Περιπατητές

Ένα δικαίωμα το οποίο ελάχιστοι επιδιώκουν να διεκδικήσουν είναι το δικαίωμα στην περιπλάνηση.
Μιά ωραία ημέρα αψηφάς όλα τα εμπόδια με τα οποία σε καθηλώνουν η σύγχρονη ζωή και η αδυναμία της καρδιάς, υπό το πρόσχημα της ελευθερίας, οπλίζεσαι με το συμβολικό ραβδί και το δισάκι και δρόμο.
Για όποιον γνωρίζει την αξία και την υπέροχη γεύση της μοναχικής ελευθερίας (γιατί μόνο όταν είναι κανείς μόνος είναι ελεύθερος), η φυγή είναι η πιό θαρραλέα και η πιό όμορφη πράξη.
Εγωιστική ευχτυχία, ίσως. Αυτή όμως είναι η ευτυχία για όποιον ξέρει να τη γευτεί.
Να είσαι μόνος, χωρίς ανάγκες, αγνοημένος, ξένος και παντού σαν στο σπίτι σου και να βαδίζεις μόνος και μεγαλειώδης για την κατάκτηση του κόσμου.
Μήπως ο συνειδητός περιπατητής που είναι καθισμένος στην άκρη του δρόμου και αγνανεύει τον ορίζοντα, ορθάνοιχτο μπροστά του, δεν είναι ο απόλυτος κυρίαρχος της γής, της θάλασσας ακόμη και του ουρανού;
Ποιός άρχοντας μπορεί να του παραβγεί σε δύναμη και πλούτη;
Το φέουδό του δεν έχει όρια, η αυτοκρατορία του δεν έχει νόμο.
Καμιά σκλαβιά δεν ταπεινώνει την κορμοστασιά του, κανένας μόχθος δεν αναγκάζει την μέση του να διπλωθεί προς την γή. Η γή είναι δικιά του και του προσφέρεται, ολόκληρη, όλο καλοσύνη και ομορφιά.
Ο νομάδας, ο περιπλανώμενος, ο "αγνώστου διαμονής ή κατοικίας" είναι ο παρίας της σύγχρονης κοινωνίας.
Σημειώνοντας αυτές τις λέξεις πλάι στο όνομα ενός οποιουδήποτε παράξενου, οι άνθρωποι της τάξης και του νόμου πιστεύουν πως τον ταπεινώνουν στο διηνεκές.
Πρέπει οπωσδήποτε να έχεις μόνιμη κατοικία, οικογένεια, περιουσία ή δημόσιο λειτούργημα, προσδιορισμένα οικονομικά μέσα, να είσαι δηλαδή ένα σημαντικό γρανάζι της κοινωνικής μηχανής, να διαθέτεις όλα εκείνα τα πράγματα που φαίνονται αναγκαία, απαραίτητα στην μεγάλη σχεδόν πλειοψηφία των ανθρώπων, ακόμη και στους διανοούμενους, ακόμη και σ' αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους απελευθερωμένο.
Ωστόσο, όλα αυτά δεν είναι παρά μια άλλη μορφή δουλείας την οποία μας επιβάλλει η επαφή με τους συνανθρώπους μας, μιά επαφή κατά βάση οργανωμένη και συνεχής.
Πάντα άκουγα με κατάπληψη, χωρίς ζήλια, τις διηγήσεις των αθρώπων που είχαν ζήσει είκοσι και τριάντα χρόνια στην ίδια γειτονιά, στο ίδιο σπίτι, που δεν είχαν φύγει ποτέ από την γενέτειρά τους.
Το να μη νιώθεις την τυραννική ανάγκη να μάθεις και να δεις τί υπάρχει εκεί, πέρα από το μυστηριώδες κυανό παραπέτασμα του ορίζοντα ...;. Το να μην αισθάνεσαι την καταθλιπτηική καταπίεση της μονοτονίας του σκηνικού ...; Το να κοιτάς το δρόμο που ξετυλίγεται, λευκός, προς άγνωστους μακρινούς τόπους χωρίς να αισθάνεσαι την επιτακτική ανάγκη να του δοθείς, να τον ακολουθήσεις πειθήνια, μέσα από βουνά και κοιλάδες. Όλη αυτή η περιδεής ανάγκη της ακινησίας μοιάζει με τον ασύνειδο συμβιβασμό του ζώου που ζαβλακώνεται από την σκλαβιά και τείνει τον αυχένα του στο χαλινάρι.
Κάθε ιδιοκτησία έχει όρια. Κάθε εξουσία έχει νόμους. Ο περιπατητής έχει στην κατοχή του την απέραντη γή με όρια το μη πραγματικό ορίζοντα και ηα αυτοκρατορία του δεν είναι απτή, γιατί την κυβερνάει και απολαμβάνει νοερά.

Isabelle Eberhardt
Δημοσίευση στο Τιτανίς-Τριγυρίζοντας την Ελλάδα και τον Κόσμο