Ὡς κ’ οἱ πέτρες σου ἀκόμα ἔχουνε μῆτρες...

`
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΤΡΙΚΑΛΑ. Μίλησα στον Σύνδεσμο Φιλολόγων του νομού για τη «ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ» στο πλαίσιο του Έτους Νικηφόρου Βρεττάκου.
Ένα μικρό δείγμα από το μνημειώδες αυτό ορατόριο για την Ελλάδα:

Ὡς κ’ οἱ πέτρες σου ἀκόμα, ἔχουνε μῆτρες καί λουλούδια σαλεύουν ἀέρινα πάνω τους.
Καί σαλεύουνε θύσανοι οὐράνιων χρωμάτων πάνω ἀπό τά βουνά.

Καί συχνά οἱ κορυδαλοί σου φτερουγίζοντας κατακόρυφα, δέν κατεβαίνουν· κάνοντας τρύπες φωλιάζουν στό φῶς.

Κ’ ὅλα εἶναι ὁρατά ὡς τό ἔσχατο βάθος τους· γιατί εἶναι ἐδῶ πού ὁ Θεός ἐφανέρωσεν ὅλα τά οὐράνιά του ἀπόρρητα.

Σέ γυμνῶναν ὡς μέσα τό πετσί καί τό κόκκαλο, ὅμως δέν μποροῦσαν νά βγάλουν καί τό πάλεμα ἀπό μέσα σου.
Ὁ καθένας τους εἶχε κι ἀπό ἕνα μικρό Μεσολόγγι στό στῆθος του.

Καί ὁ λόγος σου ὁ ἄφατος, μέ δίδαξε τό ἅπαντο.
Πληρωθῆκαν σοφίας ἡ ακοή καί σοφίας τό βλέμμα μου.
Ἔτσι πού ὅταν ἔλεγα «Ἥλιος» ἤ «Φῶς» ἤ «Θεός» νά ξέρω τί λέω.

Γιατί ἐσύ τήν ἁγία δωρεά τῆς ἀγάπης τοποθέτησες μέσα μου,
καμωμένη ἀπ’ ἀληθανθούς.
Κ’ εἶναι μ’ αὐτούς πού ἔχω πλέξει αὐτό τό σάν μικρό κύκλο
ἥλιου στεφάνι σου, σήμερα.

Καί τώρα, ἰδού· μέ τό ἴδιο αὐτό χέρι πού ἔγραφε τούς ὕμνους στό
φῶς, παίρνω χῶμα ἀπ’ τό χῶμα σου.
Σε φιλῶ καί σοῦ εὔχομαι, Ζωή ἐσαεί· Φῶς ἐσαεί· Λόγο ἐσαεί· ἐγώ

ὁ τρισχιλιομυριοστός σου μικρός υἱός
Νικηφόρος
______________________________

ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΜΩΝΥΜΟ ΗΧΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΚΟΥ: