Η Σπιναλόγκα από ψηλά

Ο Ενετός χαρτογράφος Vincenzo Coronelli κατέγραψε ότι η Σπιναλόγκα δεν ήταν πάντα νησί, αλλά κάποτε συνδέονταν με την γειτονική χερσόνησο της Κολοκύθας. Αναφέρει ότι το 1526 οι Ενετοί έκοψαν ένα κομμάτι της χερσονήσου και δημιούργησαν έτσι το νησί. Λόγω της θέσης του, το νησί αυτό οχυρώθηκε νωρίς, για να προστατέψει την είσοδο του λιμανιού της αρχαίας Ολούς.

Το 1578 οι Ενετοί έδωσαν εντολή στον μηχανικό Genese Bressani να σχεδιάσει την οχύρωση του νησιού και το 1579 o Γενικός Προβλεπτής Κρήτης Luca Michiel έθεσε τον θεμέλιο λίθο. Επιπλέον, το 1584 οι Ενετοί ενίσχυσαν την οχύρωση ενάντια σε επιθέσεις που θα προέρχονταν από τους γειτονικούς λόφους. Όλα αυτά έκαναν την Σπιναλόγκα ένα απόρθητο θαλάσσιο κάστρο, ένα από τα σημαντικότερα στην λεκάνη της Μεσογείου. Έτσι παρά το γεγονός ότι όλη η Κρήτη τέθηκε υπό Οθωμανική κατοχή το 1669, οι Βενετοί μπόρεσαν να κρατήσουν το κάστρο της Σπιναλόγκας (όπως και αυτά της Γραμβούσας και της Σούδας) για μισό αιώνα επιπλέον, μέχρι εντέλει να καταφέρουν οι Οθωμανοί να το καταλάβουν το 1715. Στο μεσοδιάστημα αυτό πολλοί Χριστιανοί βρήκαν καταφύγιο στο νησί για να γλυτώσουν τον κατατρεγμό. Μετά την επανάσταση του 1866 οι ρόλοι αντεστράφησαν και το νησί αποτέλεσε καταφύγιο για αρκετές Οθωμανικές οικογένειες οι οποίες φοβόντουσαν την εκδίκηση των Χριστιανών.

Η Σπιναλόγκα χρησιμοποιήθηκε από το 1903 έως το 1957 ως αποικία λεπρών, μια από τις τελευταίες εν ενεργεία στην Ευρώπη. Σήμερα αποτελεί ένα από τα κυριότερα τουριστικά αξιοθέατα στην Κρήτη. Η φήμη της μάλιστα μεγάλωσε πρόσφατα, μετά την επιτυχία του bestseller βιβλίου "Το Νησί", της Αγγλίδας συγγραφέως Victoria Hislop.