιὰ σημασία. Ὅλη τή μέρα ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος περιέλουζε μὲ βρισιὲς τὸν Περικλῆ, ἀλλ᾿ αὐτὸς ἔμενε ἀδιάφορος. Ὅταν πιά ἔπεσε τὸ βράδυ καὶ σκοτείνιασε κι ἐκεῖνος ἀποκαμωμένος ἀπομακρυνόταν, ὁ Περικλῆς, πιστὸς στὴν ἄσκηση τῆς φιλοσοφίας, πρόσταξε νὰ τοῦ φωτίσουν τὸν δρόμο ποὺ περπατοῦσε. Μιὰ ἄλλη φορά, πάλι, ἕνας ἄνθρωπος ὀργισμένος ἐναντίον τοῦ Εὐκλείδη, τοῦ φιλοσόφου ἀπὸ τὰ Μέγαρα, τὸν ἀπείλησε, καὶ μάλιστα μὲ ὅρκο, ὅτι θὰ τὸν σκότωνε. Ἀλλὰ κι ὁ Εὐκλείδης τοῦ ὁρκίσθηκε ὅτι θὰ τὸν ἱκανοποιοῦσε καὶ θὰ τὸν ἔβγαζε ἀπὸ τὴν ὀργή του. Τί σπουδαῖο θὰ ἦταν ἂν ὅσοι παρασύρονται στὸ πάθος τοῦ θυμοῦ ἔφερναν στὸν νοῦ τους τέτοια περιστατικά!...»

Λόγος «Προς τους νέους»:
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/basil_the_great_de_legendis_gentilium_libris.htm

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ:
http://www.impantokratoros.gr/D59C1345.el.aspx

Για τα παιδάκια και τα εγγονάκια σας:
http://www.paidika.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1523&Itemid=343